Οι εκλεγμένοι δε δικάζονται ποτέ

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ο λόγος για τους προ­έ­δρους των ομο­σπον­διών-μελών της ΦΙΦΑ και τις συλ­λή­ψεις υψη­λό­βαθ­μων στε­λε­χών της από το FBI (!), που έρι­ξαν από τα σύν­νε­φα διά­φο­ρους έγκρι­τους δημο­σιο­γρά­φους στη χώρα μας. Μα γίνο­νται τέτοια πράγ­μα­τα στο ποδό­σφαι­ρο; Υπάρ­χει δηλ τόση δια­φθο­ρά και δωρο­δο­κί­ες; Και είναι αλή­θεια πως οι αρκού­δες κάνουν την ανά­γκη τους στο δάσος; ΣΟΚ! Ποιος να το φανταζότανε…

Η υπό­θε­ση αυτή έσκα­σε στον από­η­χο του φημο­λο­γού­με­νου ποδο­σφαι­ρι­κού GREXIT, της περι­βό­η­της αυτο­νο­μί­ας που διεκ­δι­κεί η ΕΠΟ και της ειδι­κής ασυ­λί­ας που εξα­σφα­λί­ζει η ΦΙΦΑ για τα μέλη της, με το σκε­πτι­κό ότι μπο­ρούν να τακτο­ποι­ή­σουν τα του οίκου τους και δε χρειά­ζε­ται καμία παρέμ­βα­ση στο έργο τους. Το τι είδους οίκοι και πόσο τακτο­ποι­η­μέ­νοι είναι τελι­κά, το δεί­χνουν τα έργα και οι ημέ­ρες των ομο­σπον­διών (εθνι­κών και παγκό­σμιας). Η ΕΠΟ πχ πήγε να βγά­λει λάδι και τις δύο ομά­δες της Σού­περ Λίγκ, που εμπλέ­κο­νταν σε ένα στη­μέ­νο αγώ­να πρω­τα­θλή­μα­τος –που προ­φα­νώς θα τον έστη­σαν δύο άλλοι.

Η ΦΙΦΑ έχει εξί­σου εντυ­πω­σια­κές στιγ­μές στο ενερ­γη­τι­κό της. Ορί­ζει ντά­λα μεση­μέ­ρι, για τηλε­ο­πτι­κούς λόγους, τους αγώ­νες στα Μου­ντιάλ της Αμε­ρι­κής, ξερο­ψή­νο­ντας τους παί­κτες σε απάν­θρω­πες θερ­μο­κρα­σί­ες –πέρα από τη συνή­θη απο­μύ­ζη­ση του ιδρώ­τα τους. Τελεί­ω­σε με συνο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες το Ντιέ­γο Μαρα­ντό­να, για­τί είχε σηκώ­σει το ανά­στη­μά του ενά­ντια στο ιερα­τείο της. Μαγει­ρεύ­ει επι­στη­μο­νι­κά τις κλη­ρώ­σεις και τα ταμπλό κάθε διορ­γά­νω­σης, για να βγά­λει τον τελι­κό που θέλει. Ευνο­εί σκαν­δα­λω­δώς ομά­δες που θέλει να προ­χω­ρή­σουν, όπως η διορ­γα­νώ­τρια Ν. Κορέα το 2002. Και ανα­θέ­τει τη διορ­γά­νω­ση του Μου­ντιάλ στους εκλε­κτούς της, με βασι­κό κρι­τή­ριο το κέρ­δος και το άνοιγ­μα νέων αγο­ρών, αγνο­ώ­ντας άλλες, ενο­χλη­τι­κές λεπτο­μέ­ρειες –όπως για παρά­δειγ­μα πως στο Κατάρ βρά­ζει ο τόπος και οι αγώ­νες θα μπο­ρούν να γίνουν μόνο το Χει­μώ­να, μεσού­σης της κανο­νι­κής περιόδου.

Ο θεα­μα­τι­κός τρό­πος με τον οποίο έγι­ναν οι συλ­λή­ψεις κι η εμπλο­κή των αμε­ρι­κά­νι­κων μυστι­κών υπη­ρε­σιών παρα­πέ­μπουν σε χοντρό πολι­τι­κό παι­χνί­δι για τους συσχε­τι­σμούς στο παγκό­σμιο ποδό­σφαι­ρο. Το ξετύ­λιγ­μα του κου­βα­ριού, μία μόλις μέρα πριν από την εκλο­γή προ­έ­δρου στην παγκό­σμια ομο­σπον­δία, επι­βε­βαί­ω­νει αυτό το συλ­λο­γι­σμό. Παρό­λα αυτά, οι απο­κα­λύ­ψεις για το νέο σκάν­δα­λο ελά­χι­στα επη­ρέ­α­σαν το απο­τέ­λε­σμα της ψηφο­φο­ρί­ας και δεν απέ­τρε­ψαν την επα­νε­κλο­γή του τόσο «πετυ­χη­μέ­νου» προ­έ­δρου, Γιό­ζεφ Μπλά­τερ. Οι εκλο­γείς της ΦΙΦΑ δεν έχουν αυτο­νο­μη­θεί μόνο από τις επί­ση­μες κρα­τι­κές αρχές των χωρών στις οποί­ες δρα­στη­ριο­ποιού­νται, αλλά και από τα ίδια τα γεγο­νό­τα, που θα υπα­γό­ρευαν μια αλλα­γή ηγε­σί­ας για την έξω­θεν καλή μαρ­τυ­ρία. Αλλά αν η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δε συμ­φω­νεί μαζί μας, τόσο το χει­ρό­τε­ρο γι’ αυτήν.

Μήπως όμως μια αλλα­γή σε επί­πε­δο κορυ­φής θα άλλα­ζε και τα κακώς κεί­με­να, εφό­σον το ψάρι βρω­μά­ει από το κεφάλι;

Ο ουσια­στι­κός επι­κε­φα­λής της αντι­πο­λί­τευ­σης δεν είναι άλλος από το Γάλ­λο πρό­ε­δρο της ΟΥΕΦΑ (της ευρω­παϊ­κής ομο­σπον­δί­ας), Μισέλ Πλα­τι­νί –τη στά­ση του οποί­ου σχο­λί­α­σε ο Μπλά­τερ, λέγο­ντας: μπο­ρώ να συγ­χω­ρή­σω, αλλά δεν ξεχνάω.

Αυτές τις μέρες, συμπλη­ρώ­νο­νται 30 χρό­νια από το μοι­ραίο τελι­κό του Χέι­ζελ, την τρα­γω­δία με τους δεκά­δες νεκρούς στην κερ­κί­δα και τους τελεί­ως άστο­χους πανη­γυ­ρι­σμούς ενός παί­κτη, που πέτυ­χε το νικη­τή­ριο γκολ της ανα­μέ­τρη­σης και θεώ­ρη­σε ασή­μα­ντες τις… παρά­πλευ­ρες απώ­λειες των οπα­δών. Ο παί­κτης αυτός δεν ήταν άλλος από το Μισέλ Πλατινί.

Όπως δήλω­σε πάντως και ο ιθύ­νων νους της Μπά­γερν Μονά­χου, Φραντς Μπε­κεν­μπά­ου­ερ, το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα δεν είναι ο (όποιος) Μπλά­τερ, αλλά το σύστη­μα της ΦΙΦΑ. Και αυτό απαι­τεί πολύ περισ­σό­τε­ρα, από την αντι­κα­τά­στα­ση προ­σώ­πων, για να αλλά­ξει ριζικά.

Αντί επι­λό­γου, δια­λέ­ξα­με μια συγκλο­νι­στι­κή εικό­να που έρχε­ται από την Ουγ­γα­ρία και από τον τελευ­ταίο εντός έδρας αγώ­να της Πεκς, που δεν εξα­σφά­λι­σε άδεια συμ­με­το­χής στο πρω­τά­θλη­μα της νέας χρο­νιάς. Έτσι λοι­πόν, μετά τη λήξη, οι οπα­δοί της μπή­καν στον αγω­νι­στι­κό χώρο του γηπέ­δου, έσκα­ψαν ένα λάκ­κο κι έθα­ψαν ένα φέρε­τρο, μαζί με όλα όσα αγα­πά­νε: το σύλ­λο­γο και το άθλη­μα γενικότερα.

Την ίδια στιγ­μή, οι πραγ­μα­τι­κοί νεκρο­θά­φτες του ποδο­σφαί­ρου, το εντα­φί­α­ζαν και έπι­ναν στην υγειά του, χαμο­γε­λα­στοί, πάνω από το μνή­μα του.

Ζωή σε λόγου μας…