Ολάντ: Ρεπετισιόν μιας επίσκεψης

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Δεν ξέρω για σας αλλά εμέ­να κάτι μου θύμι­ζε όλη ετού­τη η κου­βέ­ντα που έχει ανοί­ξει τον τελευ­ταίο και­ρό περί συνερ­γα­σί­ας της χώρας μας με την Τουρ­κία προ­κει­μέ­νου να ελεγ­χθεί το πρό­βλη­μα με τους πρό­σφυ­γες. Βρυ­ξέλ­λες και Ουά­σινγ­κτον έχουν πέσει πάνω μας μονοί-διπλοί για να μας πεί­σουν ότι η κολε­γιά μας με τους τούρ­κους είναι απα­ραί­τη­τη. Κι εκεί που πάλευα να βρω τι μου θύμι­ζε το όλο σκη­νι­κό, έσκα­σε η επί­σκε­ψη Ολάντ και το μυα­λό μου φωτί­στη­κε! Εμ, βέβαια! Αλλά ας βάλω τα πράγ­μα­τα στην σει­ρά για να κατα­λά­βε­τε κι εσείς τι εννοώ.

Τον Φεβρουά­ριο του 2013, η κυβέρ­νη­ση Σαμα­ρά πέρα­σε από την βου­λή και κύρω­σε με νόμο ένα «μνη­μό­νιο κατα­νό­η­σης» που συνυ­πέ­γρα­ψαν οι υπουρ­γοί ενέρ­γειας Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας. Το όλο ντα­ρα­βέ­ρι είχε μπει στα σκα­ριά από τον Μάιο του 2010, κατά την επί­σκε­ψη Ερντο­γκάν στην Αθή­να, παρ’ ότι η τότε πασο­κι­κή κυβέρ­νη­ση είχε υπο­στη­ρί­ξει επί­ση­μα πως ο Παπαν­δρέ­ου με τον Ερντο­γκάν είχαν ανα­λω­θεί σε συζη­τή­σεις περί συνερ­γα­σί­ας επί… περι­βαλ­λο­ντι­κών θεμάτων.

Υπο­τί­θε­ται ότι εκεί­νο το «μνη­μό­νιο κατα­νό­η­σης» είχε να κάνει με την κατα­σκευή τού αγω­γού ITGI, ο οποί­ος θα μετέ­φε­ρε αζέ­ρι­κο αέριο στην Ευρώ­πη μέσω Τουρ­κί­ας-Ελλά­δος-Ιτα­λί­ας. Προ­φα­νώς, αυτό ήταν χοντρό παρα­μύ­θι, αφού μια βδο­μά­δα πρω­τύ­τε­ρα είχε ήδη υπο­γρα­φεί η κατα­σκευή τού αγω­γού TAΡ, ο οποί­ος έχει πια μπει σε φάση υλο­ποί­η­σης και θα μετα­φέ­ρει το ίδιο αζέ­ρι­κο αέριο αλλά θα περ­νά­ει κι από την Αλβα­νία. Επο­μέ­νως, δικαιού­μα­στε να στοι­χη­μα­τί­ζου­με ότι το εν λόγω μνη­μό­νιο απο­τε­λού­σε όχι μόνο προ­πο­μπό μιας ευρύ­τε­ρης ελλη­νο­τουρ­κι­κής συνερ­γα­σί­ας στην εκμε­τάλ­λευ­ση των αιγαια­κών υδρο­γο­ναν­θρά­κων αλλά και οιω­νό τής τύχης που θα έχει το Καστελ­λό­ρι­ζο κατά την χάρα­ξη των ΑΟΖ των δυο χωρών στα νερά τής Μεσογείου.

Εκεί­νον τον Φεβρουά­ριο του 2013, λοι­πόν, ενώ η βου­λή κύρω­νε το μνη­μό­νιο με τους τούρ­κους, ήρθε κι ο Ολάντ μια βόλ­τα από τα μέρη μας για να πιεί έναν καφέ με τον Αντώ­νη. Φρέ­σκος ακό­μη (άρα άπει­ρος) ο γάλ­λος πρό­ε­δρος, καρ­φώ­θη­κε μόνος του και δήλω­σε ότι είχε έρθει στην Ελλά­δα για να δεί­ξει την αλλη­λεγ­γύη του στα προ­βλή­μα­τά μας (ακρι­βώς ό,τι είπε και στην τωρι­νή του επί­σκε­ψη, δηλα­δή) και όχι για να που­λή­σει εξο­πλι­σμούς. Ευτυ­χώς που πρό­λα­βε και ξεκα­θά­ρι­σε τις προ­θέ­σεις του για­τί εμείς οι έλλη­νες είμα­στε διε­στραμ­μέ­νοι και το μυα­λό μας πάει συνέ­χεια στην που­στιά. Αφού είχε έρθει για αλλη­λεγ­γύη και μόνο, καλώς.

Παρέν­θε­ση. Βέβαια, ο σοσια­λι­στής γάλ­λος πρό­ε­δρος, ούτε σ’ εκεί­νη την επί­σκε­ψή του ούτε και στην τωρι­νή, δεν ξεκα­θά­ρι­σε μια μικρή λεπτο­μέ­ρεια: αλλη­λεγ­γύη σε ποιόν; Στον χει­μα­ζό­με­νο λαό ή στην κυβέρ­νη­ση που πηδά­ει αυτόν τον λαό; Στον άνερ­γο της διπλα­νής πόρ­τας ή στον Κατρού­γκα­λο που βλέ­πει την σωτη­ρία στην μεί­ω­ση των συντά­ξε­ων; Στα παι­διά των φανα­ριών ή στις μενου­μευ­ρω­πι­κές κυρά­τσες των βορεί­ων προ­α­στί­ων; Σ’ αυτούς που ανα­ζη­τούν το φαΐ τους στα σκου­πί­δια ή σ’ αυτούς που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τα σκου­πί­δια για να φάνε επι­δο­τή­σεις; Κλεί­νει η παρέν­θε­ση και επι­στρέ­φου­με στην ιστο­ρία μας.

Μέχρις εδώ έχου­με δυο δεδο­μέ­να: από την μία τά ‘παμε και τα συμ­φω­νή­σα­με με τους τούρ­κους για κοι­νό αλι­σβε­ρί­σι κι από την άλλη ο Ολάντ μάς ήρθε με αισθή­μα­τα αλλη­λεγ­γύ­ης κι όχι ως μικρο­πω­λη­τής. Καθα­ρά και ξάστε­ρα πράγ­μα­τα, έτσι;

Κι όμως! Ενώ ο Ολάντ δεν σκε­φτό­ταν να μας που­λή­σει όπλα ο άνθρω­πος, εμείς του σκο­τί­σα­με τον κώλο να μας που­λή­σει ντε και σώνει! Φρύ­α­ξε ο γάλ­λος. «Ρε σεις, αφή­στε με ήσυ­χο, έναν καφέ πέρα­σα να πιω!» Τίπο­τα εμείς. «Δεν γίνε­ται, εξο­χώ­τα­τε, αφού περά­σα­τε από το σπί­τι μας κάτι θα ψωνί­σου­με». «Ρε, δεν θέλω να που­λή­σω» αυτός, «μα μην επι­μέ­νε­τε» εμείς. «Ρε, δεν έχω πάρει κοντά την τσά­ντα με τα προ­σπέ­κτους» αυτός, «δεν πει­ρά­ζει, θα δού­με την πρα­μά­τεια σας στο ίντερ­νετ» εμείς. «Ρε παι­διά, δεν γίνο­νται έτσι αυτές οι δου­λειές!» να επι­μέ­νει ο Ολάντ, «πώς δεν γίνο­νται, καλέ; πώς τις κάνου­με τόσα χρό­νια;» στο χαλα­ρό εμείς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τί να κάνει ο δόλιος ο σοσια­λι­στής πρό­ε­δρος; Σκε­φτό­ταν παράλ­λη­λα ότι η Γαλ­λία είχε ‑και έχει- κάτι στε­νέ­μα­τα τελευ­ταία κι ότι, όσο κι αν προ­σπά­θη­σε, δεν μπό­ρε­σε να ξεφορ­τω­θεί πολύ στοκ με τους ξυπό­λη­τους στο Μάλι, οπό­τε είπε «κομ­μά­τια να γίνει» κι έκλει­σε η δου­λειά. Μη φαντα­στεί­τε τίπο­τε σπου­δαία πράγ­μα­τα, έτσι; Μπα! Δυο φρε­γα­τού­λες και τέσ­σε­ρα αερο­πλα­νά­κια μόνο, έτσι για να πού­με πως κάτι ψωνί­σα­με κι εμείς. Βέβαια, πολύ θα θέλα­με να πάρου­με κάτι παρα­πά­νω αλλά είχα­με κι εμείς τα στε­νε­μα­τά­κια μας. Δεν ήμα­σταν για μεγά­λα έξο­δα τέτοιες μέρες. Πόσο να κάνα­νε δυο φρε­γα­τού­λες και τέσ­σε­ρα αερο­πλα­νά­κια; Μαζί με τα μετα­φο­ρι­κά και το πουρ­μπουάρ στα παι­διά που θα ξεφορ­τώ­να­νε, ο λογα­ρια­σμός ίσα που θα ξεπέρ­να­γε τα πέντε δισεκατομμυριάκια.

Επει­δή, όμως, υπάρ­χουν μερι­κοί κακο­προ­αί­ρε­τοι, οι οποί­οι μπο­ρεί να ισχυ­ρι­στούν ότι κι αυτά πολ­λά ήσαν, ο Σίμος (ένας είναι ο Σίμος, ο γνω­στός και ως «Ανή­συ­χος») έσπευ­σε να μας καθη­συ­χά­σει: δεν επρό­κει­το για αγο­ρά αλλά για… νοί­κια­σμα! Θα νοι­κιά­ζα­με και τις φρε­γά­τες και τα αερο­πλά­να, δεν θα τα αγο­ρά­ζα­με! Δηλα­δή, κατά τον Σίμο, θα πλη­ρώ­να­με όσα πλη­ρώ­να­με, θα κρα­τά­γα­με το εμπό­ρευ­μα όσο το κρα­τά­γα­με και μετά θα το δίνα­με πίσω. Ούτε καν οψιόν αγο­ράς, όπως στο λήζινγκ, δεν είχαμε.

Ανα­λυ­τι­κά, ο Σίμος (ο οποί­ος είναι και ακραιφ­νής πατριώ­της) εξή­γη­σε: «Εμείς ζητή­σα­με (σ.σ.: σας το είπα ήδη ότι ο Ολάντ δεν ήθε­λε να που­λή­σει τίπο­τε!), επει­δή έχου­με αμυ­ντι­κές ανά­γκες και παρά τις οικο­νο­μι­κές δυσκο­λί­ες, δεν παρα­με­λού­με την αμυ­ντι­κή θωρά­κι­ση της χώρας και ανα­ζη­τού­με λύσεις, αυτό που προ­τεί­να­με στους Γάλ­λους είναι να μας ενοι­κιά­σουν δύο φρε­γά­τες και τέσ­σε­ρα αερο­σκά­φη παρα­κο­λού­θη­σης, για­τί πρέ­πει να εξα­σφα­λί­σου­με ότι στο Αιγαίο θα είναι ήρε­μα τα νερά».

Βέβαια, μετά από όλα αυτά, όσο ηλί­θιος κι αν είσαι, ανα­ρω­τιέ­σαι τι σκα­τά μνη­μό­νια κατα­νό­η­σης υπο­γρά­ψα­με με την Τουρ­κία. Δεν τα υπο­γρά­ψα­με για να κάνου­με τις δου­λειές στο Αιγαίο όμορ­φα, ήσυ­χα και πολι­τι­σμέ­να; Τί στον διά­ο­λο μνη­μό­νια είναι αυτά που τα υπο­γρά­φεις κι ύστε­ρα ψάχνεις φρε­γά­τες κι αερο­πλά­να για να έχεις το κεφά­λι σου ήσυ­χο; Ή υπό­γρα­ψε μνη­μό­νια ή πάρε όπλα! Δεν πάνε και τα δυο μαζί, ρε γαμώ το μυα­λό μου! Μη τρελ­λα­θού­με τελεί­ως, δηλαδή!

Αυτά τα ωραία ‑κι όχι τόσο παλιά- θυμή­θη­κα μόλις έσκα­σε μύτη ο Ολάντ στον τόπο μας τις προ­άλ­λες. Και, πού να με πάρει και να με σηκώ­σει, δεν ψήνο­μαι με τίπο­τε ότι έκα­νε τόσο δρό­μο για να μιλή­σει στην βου­λή μας, να πει μια καλη­μέ­ρα στον Πάκη και να πάει στο Γκα­ζάρ­τε για να γνω­ρί­σει τον Λαζό­που­λο. Κι όσο έβλε­πα τον υπουρ­γό άμυ­νας Πάνο Καμ­μέ­νο να στέ­κε­ται πιο κοντά στον Ολάντ απ’ όσο ο Τσί­πρας, τόσο περισ­σό­τε­ρο δαιμονιζόμουν…

ΥΓ: Ανά­με­σα στις δυο επι­σκέ­ψεις Ολάντ, φαί­νε­ται πως η σημα­ντι­κώ­τε­ρη δια­φο­ρά είναι στον προ­ε­δρι­κό κανα­πέ: του Παπού­λια ήταν πιο αρι­στο­κρα­τι­κός, του Παυ­λό­που­λου είναι πιο άνετος.