Ο Δεκέμβρης και η «Αριστερά»

Γρά­φει ο 2310net //

Κάπου εκεί το 1944, όταν έγι­ναν τα περί­φη­μα Δεκεμ­βρια­νά, από τη μια πλευ­ρά ήταν σύσ­σω­μος ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός κόσμος και από την άλλη μια ορδή κομ­μου­νι­στών. Κομ­μου­νι­στών ή ανθρώ­πων που εμπνέ­ο­νταν από τα ιδε­ώ­δη του κομ­μου­νι­σμού. Ούτε «Αρι­στε­ροί», ούτε «προ­ο­δευ­τι­κοί», ούτε «δημο­κρα­τι­κοί» πολί­τες. Κομ­μου­νι­στές. Αυτή η διευ­κρί­νι­ση είναι απα­ραί­τη­τη για­τί το σβή­σι­μο της λέξης «κομ­μου­νι­στής» και η αντι­κα­τά­στα­σή της από το «αρι­στε­ρός» προ­ω­θεί­ται κυρί­ως από δήθεν αρι­στε­ρές ή ακό­μα και φιλο­κομ­μου­νι­στι­κές ιστο­σε­λί­δες και μέσα.

Και ευτυ­χώς που ήταν έτσι τα πράγ­μα­τα και ήταν οι κομ­μου­νι­στές εκεί. Φαντά­ζε­στε να ήταν τίπο­τα αρι­στε­ροί σαν τους σημε­ρι­νούς; Θα έψα­χνε ο αρχη­γός τους τον Τσώρ­τσιλ για να δώσει πολι­τι­κή λύση. Θα δήλω­νε ότι οι κόκ­κι­νες γραμ­μές του είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τες λίγο πριν πάει να τις δια­πραγ­μα­τευ­τεί. Όχι για πολύ όμως. Μια δια­πραγ­μά­τευ­ση, σκλη­ρή βέβαια, αλλά για 17 ώρες και μετά άτα­κτη φυγή και συνθηκολόγηση.

Τα πλα­κάτ και τα πανώ θα έσβη­ναν ως τουιτς μόλις εκπλή­ρω­ναν τον ρόλο τους ενώ θα γίνο­νταν συνε­χείς εκκλή­σεις για στή­ρι­ξη της υγιούς επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας. Τα πακέ­τα Μάρ­σαλ θα απο­τε­λού­σαν εθνι­κό στό­χο καθώς θα τόνω­ναν τις και­νο­τό­μες επι­χει­ρή­σεις της επο­χής. Στο τέλος της σκλη­ρής προ­σπά­θειας θα γινό­ταν επί­κλη­ση της ανά­γκης να κάτσου­με σε ένα τρα­πέ­ζι και να τα βρού­με μακριά από μίση και διαφορές.

Έλα όμως που τότε αυτοί που ξεση­κώ­θη­καν κόντρα σε θεούς και δαί­μο­νες ήταν οι κομ­μου­νι­στές. Και έγρα­ψαν με το αίμα τους την ιστο­ρία. Και η ιστο­ρία δεν είναι τουιτ για να ξεγρά­ψει, ούτε επι­δέ­χε­ται ιδε­ο­λο­γι­κό photoshop από εχθρούς και «φίλους».

Την ιστο­ρία μας την κρα­τά­με ζωντα­νή, την κάνου­με παρά­δειγ­μα. Σήμε­ρα στην απερ­γία, αύριο στη δου­λειά μας, κάθε μέρα σε κάθε έκφρα­ση της ζωής μας.