Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο καλύτερος των καλύτερων

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Τις προ­άλ­λες ο Βρα­ζι­λιά­νος Πελέ έκλει­σε 75 χρό­νια ζωής. Την ίδια μέρα περί­που, ανα­κοι­νώ­θη­κε στα ΜΜΕ πως ο 68χρονος ιπτά­με­νος Ολλαν­δός, Γιό­χαν Κρόιφ, δια­γνώ­στη­κε με καρ­κί­νο στους πνεύ­μο­νες, μανιώ­δης καπνι­στής γαρ. Κάπως έτσι, από σπό­ντα, δόθη­κε η αφορ­μή για να ανοί­ξει ξανά η κου­βέ­ντα για τον καλύ­τε­ρο παί­κτη όλων των επο­χών. Στην οποία κανο­νι­κά έχει θέση κι ο Νίκος Τσια­ντά­κης, που είχε κι αυτός γενέ­θλια την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα, κλεί­νο­ντας τα 52, αλλά η θρυ­λι­κή χαί­τη του και το μου­στά­κι, ως σήμα κατα­τε­θέν, βγαί­νουν εκτός συνα­γω­νι­σμού, για λόγους δικαιο­σύ­νης προς τους υπόλοιπους.

Ποιος είναι λοι­πόν ο καλύ­τε­ρος άσος όλων των επο­χών; Και με τι κρι­τή­ρια θα ανα­δει­χτεί; Ο Κρόιφ πχ έφτα­σε ως τον τελι­κό, αλλά δεν πανη­γύ­ρι­σε ποτέ την κατά­κτη­ση ενός Μου­ντιάλ. Ο Πελέ το πήρε τρεις φορές, ενώ ο Μαρα­ντό­να μία, αλλά σχε­δόν μόνος του.

Από την άλλη, ο Πελέ έφτα­σε τα χίλια γκολ στην καριέ­ρα του, σε μια επο­χή με κάπως αμφί­βο­λα στα­τι­στι­κά, χωρίς να παί­ξει ποτέ στο κορυ­φαίο επί­πε­δο, δηλ σε κάποιο ευρω­παι­κό σύλ­λο­γο. Ο Μαρα­ντό­να κατά­φε­ρε μεν να πάρει από το χέρι τη Νάπο­λι, μια ομά­δα του φτω­χού ιτα­λι­κού νότου, και να την κάνει μεγά­λη, αλλά δεν απέ­δω­σε καλά στον αντα­γω­νι­σμό και την πίε­ση της Βαρ­κε­λώ­νης. Το ακρι­βώς αντί­στρο­φο δηλ από το διά­δο­χό του Λιο­νέλ Μέσι, που ψάχνει ακό­μα ένα μεγά­λο τίτλο με την Αργε­ντι­νή, ενώ πολ­λοί ανα­ρω­τιού­νται αν θα τα πήγαι­νε εξί­σου καλά κι έξω από το περι­βάλ­λον-γυά­λα της Μπαρτσελόνα.

Μπο­ρεί όμως να συμπε­ρι­λη­φθεί στους κορυ­φαί­ους, πριν καν ολο­κλη­ρώ­σει την καριέ­ρα του; Και ποιος άλλος θα μπο­ρού­σε να είναι υπο­ψή­φιος σε αυτά τα ποδο­σφαι­ρι­κά καλ­λι­στεία; Ο Πλα­τι­νί, ο Ζιντάν; Μήπως ο Ρονάλ­ντο; Ο κανο­νι­κός όμως ή ο σύγ­χρο­νος ‑που οι γονείς του το βάφτι­σαν Ρονάλ­ντο, για­τί ήταν θαυ­μα­στές του Ρόναλντ Ρίγκαν;

Αυτή η πολι­τι­κή διά­στα­ση βάζει μια άλλη ενδια­φέ­ρου­σα οπτι­κή ως προς τα κρι­τή­ρια ανά­δει­ξης, που θέτει ο καθέ­νας. Όπως είχε παρα­τη­ρή­σει κάπο­τε ο Πανού­τσος, οι αρι­στε­ροί προ­τι­μούν συνή­θως το Μαρα­ντό­να, τον επα­να­στά­τη που τα έβα­λε με το κατε­στη­μέ­νο της ΦΙΦΑ, χτύ­πη­σε τατουάζ στο μπρά­τσο τον Τσε κι έκα­νε μέρος της απο­θε­ρα­πεί­ας του στην Κού­βα, ενώ οι δεξιοί τον Πελέ, με το ατσα­λά­κω­το ντύ­σι­μο, τους γυα­λι­στε­ρούς χορη­γούς, την πολι­τι­κή καριέ­ρα, κοκ. Οι πιο μπο­έμ εναλ­λα­κτι­κοί τύποι προ­τι­μούν το φιλο­σο­φη­μέ­νο “χίπι” Κρόιφ, οι πιο αυτο­κα­τα­στρο­φι­κοί τον Μπεστ, οι ποζε­ρά­δες κάγκου­ρες τον (σύγ­χρο­νο) Ρονάλ­ντο, κι οι πιο μικροί το Μέσι, για­τί δεν είναι απλός Μεσ­σί­ας, αλλά ο μόνος ποδο­σφαι­ρι­κός που έχουν προ­λά­βει να δουν.

Πάνω από όλα όμως η σύγκρι­ση αυτή είναι ίσως ο πιο εύκο­λος τρό­πος για να κατα­λά­βει ένας φίλα­θλος τι σημαί­νει δια­λε­κτι­κή και τι είναι αντι­δια­λε­κτι­κή σκέ­ψη. Για­τί είναι εξό­χως αντι­δια­λε­κτι­κό να παίρ­νεις έναν παί­κτη έξω από την ομά­δα και την επο­χή που τον γέν­νη­σε, να απο­κό­πτεις δηλ με άλλα λόγια τον υπο­κει­με­νι­κό παρά­γο­ντα από τις αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες και να το συγκρί­νεις με άλλους παί­κτες που έπαι­ξαν σε άλλα χρό­νια, με τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό αγω­νι­στι­κό στιλ και φιλοσοφία.

Αλλά οι ποδο­σφαι­ρι­κές κου­βέ­ντες δε χρειά­ζε­ται να είναι δια­λε­κτι­κές. Χωρά­νε ακό­μα και τις πιο δια­φο­ρε­τι­κές υπο­κει­με­νι­κές από­ψεις, ακό­μα και παι­διά­στι­κα πεί­σμα­τα ή κολ­λή­μα­τα. Για αυτό ίσως ασκούν τόση γοη­τεία, μετα­μορ­φώ­νο­ντας και τους πιο σοβα­ρούς, μετρη­μέ­νους τύπους, που ψάχνουν ένα διά­λειμ­μα, για να ξεσπάσουν.

Για αυτό κι όποιος ψηφί­ζει Πελέ δεν έχει ιδέα από μπά­λα. Αντι­κει­με­νι­κά μιλώντας…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο