Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο βρικόλακας των Καλαβρύτων

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Μετά τους Ναζί της Χρυ­σής Αυγής, τους «Κασι­μά­τη­δες» της Καθη­με­ρι­νής και τον Πάγκα­λο, ήρθε και η σει­ρά ενός εκπρο­σώ­που της ανώ­τε­ρης ιεραρ­χί­ας της εκκλη­σί­ας να στά­ξει αντι­κομ­μου­νι­στι­κή χόλη με αφορ­μή το μου­σείο του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη. Πρό­κει­ται για το γνω­στό και μη εξαι­ρε­τέο δεσπό­τη Καλα­βρύ­των Αμβρό­σιο, τον πάλαι ποτέ ταγ­μα­τάρ­χη της χου­ντι­κής χωρο­φυ­λα­κής που ευλο­γού­σε τους βασα­νι­στές της επταετίας.

Στο νέο του παρα­λη­ρη­μα­τι­κό ξέσπα­σμα- μέσω του προ­σω­πι­κού του ιστο­λο­γί­ου- ο δεσπό­της Καλα­βρύ­των κατα­πιά­νε­ται με το Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη, ξερ­νώ­ντας όλο του το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δηλη­τή­ριο σε ένα μπα­ράζ χαρα­κτη­ρι­σμών: «κομ­μου­νι­στο-Συμ­μο­ρί­της», «μεγά­λος αδελ­φο­κτό­νος», «σφα­γέ­ας», «εαμο­βούλ­γα­ρος», «πρά­κτο­ρας των Σοβιε­τι­κών», «προ­δό­της» κλπ. Μάλι­στα, για να τεκ­μη­ριώ­σει τα εμφυ­λιο­πο­λε­μι­κά «επι­χει­ρή­μα­τα» του, ο Αμβρό­σιος επι­στρα­τεύ­ει… πηγές από φιλο­χου­ντι­κές φυλ­λά­δες του ακρο­δε­ξιού περι­θω­ρί­ου όπως η «Ελεύ­θε­ρη Ώρα» και το «Μακε­λειό».

Με βάση λοι­πόν το νέο αυτό παρα­λή­ρη­μα του δεσπό­τη Καλα­βρύ­των, μπο­ρούν να γίνουν δύο σχόλια:

Το πρώ­το είναι ότι η χυδαία, παρα­λη­ρη­μα­τι­κή επί­θε­ση του Αμβρό­σιου στο Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη μόνο ως τιμή στο ηρω­ϊ­κό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ μπο­ρεί να εκλη­φθεί. Το να σε βρί­ζει και να σε συκο­φα­ντεί ένας υμνη­τής των βασα­νι­στών της Χού­ντας, ιδε­ο­λο­γι­κά ομο­γά­λα­κτος καθαρ­μά­των όπως οι Πατ­τα­κός-Ντερ­τι­λής και οπα­δός της ναζι­στι­κής-εγκλη­μα­τι­κής Χρυ­σής Αυγής απο­τε­λεί, αν μη τι άλλο, τιμή. Άλλω­στε, όσο δηλη­τή­ριο κι’ αν χύσουν οι κάθε λογής «Αμβρό­σιοι» και ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες με ράσα απέ­να­ντι στο Μπε­λο­γιάν­νη, το μεγα­λείο του κομ­μου­νι­στή ήρωα δε μπο­ρούν να το μειώ­σουν ούτε κατ’ ελά­χι­στο. Ένα μεγα­λείο που το παρα­δέ­χθη­κε μέχρι και ο τότε Αρχιε­πί­σκο­πος Αθη­νών Σπυ­ρί­δων που σε δημό­σια παρέμ­βα­ση του το 1952 δήλω­νε: «Έχω συγκλο­νι­στεί από το ηθι­κό μεγα­λείο του Μπε­λο­γιάν­νη. Το θεω­ρώ ανώ­τε­ρο και από των πρώ­των χρι­στια­νών, για­τί ο Μπε­λο­γιάν­νης δεν πιστεύ­ει ότι υπάρ­χει μέλ­λου­σα ζωή».

Το δεύ­τε­ρο σχό­λιο αφο­ρά την ίδια την εκκλη­σία, υψη­λό­βαθ­μος εκπρό­σω­πος της ιεραρ­χί­ας της είναι και ο Αμβρό­σιος. Ασχέ­τως θρη­σκευ­τι­κών πεποι­θή­σε­ων, ο θεσμι­κός ρόλος της εκκλη­σί­ας της Ελλά­δος απαι­τεί από την ίδια να απο­σα­φη­νί­σει τη θέση της: Επι­κρο­τεί ή όχι ο Αρχιε­πί­σκο­πος και η Ιερά Σύνο­δος τα φασι­στι­κά παρα­λη­ρή­μα­τα του δεσπό­τη Καλα­βρύ­των; Απη­χούν ή όχι οι εμε­τι­κές, εμφυ­λιο­πο­λε­μι­κές και χυδαί­ες δηλώ­σεις του πρώ­ην ταγ­μα­τάρ­χη-παπά της χωρο­φυ­λα­κής τις από­ψεις της ηγε­σί­ας της εκκλησίας;

Το ερώ­τη­μα αυτό τίθε­ται διό­τι στο διά­βα της ιστο­ρι­κής της δια­δρο­μής, η εκκλη­σια­στι­κή ιεραρ­χία δεν είχε μόνο «Αμβρό­σιους». Αλλά είχε και ανθρώ­πους όπως ο Μητρο­πο­λί­της Κοζά­νης Ιωα­κείμ και ο Μητρο­πο­λί­της Ηλεί­ας Αντώ­νιος, ιερω­μέ­νους όπως ο αρχι­μαν­δρί­της Γερ­μα­νός Δημά­κης (παπα-Ανυ­πό­μο­νος), ο παπά-Κου­μπού­ρας, ο παπά-Χολέ­βας (Παπα­φλέσ­σας) και άλλοι πολ­λοί που στά­θη­καν στο πλευ­ρό του λαού κατά την διάρ­κεια της Κατο­χής. Αυτοί οι κλη­ρι­κοί- ασχέ­τως θρη­σκευ­τι­κών πεποι­θή­σε­ων- άξι­ζαν και αξί­ζουν κάθε τιμή και σεβασμό.

Σε αντί­θε­ση με ρασο­φό­ρους-βρι­κό­λα­κες βγαλ­μέ­νους απ’ τα σεντού­κια της πιο μαύ­ρης αντί­δρα­σης,  όπως ο δεσπό­της Καλα­βρύ­των Αμβρό­σιος κατά κόσμον Θανά­σης Λενής.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο