Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι …ισορροπίες στο Εθνικό Θέατρο

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Με ανα­κοί­νω­σή του το ΔΣ του Εθνι­κού Θεά­τρου λέει ότι η παρά­στα­ση η «Ισορ­ρο­πία του Nash» έπρε­πε να ολο­κλη­ρώ­σει τον κύκλο της και εκφρά­ζει τη δια­φω­νία του με το κατέ­βα­σμα του έργου. Είχε προη­γη­θεί η ανα­κοί­νω­ση από την Καλ­λι­τε­χνι­κή Διεύ­θυν­ση του Εθνι­κού Θεά­τρου που στο δια ταύ­τα κατέ­λη­γε «επι­λέ­γου­με να στα­μα­τή­σου­με τις παρα­στά­σεις του έργου Ισορ­ρο­πία του Nash, χωρίς επ’ ουδε­νί να παραι­τού­μα­στε από το δικαί­ω­μα, τώρα και στο μέλ­λον, της ελεύ­θε­ρης καλ­λι­τε­χνι­κής έκφρα­σης, όπως οφεί­λου­με να κάνου­με ως Εθνι­κό Θέα­τρο» (Και οι δύο ανα­κοι­νώ­σεις ΕΔΩ).

Για την ιστο­ρία να θυμί­σου­με ότι υπο­λει­πό­ταν τρεις ακό­μα παρα­στά­σεις για να ολο­κλη­ρω­θεί ο κύκλος.

Αυτή η ανα­κοί­νω­ση όμως προ­κα­λεί ένα ερώ­τη­μα. Δηλώ­θη­κε από πριν στον καλ­λι­τε­χνι­κό διευ­θυ­ντή η στή­ρι­ξη του ΔΣ (όπως όφει­λε) ή έρχε­ται το ΔΣ εκ των υστέ­ρων και εκ του ασφα­λούς να δια­σώ­σει την εικό­να των μελών του και να «φορ­τώ­σει» την από­φα­ση σε έναν αξιο­λο­γό­τα­το άνθρω­πο του θεάτρου;

Ερώ­τη­μα προ­κα­λεί και η από­φα­ση του καλ­λι­τε­χνι­κού διευ­θυ­ντή. Για­τί; Ήταν απο­τέ­λε­σμα της περιρ­ρέ­ου­σας ατμό­σφαι­ρας που είχε δημιουρ­γη­θεί ή παρα­σκη­νια­κών πιέ­σε­ων; Ή μήπως απλά φοβή­θη­κε τον όχλο και πιθα­νά παρα­τρά­γου­δα που θα μπο­ρού­σαν να δημιουρ­γη­θούν και τα οποία θα τα χρε­ω­νό­ταν ο ίδιος;

Οσον αφο­ρά την ουσία της υπό­θε­σης. Κανέ­να έργο δεν είναι απορ­ρι­πτέο, παρά μόνο αν υπο­νο­μεύ­ει – στρέ­φε­ται ενά­ντια στην έννοια του ανθρώ­που και τις καθο­λι­κές αξί­ες του. Για παρά­δειγ­μα ένα έργο που θα υμνού­σε το φασι­σμό δε θα μπο­ρού­σε να γίνει αποδεκτό.

Ο κάθε δημιουρ­γός όμως κρί­νε­ται για τις επι­λο­γές του. Την καλ­λι­τε­χνι­κή τους δικαί­ω­ση, την ικα­νό­τη­τα ανά­δει­ξης του μηνύ­μα­τος και τη χρο­νι­κή συγκυ­ρία που θα κατα­πια­στούν με κάθε θέμα. Είναι σε αντα­πό­κρι­ση με τις ανά­γκες, τις ανη­συ­χί­ες, τους προ­βλη­μα­τι­σμούς της κοινωνίας;

Για τις κρα­τι­κές σκη­νές που είναι φορείς εκπο­λι­τι­στι­κού και δια­παι­δα­γω­γι­κού έργου η απαι­τη­τι­κό­τη­τα είναι μεγα­λύ­τε­ρη. Η συγκε­κρι­μέ­νη σκη­νή είναι Πει­ρα­μα­τι­κή, μα αυτό αφο­ρά τα μέσα έκφρα­σης και όχι το περιε­χό­με­νο. Κρί­νε­ται για τις επι­λο­γές της. Δεν είναι χώρος προ­σω­πι­κής έκφρασης.

Η συγκε­κρι­μέ­νη καλ­λι­τέ­χνης που «κέρ­δι­σε» τη συμπά­θειά μας ως θύμα θα πρέ­πει να κρι­θεί ως καλ­λι­τέ­χνης, για την επι­λο­γή της και το τελι­κό απο­τέ­λε­σμα. Αυτή η συζή­τη­ση – από τους ειδι­κούς – θα ήταν και χρή­σι­μη και για εμάς τους μη ειδι­κούς, για την κοινωνία.

Κάπου διά­βα­σα ότι οι συντε­λε­στές ανα­κοί­νω­σαν τη συνέ­χι­ση των παρα­στά­σε­ων. Είναι μια παρά­στα­ση που με αφή­νει αδιά­φο­ρο. Θεω­ρώ ότι υπάρ­χουν αξιο­λο­γό­τε­ρες παρα­στά­σεις που είτε απλώς θα με δια­σκε­δά­σουν είτε θα μου προ­σφέ­ρουν κάτι.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο