Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΟΧΙ, ΟΧΙ ΝΑΙ

Γρά­φει ο 2310net //

Σαν ιδέα είναι τόσο απλή: Δημο­κρα­τία έχου­με (λέμε τώρα) ρωτά­με τους πολί­τες τι θέλουν και κάνου­με ό,τι πει η πλειοψηφία.

Η πρα­κτι­κή της άμε­σης δημο­κρα­τί­ας μας είναι τόσο οικεία που την εφαρ­μό­ζου­με στο παι­χνί­δι μας όταν είμα­στε μικρά παι­διά, στις δια­κο­πές μας ακό­μα και στην παρέα όταν καλού­μα­στε να λύσου­με το αιώ­νιο δίλημ­μα: θαλασ­σι­νά ή κρεατικά.

Η Ευρώ­πη, ως ήπει­ρος, έχει ζήσει κάποιες τέτοιες στιγ­μές στην ιστο­ρία της. Ωστό­σο, παρό­τι θέλει να καμώ­νε­ται την δια­φω­τι­σμέ­νη, πολι­τι­σμέ­νη και δημο­κρα­τι­κή, η ιστο­ρία της είναι γεμά­τη από μαύ­ρες τρύ­πες φασι­σμού, αντι­δη­μο­κρα­τι­κών πρα­κτι­κών και γρα­ψί­μα­τος της λαϊ­κής βού­λη­σης στα παλαιό­τε­ρα των υπο­δη­μά­των της. Άλλω­στε μιλά­με για την ήπει­ρο στην οποία ο θεσμός της μοναρ­χί­ας ζει και …βασι­λεύ­ει.

Η Ε.Ε. είναι απλά η θεσμι­κή επι­κύ­ρω­ση της αδυ­να­μί­ας των λαών να καθο­ρί­σουν τις εφαρ­μο­ζό­με­νες πολι­τι­κές. Αυτό που ονο­μά­ζε­ται παγκο­σμιο­ποί­η­ση ή περι­γρά­φε­ται θεω­ρη­τι­κά ως το τέλος του έθνους-κρά­τους, δεν απο­τε­λεί μόνο την μετά­βα­ση σε ένα καθε­στώς όπου υπε­ρε­θνι­κοί οργα­νι­σμοί απο­φα­σί­ζουν για τα πάντα, αλλά μια επί­δει­ξη ταξι­κής δύνα­μης των καπι­τα­λι­στι­κών ελίτ σε βάρος των λαών.

Συνε­πώς το γεγο­νός ότι η ΕΕ έχει να μας επι­δεί­ξει μια σει­ρά από απο­φά­σεις οι οποί­ες είναι ξεκά­θα­ρα κόντρα στους λαούς της δεν πρέ­πει να ξενί­ζει. Είναι άλλω­στε γνω­στό ότι οι απο­φά­σεις της, ιδιαί­τε­ρα τα τελευ­ταία χρό­νια, αφο­ρούν απο­κλει­στι­κά σε περι­στο­λή και περιο­ρι­σμό των δικαιω­μά­των των λαών. Οι κοι­νο­τι­κές οδη­γί­ες θυμί­ζουν συχνά προ­σκλη­τή­ριο νεκρών λαϊ­κών κατα­κτή­σε­ων. Οι απο­φά­σεις των Συνό­δων της απλά κατα­φέρ­νουν μέσα στα πολ­λά ακα­τα­λα­βί­στι­κα λόγια να κρύ­ψουν όσο γίνε­ται τη μαυ­ρί­λα που απορ­ρέ­ει η πολι­τι­κή της.

Ενί­ο­τε στις χώρες της ΕΕ γίνο­νται και δημο­ψη­φί­σμα­τα. Σχε­δόν όπου έγι­ναν αυτά, η θέση που υπο­στή­ρι­ξε επί­ση­μα, δια της πει­θούς, του φόβου και του τρό­μου εισέ­πρα­ξε την απόρ­ρι­ψη. Ωστό­σο, απέ­κτη­σε με τον και­ρό την τεχνο­τρο­πία να μετα­τρέ­πει τα ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Και μάλι­στα αυτό το έκα­νε πολύ πριν την ελλη­νι­κή περί­πτω­ση, την οποία γιορ­τά­σα­με πρό­σφα­τα με πανη­γυ­ρι­κή ανα­κοί­νω­ση ανά­ξια τρο­λα­ρί­σμα­τος. Κάτι δημο­ψη­φί­σμα­τα για το Ευρω­σύ­νταγ­μα τα θυμά­στε; Σχε­δόν ό,τι απορ­ρί­φθη­κε τότε από τους λαούς επα­νήλ­θε και θεσμο­θε­τή­θη­κε χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι.

Η δια­φο­ρά ωστό­σο είναι στον αντί­κτυ­πο. Η ελλη­νι­κή περί­πτω­ση ήταν απλά πιο εκκω­φα­ντι­κή εντός των συνό­ρων, για­τί ο Τσί­πρας και οι συν αυτώ δεν μάζευαν το στό­μα τους. Ήταν σαν όλη η ρητο­ρι­κή τους εκεί­νη την επο­χή να στό­χευε ακρι­βώς στην κατα­στρο­φή και αμαύ­ρω­ση ό,τι θετι­κού, ό,τι αξιο­πρε­πούς σήμαι­νε και θα σήμαι­νε η έννοια Αρι­στε­ρά. Από την μετα­τρο­πή του ΌΧΙ σε «ΝΑΙ σε όλα κι αλλά λίγα» εξέ­πλη­ξε μόνο τους περι­χα­ρείς αρι­στε­ρούς που για λίγες μέρες έζη­σαν την ονεί­ρω­ξη της επα­νά­στα­σης και έγι­ναν τσι­πρό­τε­ροι του τσί­πρα. Ακό­μα και οι ΣΥΡΙ­ΖΑιοι έμοια­ζαν σαν να ανα­κου­φί­στη­καν που κατά­φε­ραν να ξεφορ­τω­θούν τα εσω­κομ­μα­τι­κά βαρί­δια και επι­τέ­λους θα μπο­ρού­σαν να γίνουν ΠΑΣΟΚ χωρίς τύψεις.

Η περί­πτω­ση της Βρε­τα­νί­ας πάλι, είναι δια­φο­ρε­τι­κή για­τί ο αντί­κτυ­πος του Brexit είναι μεγα­λύ­τε­ρος σε παγκό­σμια κλί­μα­κα. Ωστό­σο το θέα­τρο που παί­ζε­ται (δεν κάνου­με αίτη­ση εξό­δου-κάντε γρή­γο­ρα) και η παραί­τη­ση Φάρατζ, μάλ­λον είναι ενδεί­ξεις ότι το παι­χνί­δι είναι στη­μέ­νο. Μάλ­λον, και ελπί­ζω να δια­ψευ­σθώ, θα έχου­με άλλη μια επι­κή μετα­τρο­πή της λαϊ­κής ψήφου στο αντί­θε­τό της. Άλλω­στε, όταν οι εκλο­γές ή τα δημο­ψη­φί­σμα­τα μπο­ρεί και να αλλά­ξουν τα πράγ­μα­τα, τότε μπο­ρεί και να κηρυ­χθούν παρά­νο­μα ή άκυρα.

Ωστό­σο το ζήτη­μα είναι πως πια έχει δημιουρ­γη­θεί ένα αντι-ΕΕ ένστι­κτο στους λαούς το οποίο δεν είναι –όπως θέλουν να το εμφα­νί­σουν- απο­τέ­λε­σμα της ανό­δου της ακρο­δε­ξιάς. Βέβαια εδώ, ο ελλη­νι­κός ευρω­ε­παρ­χιω­τι­σμός βασι­λεύ­ει, αλλά ακό­μα κι έτσι σε ένα υπο­θε­τι­κό δημο­ψή­φι­σμα για την παρα­μο­νή της χώρας στην ΕΕ θα έδι­νε μεγά­λα ποσο­στά στην έξο­δο, πολύ μεγα­λύ­τε­ρα από το 5% που για χρό­νια ήθε­λαν να παρου­σιά­σουν αυτοί που δημιουρ­γούν και κατευ­θύ­νουν την κοι­νή γνώμη.

Οι λαοί ξυπνά­νε. Η ΕΕ δια­λύ­ε­ται. Αλλά το τέρας γίνε­ται πιο επι­κίν­δυ­νο όταν ξεψυχάει.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο