Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο δολοφόνος ζει ελεύθερος

Γρά­φει ο Κων­στα­ντί­νος Δέδες //

Ποδό­σφαι­ρο, το άθλη­μα που από τη γέν­νη­σή του ήταν μέρος της καθη­με­ρι­νό­τη­τας του λαού, των εργα­τών, των παι­διών, των λευ­κών, των έγχρω­μων. Το άθλη­μα που απευ­θυ­νό­ταν σε όλους και όλες, ανε­ξαρ­τή­τως ικα­νό­τη­τας, σώμα­τος και ευστρο­φί­ας. Το άθλη­μα στο οποίο εδώ και αρκε­τά χρό­νια έχει βρει κατα­φύ­γιο η πολι­τι­κή. Όχι η οποια­δή­πο­τε πολι­τι­κή, αλλά αυτή του χρή­μα­τος, του ρατσι­σμού, της βίας και των συμφερόντων.

Κυρί­ες και κύριοι, φίλοι και εχθροί του (ελλη­νι­κού) ποδο­σφαί­ρου, η επο­χή που η ελλη­νι­κή ομά­δα της εργα­τι­κής τάξης αγω­νι­ζό­ταν κόντρα σε αυτή της αρι­στο­κρα­τι­κής, της χού­ντας, απο­τε­λεί παρελ­θόν. Την επο­χή όπου ο Νίκος Γόδας εκτε­λέ­στη­κε φορώ­ντας την φανέ­λα του Ολυ­μπια­κού, τη θυμού­νται ελά­χι­στοι και λίγοι είναι αυτοί που τη γνωρίζουν.

Η επο­χή που η ομά­δα από την Τοσκά­νη έβρι­σκε απέ­να­ντί της αυτή του Μου­σο­λί­νι και αγω­νι­ζό­ταν για την περη­φά­νια της, απο­τε­λεί μια ξεθω­ρια­σμέ­νη μνή­μη στο μυα­λό ενός ηλι­κιω­μέ­νου Ιτα­λού που ανα­πο­λεί και αυτός το κανο­νι­κό ποδό­σφαι­ρο. Το ποδό­σφαι­ρο που μπο­ρού­σε να διδά­ξει αξίες.

Όταν πανό με τη φρά­ση ”No politica” εμφα­νί­ζο­νται σε μια εξέ­δρα, ένας επι­χει­ρη­μα­τί­ας χαμο­γε­λά και ένας πολι­τι­κός δεν μπο­ρεί να πάρει ανά­σα από τα γέλια. Μαζί γελούν και όσοι θυμού­νται ή εχουν δια­βά­σει για την Ρεάλ του Φράν­κο, τη Λάτσιο του Μου­σο­λί­νι και τις αντί­στοι­χες αντί­πα­λες ομά­δες που βρι­σκό­ντου­σαν ιδε­ο­λο­γι­κά απέ­να­ντί τους. Πλέ­ον, οι κόντρες μετα­ξύ των ομά­δων είναι περισ­σό­τε­ρο οικο­νο­μι­κές, παρά ιδε­ο­λο­γι­κές. Οι ιδιο­κτή­τες των ομά­δων καλύ­πτουν με το πέπλο του οπα­δι­σμού το οικο­νο­μι­κό τους όφε­λος με τους φίλους του συλ­λό­γου να γίνο­νται σημα­ντι­κά γρα­νά­ζια της επι­χεί­ρη­σης. Οι οπα­δοί κατευ­θύ­νο­νται από τους «ηγέ­τες» τους πιστεύ­ο­ντας πως λει­τουρ­γούν προς όφε­λος της ομά­δας τους, χωρίς πολ­λές φορές να γνω­ρί­ζουν τι κάνουν και για πιο λόγο το κάνουν κάνο­ντας έτσι πιο εύκο­λο το έργο των ιδιο­κτη­τών-επι­χει­ρη­μα­τιών. Με το ίδιο σκε­πτι­κό, λοι­πόν, «επεν­δύ­ο­ντας» στην ομά­δα του χωριού μου, μπο­ρώ και εγώ να γίνω δήμαρχος…

Κάθε ισχυ­ρός επι­χει­ρη­μα­τί­ας, είναι ιδιο­κτή­της ‑πέραν της επι­χεί­ρη­σής του- μιας ποδο­σφαι­ρι­κής ομά­δας (κυρί­ως στην Ευρώ­πη όπου το άθλη­μα είναι πρώ­το σε προ­τί­μη­ση και δημο­τι­κό­τη­τα). Αρκεί να κοι­τά­ξει κανείς όλους τους μεγά­λους συλ­λό­γους στην Ελλά­δα. Οι κόντρες μετα­ξύ των ιδιο­κτη­τών, είναι οικο­νο­μι­κές, με λίγα λόγια, το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα είναι οι επαγ­γελ­μα­τι­κές τους σχέ­σεις ή μάλ­λον αυτές που δεν έχουν αφού τα συμ­φέ­ρο­ντά τους έρχο­νται σε σύγκρου­ση. Είναι εύκο­λο λοι­πόν να κάνουν τον πόλε­μό τους πίσω από εμβλή­μα­τα, πίσω από ομά­δες που έχουν τερά­στιο αριθ­μό υπο­στη­ρι­κτών που θα έκα­ναν τα πάντα για να προ­στα­τέ­ψουν την ομά­δα τους.

Το ποδό­σφαι­ρο από ψυχα­γω­γία του απλού λαού, έχει γίνει επι­χεί­ρη­ση που στή­νε­ται και οργα­νώ­νε­ται μέσα σε σουί­τες, πίσω από μια οθό­νη υπο­λο­γι­στή που έχει ανοι­χτό ένα παρά­θυ­ρο με στοι­χη­μα­τι­κά ποντα­ρί­σμα­τα, με νεκρούς στο όνο­μα της ομά­δας τους, σε οικο­νο­μι­κά σκάν­δα­λα, σε μικρούς χώρους που τα ρόπα­λα και τα ναρ­κω­τι­κά είναι το πρώ­το που θα δει κανείς.

Κυρί­ες και κύριοι, φίλοι και εχθροί του (ελλη­νι­κού) ποδο­σφαί­ρου, το άθλη­μα αυτό δεν είναι απλά στην εντα­τι­κή όπως θέλουν να πιστεύ­ουν κάποιοι. Το άθλη­μα αυτό είναι νεκρό και ο δολο­φό­νος (καπι­τα­λι­σμός) ζει ελεύθερος.

Υ.Γ. Τα επει­σό­δια στο γήπε­δο της Τού­μπας, ήταν απλά μια ακό­μη κλω­τσιά στο ήδη άψυ­χο σώμα του ποδο­σφαί­ρου και τίπο­τα παραπάνω.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο