Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ουκ ένεστιν, πράξις εν ανθρώποις, ήτις άνευ μουσικής τελείται…

Επι­μέ­λεια Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Παγκό­σμια ημέ­ρα μου­σι­κής σήμε­ρα και την τιμού­με με ενα μικρό ποι­η­τι­κό και μου­σι­κό αφιέ­ρω­μα. Τάσος Λει­βα­δί­της, Ναζίμ Χικ­μέτ και ένα μου­σι­κό από­σπα­σμα από την ται­νία του Ρομάν Πολάν­σκι «Ο πια­νί­στας», ίσως το καλύ­τε­ρο από­σπα­σμα της ται­νί­ας (Ο τίτλος είναι φρά­ση του Αρι­στο­τέ­λη, το σκί­τσο είναι του Δημή­τρη Χατζόπουλου).

 Μουσική

Ξέχει­λη από σιω­πή η απέ­ρα­ντη αίθουσα.
Και το πιά­νο ήταν η μεγά­λη, άγια Τράπεζα
όπου πάνω της, τα χέρια ενός άντρα, λιγνά κι ασυγκράτητα
κόβαν και μοι­ρά­ζαν γύρω
τον άρτο της αιωνιότητας.
Τάσου Λειβαδίτη

Τα τρα­γού­δια

Πιό­τε­ρο από τους ανθρώ­πους τα τρα­γού­δια τους αγάπησα.
Χωρίς ανθρώ­πους μπό­ρε­σα να ζήσω, ποτέ χωρίς τραγούδια.
(…)
Σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα
απ’ όσα μπό­ρε­σα να φάω και να πιω
απ’ όσες χώρες γνώρισα
απ’ όσα μπό­ρε­σα να ακού­σω και να δω τίπο­τα, τίποτα
δε μ’ έκα­νε έτσι ευτυ­χι­σμέ­νο όσο τα τραγούδια…
Ναζίμ Χικμέτ

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο