Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Νίκος Μπελογιάννης και η παραχάραξη της Ιστορίας από τον κ. Τσίπρα

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Όποιος παρα­κο­λού­θη­σε την ομι­λία του πρω­θυ­πουρ­γού Α.Τσίπρα στα εγκαί­νια του μου­σεί­ου «Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης» στην Αμα­λιά­δα μπο­ρεί να βγά­λει ορι­σμέ­να συμπε­ρά­σμα­τα. Με το θρά­σος του- έμπει­ρου πλέ­ον- καπη­λευ­τή της ιστο­ρί­ας, που επι­χει­ρεί να κεφα­λαιο­ποι­ή­σει πολι­τι­κά τους αγώ­νες και τις θυσί­ες χιλιά­δων κομ­μου­νι­στών και αγω­νι­στών, ο κ.Τσίπρας παρέ­δω­σε και πάλι μαθή­μα­τα πολι­τι­κής ξετσι­πω­σιάς. Αυτή τη φορά, μετά τους εκτε­λε­σμέ­νους ήρω­ες της Και­σα­ρια­νής, σει­ρά είχε ο Νίκος Μπελογιάννης.

Ο κομ­μου­νι­στής ήρω­ας Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης. Ο Μπε­λο­γιάν­νης, γέν­νη­μα-θρέ­μα του ΚΚΕ, μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του Κόμ­μα­τος στην ιδε­ο­λο­γία και τις αξί­ες του οποί­ου έμει­νε πιστός μέχρι το  τέλος. Σε όλη τη διάρ­κεια της ομι­λία του, ο κ.Τσίπρας παρέ­λει­ψε οποια­δή­πο­τε ανα­φο­ρά στο ΚΚΕ! Δεν άρθρω­σε κου­βέ­ντα για την ιδιό­τη­τα του Μπε­λο­γιάν­νη ως μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, λες και ο Μπε­λο­γιάν­νης «ξεπή­δη­σε»  πολι­τι­κά από μια αφη­ρη­μέ­νη και νεφε­λώ­δη «Αρι­στε­ρά». Η έλλει­ψη οιασ­δή­πο­τε ανα­φο­ράς στο ΚΚΕ από τον πρω­θυ­πουρ­γό δεν είναι ασφα­λώς ένα τυχαίο ατό­πη­μα: Απο­τε­λεί εδώ και χρό­νια συνει­δη­τή τακτι­κή δυνά­με­ων του οπορ­του­νι­σμού και της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας να επι­χει­ρούν αυτού του είδους της λαθρο­χει­ρία όταν ανα­φέ­ρο­νται σε ιστο­ρι­κά στε­λέ­χη του ΚΚΕ, όπως οι Μπε­λο­γιάν­νης-Πλου­μπί­δης. Προ­σπα­θούν να «απο­σπά­σουν» τους κομ­μου­νι­στές ήρω­ες από το Κόμ­μα στο οποίο σφυ­ρη­λα­τή­θη­καν ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά και να τους παρου­σιά­σουν ως δήθεν υπερ­κομ­μα­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες μιας υπο­τι­θέ­με­νης ευρύ­τε­ρης «Αρι­στε­ράς». Νομί­ζουν ότι έτσι θα χτυ­πή­σουν το ΚΚΕ, με λαθρο­χει­ρί­ες και παραχαράξεις.

Στην σημε­ρι­νή του ομι­λία στην Αμα­λιά­δα, ο πρω­θυ­πουρ­γός της «αρι­στε­ρής» κυβέρ­νη­σης που δεν έχει αφή­σει δήλω­ση μετα­νοί­ας που να μην έχει υπο­γρά­ψει, πήγε την ιστο­ρι­κή δια­στρέ­βλω­ση ένα βήμα παρα­πέ­ρα. Έκα­νε λόγο για «στρα­τιω­τι­κό και διπλω­μα­τι­κό παρα­κρά­τος» (που πράγ­μα­τι υπήρ­χε) το οποίο, όπως είπε, κυβερ­νού­σε τη χώρα, παρα­λεί­πο­ντας όμως οποια­δή­πο­τε ανα­φο­ρά στο επί­ση­μο αστι­κό κρά­τος του Πλα­στή­ρα και του Γεωρ­γί­ου Παπαν­δρέ­ου το οποίο με την στά­ση του έστει­λε το Μπε­λο­γιάν­νη στο εκτε­λε­στι­κό απόσπασμα.

Σε άλλο σημείο της ομι­λί­ας του, ο κ.Τσίπρας παρου­σί­α­σε το Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη ως αγω­νι­στή μιάς αφη­ρη­μέ­νης «δημο­κρα­τι­κής ομα­λό­τη­τας». Να τι μας είπε ο πρω­θυ­πουρ­γός: «Αυτό που διεκ­δί­κη­σε, όμως, για λογα­ρια­σμό ολό­κλη­ρου του λαού, ήταν το δικαί­ω­μα να επι­στρέ­ψει ο τόπος σε συν­θή­κες δημο­κρα­τι­κής ομα­λό­τη­τας». Με λίγα λόγια, ο κ.Τσίπρας, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε ότι ο Μπε­λο­γιάν­νης και οι σύντρο­φοι του θυσιά­στη­καν για την… ομα­λό­τη­τα του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος! Όχι κ.Τσίπρα, ο κομ­μου­νι­στής Μπε­λο­γιάν­νης δεν θυσιά­στη­κε για τη «δημο­κρα­τι­κή ομα­λό­τη­τα» των Πλα­στή­ρων, των Παπά­γων και των Παπαν­δρέ­ου. Θυσιά­στη­κε για­τί πίστευε στα ιδα­νι­κά μιας άλλης κοι­νω­νί­ας, απαλ­λαγ­μέ­νης από την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, για τις ιδέ­ες του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού στις οποί­ες έμει­νε πιστός μέχρι τέλους, για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες για τον ελλη­νι­κό λαό.

Ας το βάλουν καλά στο μυα­λό τους ο κ.Τσίπρας και το πολι­τι­κό του συνά­φι: Ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης, οι εκα­το­ντά­δες «Μπε­λο­γιάν­νη­δες», ήταν τέκνα του ΚΚΕ, σφυ­ρη­λα­τη­μέ­νοι με τις ιδέ­ες, τις αξί­ες και τους πολύ­χρο­νους ηρω­ϊ­κούς αγώ­νες του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας. Καμία σχέ­ση δεν θα μπο­ρού­σε ποτέ να έχει- και δεν έχει- η Αρι­στε­ρά του Μπε­λο­γιάν­νη και των συντρό­φων του με την «Αρι­στε­ρά-βαστά­ζο του κεφα­λαί­ου» που εκπρο­σω­πούν ο κ.Τσίπρας και ο κ.Βούτσης. Όσες λαθρο­χει­ρί­ες κι’ αν επι­χει­ρή­σουν, όσες καπη­λεί­ες κι’ αν τολ­μή­σουν, η ιστο­ρι­κή αλή­θεια ούτε παρα­χα­ρά­σε­ται, ούτε αλλοιώνεται.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο