Οι καταλήψεις και η στέγαση των προσφύγων

Γρά­φει ο 2310net //

Η αμή­χα­νη στιγ­μή που ο Σαμα­ράς εμφα­νί­ζε­ται πιο φιλο­προ­σφυ­γι­κός από τον Τσί­πρα, έρχε­ται κάθε φορά που η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απο­φα­σί­ζει να παρέμ­βει, να δρά­σει κατα­σταλ­τι­κά ενά­ντια σε κινη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που αφο­ρούν στους πρό­σφυ­γες. Είναι η στιγ­μή που μάλ­λον ο Σαμα­ράς ντρέ­πε­ται περισ­σό­τε­ρο όταν δια­βά­ζει σχό­λια του τύπου «τι Τσί­πρας τι Σαμα­ράς», «μπα­τσο­κρα­τία του ΣΥΡΙΖΑ» κτλ. Και ντρέ­πε­ται για­τί ο ίδιος ο Σαμα­ράς το τελευ­ταίο πράγ­μα που θα ήθε­λε θα ήταν να τον ταυ­τί­σει κανείς με μια φιλι­κή ή ανε­κτι­κή προς τους μετα­νά­στες και τους πρό­σφυ­γες πολι­τι­κή, όπως αυτή που ανα­με­νό­ταν από μια δήθεν κυβέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς. Όποιος ψάχνει για ντρο­πή στο στρα­τό­πε­δο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρει ούτε ίχνος. Μπο­ρεί να βρει όμως μετά­νοιες προς τον Δένδια!

Ας τα αφή­σου­με αυτά στην άκρη κι ας πιά­σου­με το ζήτη­μα των κατα­λή­ψε­ων και της στέ­γα­σης των προ­σφύ­γων με αφορ­μή την εκκέ­νω­ση των κατα­λή­ψε­ων στη Θεσ­σα­λο­νί­κη προ­σπα­θώ­ντας να βάλου­με ψύχραι­μα κάποια πράγ­μα­τα σε σειρά.

1. Πού μένουν οι πρόσφυγες

Συνή­θως, οι πρό­σφυ­γες που ψάχνουν ενα­γω­νί­ως ένα μέρος να κοι­μη­θούν δια­μέ­νουν είτε σε αυτο­σχέ­δια camps είτε σε «οργα­νω­μέ­να». Και στα δύο οι συν­θή­κες είναι απάν­θρω­πες, πολ­λές φορές σε βαθ­μό που δεν μπο­ρεί κανείς να φαντα­στεί. Ακό­μα λοι­πόν και οι «προ­νο­μιού­χοι» που βρή­καν κρε­βά­τι (περισ­σό­τε­ρο μοιά­ζει με φορείο) σε κάποια σκη­νή ενός καμπ δεν αντέ­χουν για πολύ και­ρό και προ­σπα­θούν με κάθε τρό­πο να φύγουν. Συνή­θως έχουν και παι­διά, τα οποία βρί­σκο­νται όλη μέρα εκτε­θι­μέ­να κάτω από τον πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νο ελλη­νι­κό ήλιο. Αυτοί οι ίδιοι ήταν εκτε­θι­μέ­νοι και στο κρύο τον χει­μώ­να. Άρα, μιλά­με για μια τερά­στια μάζα ανθρώ­πων οι οποί­οι συμπλη­ρώ­νουν ήδη αρκε­τούς μήνες χωρίς να έχουν κοι­μη­θεί σε κρε­βά­τι, χωρίς να έχουν κάνει κανο­νι­κό ντους αφού πλέ­νο­νται με λάστι­χα και κου­βά­δες, και χωρίς να έχουν φάει από κανο­νι­κό πιάτο.

2. Ποιοι μένουν σε σπίτια;

Τα δια­με­ρί­σμα­τα που προ­σφέ­ρο­νται σε πρό­σφυ­γες (αιτού­ντες άσυ­λο για την ακρί­βεια) είναι δια­θέ­σι­μα μόνο για όσους εντάσ­σο­νται στο πρό­γραμ­μα μετε­γκα­τά­στα­σης της ΕΕ. Δηλα­δή για εκεί­νους που ανή­κουν στις χώρες που αυτο­δί­καιαια (βάσει μιας παρά­λο­γης και απάν­θρω­πης μέτρη­σης) θεω­ρού­νται πιθα­νό να είναι πράγ­μα­τι πρό­σφυ­γες. Κοντο­λο­γίς στους Σύρους, τους Ιρα­κι­νούς και τους Σομα­λούς. Υπάρ­χουν κι άλλες εθνι­κό­τη­τες, όπως η Κόστα Ρίκα, αλλά δεν έχου­με τέτοιους εδώ. Με λίγα λόγια, μεγά­λη μάζα προ­σφύ­γων από το Αφγα­νι­στάν, το Ιράν ή από αφρι­κα­νι­κές χώρες απο­κλεί­ο­νται. Αυτοί ανα­γκά­ζο­νται να μένουν στα κάμπς που από προ­σω­ρι­νά έχουν γίνει τόσο μόνι­μα που δεν θα είναι έκπλη­ξη αν ο Τσί­πρας τους ζητή­σει να πλη­ρώ­σουν ΕΝΦΙΑ.

3. Τι γίνε­ται με τις καταλήψεις;

Εδώ και μήνες ξεκί­νη­σαν διά­φο­ρες προ­σπά­θειες να στε­γα­στούν πρό­σφυ­γες σε κατη­λειμ­μέ­νους χώρους από αλλη­λέγ­γυους. Σε πολ­λές περι­πτώ­σεις η απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα ήταν καλύ­τε­ρη από αυτή της οργα­νω­μέ­νης «κοι­νω­νί­ας των πολι­τών». Το πρό­βλη­μα όμως με τις κατα­λή­ψεις είναι διπλό: αφε­νός δεν υπάρ­χει καμία εγγύ­η­ση για την μακρο­πρό­θε­σμη παρα­μο­νή των προ­σφύ­γων εκεί, καθώς τα εγχει­ρή­μα­τα αυτά βασί­ζο­νται σε εθε­λο­ντι­κή συνει­σφο­ρά σε είδος και εργα­σία η οποία δεν μπο­ρεί να προ­κα­θο­ρι­στεί και αφε­τέ­ρου, πρα­κτι­κά προ­σφέ­ρουν μόνο μια μικρή ανα­κού­φι­ση η οποία δυστυ­χώς είναι ελά­χι­στη μπρο­στά στο μέγε­θος των ανα­γκών. Περί­που δηλα­δή ότι κάνουν και οι ΜΚΟ με τους πακτω­λούς των χρη­μά­των που ρέουν άφθο­να οι κατα­λή­ψεις το κάνουν χωρίς αυτά.

4. Τι είδους στέ­γα­ση θέλου­με για τους πρόσφυγες;

Αν θεω­ρού­με ως ιδα­νι­κή μορ­φή στέ­γα­σης για τους ταλαι­πω­ρη­μέ­νους πρό­σφυ­γες την κατά­λη­ψη ενός παλιού κτι­ρί­ου με ορι­σμέ­νες φορές κακές συν­θή­κες υγιει­νής, τότε ναι, να στη­ρί­ξου­με τις κατα­λή­ψεις ως το προ­σφο­ρό­τε­ρο μέσο για τη στέ­γα­ση των ανθρώ­πων αυτών. Αν όμως κατα­νο­ού­με ότι είναι προ­βλη­μα­τι­κό σήμε­ρα, και ενώ έχει περά­σει ήδη αρκε­τά μεγά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα από τον μαζι­κό εγκλω­βι­σμό των προ­σφύ­γων στην χώρα μας, από την επι­βο­λή βασα­νι­στι­κών συν­θη­κών ζωής σε ανθρώ­πους που έφυ­γαν κυνη­γη­μέ­νοι και αισθά­νο­νται ανε­πι­θύ­μη­τοι παντού, να θεω­ρού­με λύση την στέ­γα­ση τους σε κατα­λή­ψεις τότε μάλ­λον κάτι σκε­φτό­μα­στε λάθος. Αν πάλι πιστεύ­ου­με ότι αυτές οι κατα­λή­ψεις θα συμ­βάλ­λουν στην δημιουρ­γία μικρών ουτο­πιών, μικρών επα­να­στα­τι­κών ρηγ­μά­των στο μαύ­ρο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα τότε πιθα­νό­τα­τα βαυκαλιζόμαστε.

5. Και τι να κάνουμε;

Δεν ξέρω τι να κάνου­με. Υπο­θέ­τω. Ξέρω τι δεν έχου­με κάνει. Ξέρω ότι τόσους μήνες κανείς μα κανείς δεν έχει στρέ­ψει την οργή του ενά­ντια στην ΕΕ και στις κυβερ­νή­σεις της οι οποί­ες θεσμι­κά δια­χω­ρί­ζουν τους πρό­σφυ­γες σαν να πρό­κει­ται για σκλα­βο­πά­ζα­ρο. Ξέρω ότι κανείς δεν μπή­κε στον κόπο να ενο­χλή­σει την κυβέρ­νη­ση που θεω­ρεί πως η καθό­λου ή έστω περιο­ρι­σμέ­νη της παρέμ­βα­ση με την οποία έχουν δημιουρ­γη­θεί οικτροί χώροι απο­θή­κευ­σης ανθρώ­πων όπως οι απο­θή­κες του Πει­ραιά ή τα αυτο­σχέ­δια καμπ σε Ειδο­μέ­νη και Ελλη­νι­κό, προ­βάλ­λο­νται ως ήπια και ανθρω­πι­στι­κή στά­ση στο προ­σφυ­γι­κό. Βλέ­πω ότι σπά­νια καταγ­γέ­λε­ται το γεγο­νός ότι εξαι­τί­ας της προ­σφυ­γι­κής κρί­σης έχει ανθί­σει ο χώρος των ΜΚΟ όπου σπέρ­νο­νται εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ και γεν­νιού­νται εκα­τομ­μύ­ρια μικρές και μεγά­λες εργο­δο­τι­κές αυθαι­ρε­σί­ες. Κατα­νοώ ότι και στο προ­σφυ­γι­κό το ζήτη­μα δεν είναι μια ή δύο κατα­λή­ψεις, η λύση δεν έρχε­ται με λίγες «ανά­σες ελευ­θε­ρί­ας» αλλά με ριζο­σπα­στι­κές τομές και ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κές πολι­τι­κές, τέτοιες που ο καπι­τα­λι­σμός (συγ­γνώ­μη που γίνο­μαι ξύλι­νος τέτοιες ώρες) με καμία μορ­φή δια­χεί­ρι­σής του δεν μπο­ρεί να προσφέρει.