Ο εχθρός του εχθρού μου είναι Φίλης μου

Γρά­φει ο 2310net //

Αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε που άρχι­σε την στρο­φή στον «ρεα­λι­σμό» είναι απλό: ποζά­ρει ως αρι­στε­ρός σε θέμα­τα μη οικο­νο­μι­κής πολι­τι­κής, έτσι ώστε να δικαιο­λο­γή­σει όσο –έστω και λίγο- μπο­ρεί την αρι­στε­ρό­τη­τά του. Σε αυτό το πλαί­σιο εντάσ­σε­ται και η δήλω­ση του Φίλη για τη γενο­κτο­νία ή την εθνο­κά­θαρ­ση των Ποντίων.

Την ώρα που «σφα­γιά­ζει», υπο­βάλ­λει σε λαο­κά­θαρ­ση ή λαο­κτο­νία τον ελλη­νι­κό λαό με την υπο­γρα­φή και την εφαρ­μο­γή του τρί­του μνη­μο­νί­ου, εμφα­νί­ζε­ται ως ανα­τρε­πτι­κός απέ­να­ντι στο «παλιό» ή το εθνι­κι­στι­κό προ­κει­μέ­νου να προ­σελ­κύ­σει τα πυρά των άλλων και έτσι να διαιω­νί­ζει την ψευ­δαί­σθη­ση ότι είναι αριστερός.

Ο Φίλης, αυτός ο υπουρ­γός που ανα­ρω­τιό­ταν πόσα μακα­ρό­νια τρώ­με, αυτός που έσπευ­σε να ακυ­ρώ­σει εν τη γενέ­σει της οποια­δή­πο­τε κου­βέ­ντα για την κατάρ­γη­ση των θρη­σκευ­τι­κών, αυτός που ορθά χαρα­κτη­ρί­στη­κε ως ο Πάγκα­λος του ΣΥΡΙΖΑ, ξαφ­νι­κά άρχι­σε να διεκ­δι­κεί την συμπά­θεια ή την υπε­ρά­σπι­ση Αρι­στε­ρών που μπερ­δεύ­ουν τον κοσμο­πο­λι­τι­σμό με τον διε­θνι­σμό, αυτών που σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις υπο­στη­ρί­ζουν εισα­γό­με­νους εθνι­κι­σμούς για να αντι­κρού­σουν τον ντό­πιο, αυτών που μέχρι προ­χτές μπέρ­δευαν ακό­μα και την κομ­μου­νι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση με την δια­πραγ­μά­τευ­ση για ένα λιγό­τε­ρο επώ­δυ­νο μνημόνιο.

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ εισχω­ρεί στο βάθος της κινού­με­νης άμμου του θατσε­ρι­σμού που πρό­σφα­τα αγά­πη­σε, τόσο θα στή­νει μικρά σαμπο­τάζ όπως αυτό του κατά τα άλλα αντι­πα­θέ­στα­του Φίλη, για να συσπει­ρώ­σει ό,τι ακό­μα συσπει­ρώ­νε­ται είτε εκλο­γι­κά είτε απλά σε επί­πε­δο διά­χυ­σης του λόγου του μέσα από τα ουκ ολί­γα και πολύ δυνα­μι­κά μέσα που δια­χει­ρί­ζο­νται οι μέχρι πρό­τι­νος φίλοι του. Το σκε­πτι­κό είναι ότι αν σε βρί­ζουν οι από­γο­νοι των Ναζί, οι νοσταλ­γοί της χού­ντας, οι υπουρ­γοί του Σαμα­ρά, ο Άνθι­μος και ο Πρέ­κας, όλο και κάποιος θα πάρει το μέρος σου. Κάτι τέτοια έκα­νε και ο Μπου­τά­ρης και πήρες δυο φορές το δήμο Θεσσαλονίκης.

Η άλλη πλευ­ρά της ανά­γνω­σης του ζητή­μα­τος λέει ότι προ­φα­νώς η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του κόσμου που σήμε­ρα βγαί­νει οργι­σμέ­νος στα κάγκε­λα ενα­ντί­ον του Φίλη μέχρι προ­χτές δεν ήξε­ρε ότι υπάρ­χει δια­φο­ρά ανά­με­σα στις έννοιες Εθνο­κά­θαρ­ση και Γενο­κτο­νία. Πιθα­νόν να μην ήξε­ρε καν τη λέξη εθνο­κά­θαρ­ση. Αλλά από λαό που ακό­μα και στις «μορ­φω­μέ­νες» του εκφρά­σεις χρω­μα­τί­ζει ισά­ξια τον φασι­σμό πότε μαύ­ρο και πότε κόκ­κι­νο, δεν μπο­ρείς να περι­μέ­νεις και πολ­λά. Την ιστο­ρία την έμα­θε περί­ερ­γα αυτός ο λαός και ο Φίλης δεν είναι το πρό­βλη­μα. Δεν είναι όμως και η λύση.