Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι πραγματικοί αυτουργοί του μακελειού

Γρά­φει ο Θανά­σης Αλε­ξί­ου* //

Η Γαλ­λία δεν είναι μια οποια­δή­πο­τε χώρα. Μπο­ρεί να είναι η χώρα των Ιακω­βί­νων, των Κομ­μου­νά­ριων και των πολι­τι­κών επα­να­στά­σε­ων είναι όμως και μια κατ’ εξο­χήν αποι­κιο­κρα­τι­κή χώρα με πλού­σια εμπει­ρία στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις.  Ο «ένο­πλος ανθρω­πι­σμός» των Γάλ­λων μετρά­ει από το 1950, κυρί­ως στην Αφρι­κή αλλά και στη Μέση Ανα­το­λή, Ινδο­κί­να κ.α. περισ­σό­τε­ρες από 50 επεμ­βά­σεις (Αλγε­ρία, Λίβα­νος-Συρία, Κεντρι­κή Αφρική,Τσαντ, Μάλι, Ακτή του Ελε­φα­ντο­στού, Κον­γκό). Ήταν  η 8η Μάιου 1945, η ημέ­ρα συν­θη­κο­λό­γη­σης του Τρί­του Ράιχ, όταν κοντά στο Σετί­φτης Κων­στα­ντί­νης (Βόρεια Αλγε­ρία) ξεκί­νη­σε από το γαλ­λι­κό στρα­τό  η σφα­γή 30 χιλιά­δων αλγε­ρι­νών, επει­δή ξεδί­πλω­σαν αλγε­ρι­νές σημαί­ες και φώνα­ξαν συν­θή­μα­τα υπερ της ανε­ξαρ­τη­σία της Αλγε­ρί­ας. Έτσι εννο­ού­σε την απε­λευ­θέ­ρω­ση των λαών από το φασι­σμό η Γαλ­λία. Το μακε­λειό αυτό έκα­νε τον μετέ­πει­τα πρό­ε­δρο της Αλγε­ρί­α­ςΟυα­ρί­Μπου­με­ντιέν­να σημειώ­νει:  «Εκεί­νη τη μέρα γέρα­σα πριν την ώρα μου. Από έφη­βος έγι­να άντρας. Εκεί­νη τη μέρα ανα­πο­δο­γύ­ρι­σε ο κόσμος. Ακό­μη και οι πρό­γο­νοί μας σεί­στη­καν στους τάφους τους. Και τα παι­διά κατά­λα­βαν ότι έπρε­πε να πάρουν τα όπλα και να πολε­μή­σουν για να γίνουν ελεύ­θε­ροι άνθρω­ποι» Είναι η διάι­ρε­ση­της Συρί­ας το 1920 (σε τέσ­σε­ρα κρά­τη) και η δημιουρ­γία πέριξ του όρους Λιβα­νος (τσι­φλί­κι των μαρω­νι­τών­κο­μπρα­δό­ρων της Γαλ­λί­ας) του Μεγά­λου Λιβά­νου. Ουσια­στι­κά αυτόν τον  κατα­κερ­μα­τι­σμό θέλει να εγκα­θι­δρύ­σει εκ νέου  ο αμε­ρι­κα­νι­κός και ευρω­παϊ­κός ιμπε­ρια­λι­σμός στην περιο­χή. Είναι το 1956 όταν ο συνα­σπι­σμός των άγγλων, των γάλ­λων και των ισραη­λι­νών επεμ­βαί­νουν, όταν ο Νασέρ εθνι­κο­ποιεί την διώ­ρυ­γα του Σου­έζ. Είναι ο βομ­βαρ­δι­σμός της Λιβύ­ης το 2011 που πρω­το­ξε­κί­νη­σε πάλι η Γαλ­λία και έσπρω­ξε τη χώρα πίσω στους φύλαρ­χους. Εξάλ­λου το Al Nusrah είναι «σαρξ εκ της σαρ­κός» του ευρω­παϊ­κού και του αμε­ρι­κά­νι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού (όπως είναι και η Αλ Κάι­ντα δημιούρ­γη­μα του δεύ­τε­ρου). Αν βάλει κανείς στη μέση και την γκε­το­ποί­η­ση των Μαγκρε­πί­νων­στα γαλ­λι­κά προ­ά­στια (μέρος αυτών «σύμ­μα­χοι» των γάλ­λων στον πόλε­μο της Αλγε­ρί­ας) να το κοι­νω­νι­κό μίγ­μα που βγά­ζει στον «παρα­λο­γι­σμό» του­ση­με­ρι­νού­μα­κε­λειού στο Παρίσι.

Κι όμως ο Μπα­α­θι­σμός (Αίγυ­πτος, Ιράκ, Συρία, Αλγε­ρία, Λιβύη κ.ά.)  που εξήγ­γει­λε την εθνι­κή και κοι­νω­νι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση του αρα­βι­κού έθνους και πολε­μή­θη­κε παντοιο­τρό­πως από τους ευρω­παί­ους και αμε­ρι­κα­νούς ιμπε­ρια­λι­στές  είχε να παρου­σιά­σει σημα­ντι­κά επι­τεύγ­μα­τα σε όλους τους τομείς (κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές, ανα­πτυ­ξια­κά έργα, δικαιώ­μα­τα στις γυναίκεςκ.λπ.).Αφού λοι­πόν ο ευρω­παϊ­κός και αμε­ρι­κά­νι­κος ιμπε­ρια­λι­σμός υπο­νό­μευ­σε­πα­ντοιο­τρό­πως την αρα­βι­κή εκδο­χή του κοι­νω­νι­κού εκσυγ­χρο­νι­σμού δια­λύ­ο­ντας εθνι­κά κρά­τη και απα­ξιώ­νο­ντας κοσμι­κές κοι­νω­νί­ε­ςέ­μει­νε ως μονα­δι­κό «κατα­φύ­γιο» το πρω­το­ε­θνι­κό (προ­νε­ω­τε­ρι­κό) παρελ­θόν της θρη­σκεί­ας και της φυλής (φοντα­με­ντα­λι­σμός).  Όταν όμως προ­σβάλ­λε­ται και το τελευ­ταίο στοι­χείο για να «πια­στούν» οι άνθρω­ποι, να φτιά­ξουν ταυ­τό­τη­τα (εξάλ­λου αυτό τους προ­τεί­νουν οι «κοσμο­πο­λί­τες» ευρω­παί­οι και αμε­ρι­κα­νοί δια­νο­ού­με­νοι που φετι­χο­ποιούν τη δια­φο­ρά και την ετε­ρό­τη­τα), όπως ενδει­κτι­κά έγι­νε με το σκί­τσο του Μωά­μεθ του περιο­δι­κού  Charlie Hebdo, δεν μένει τίπο­τα  παρά ο «τρό­μος» όπως τον βίω­σαν τον Ιανουά­ριο του 2015 αλλά τον βιώ­νουν και σήμε­ρα οι άνθρω­ποι στο Παρί­σι  και τον βιώ­νουν χρό­νια τώρα με τις εκα­τόμ­βες των πνιγ­μέ­νων στις θάλασ­σες τηςΜε­σό­γειου οι πρό­σφυ­γες και οι μετα­νά­στες. Όμως αυτοί οι νεκροί όπως και οι δεκά­δες στην Γκα­ρί­σα, Κένυα (Απρί­λιος, 2015) και οι προ­χθε­σι­νοί  στην Βυρητ­τό μάλ­λον «δεν μετρά­νε», καθώς οι αποι­κιο­κρά­τες, όπως ανα­φέ­ρει ο F. Fanon δεν ανα­γνω­ρί­ζουν την ανθρώ­πι­νη ιδιό­τη­τα στους ιθα­γε­νείς. Να λοι­πόν που η βίαιη διά­λυ­ση των εθνι­κών κρα­τών και η απώ­θη­ση του κοσμι­κού στοι­χεί­ου επανασυνδέεται,-μέσα από την ταπεί­νω­ση, την κατα­πί­ε­ση και  την καταστολή‑, με  το  ιερό, τoθρη­σκευ­τι­κό στοι­χείο και μετα­σχη­μα­τί­ζε­ται σε αυτό που είναι σήμε­ρα το μέτω­πο AlNusrahκαι τα παρα­κλά­δια του.Βεβαίως η ιστο­ρία αυτή έχει ξεκι­νή­σει από την δεκα­ε­τία του ΄50 όταν οι Αμε­ρι­κα­νοί «συνο­μι­λού­σαν» με τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους για να ανα­τρέ­ψουν τα μπα­α­θι­κά καθε­στώ­τα. Ωστό­σο οι ευρω­παί­οι ιμπε­ρια­λι­στές ας μην κάνουν πως δεν ξέρουν από βιαιό­τη­τες, αιμα­το­χυ­σί­ες και διωγ­μούς. Αυτοί είναι που έχουν προ­σφέ­ρει  απλό­χε­ρα την σχε­τι­κή τεχνο­γνω­σία στην ανθρω­πό­τη­τα. Οι σκη­νές με τους απο­κε­φα­λι­σμούς, τους ακρω­τη­ρια­σμούς και τις σφα­γές του Ισλα­μι­κού Κρά­τους απο­πνέ­ουν την ατμό­σφαι­ρα της  Νύχτας του Αγί­ου Βαρ­θο­λο­μαί­ου και των θρη­σκευ­τι­κών πολέ­μων­στην Ευρώ­πη όταν το θρη­σκευ­τι­κό στοι­χείο μπό­λια­σε με το αστι­κό (εθνο­τι­κό) και ανα­δύ­θη­καν τα ευρω­παϊ­κά έθνη. Εκεί έχουν σπρω­χτεί σύγ­χρο­νες κοι­νω­νί­ες, όπως η ιρα­κι­νή, η συρια­κή ακό­μη και η λιβυ­κή κ.ά. Να ξεκι­νούν λοι­πόν την εθνο­γέ­νε­σή τους πάλι από την αρχή, από το θρη­σκευ­τι­κό-προ­νε­ω­τε­ρι­κό τους παρελθόν.

Ωστό­σο το δυστύ­χη­μα για το γαλ­λι­κό λαό είναι ότι λεί­πει εκεί­νη η πολι­τι­κή δύνα­μη, που ήταν σε ένα βαθ­μό το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Γαλ­λί­ας στον πόλε­μο της Αλγε­ρί­ας, για να βάλει το πρό­βλη­μα στη σωστή του διά­τα­ξη και να προσ­διο­ρί­σει τους συμ­μά­χους αλλά και τους αντι­πά­λους. Ήταν το ΚΚΓ που επι­λέ­γο­ντας στον πόλε­μο της Αλγε­ρί­ας σύμ­μα­χο, ‑υπο­στή­ρι­ξε­πο­λι­τι­κά-ιδε­ο­λο­γι­κά­τον εθνι­κο-απε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να του αλγε­ρι­νού λαού‑, όρι­σε κιό­λας αντί­πα­λο, πολε­μώ­ντας στο πλευ­ρό του FNL ενά­ντια στην αποι­κιο­κρα­τι­κή Γαλ­λία, κατη­γο­ρού­με­νο για «εθνι­κή προ­δο­σία». Δυστυ­χώς όμω­ςγια τον γαλ­λι­κό λαό αλλά και για τους άλλους λαούς της Ευρώ­πης και της Αμε­ρι­κής οι αντί­πα­λοί τους βρί­σκο­νται σήμε­ρα όπως και τότε μέσα στη χώρα τους. Ευτυ­χώς όμως πάλι για­τί οι σύμ­μα­χοι του γαλ­λι­κού λαού αλλά και των αρα­βι­κών λαών βρί­σκο­νται μέσα στις χώρες τους αλλά και σε όλες τις χώρες του κόσμου.

 

* Καθη­γη­τής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο