Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Τ. Μάλθους και η «επικαιρότητά» του στα αστικά ιδεολογήματα της εποχής μας

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Μάλ­θους Τόμας Ρόμπερτ: Άγγλος κλη­ρι­κός, οικο­νο­μο­λό­γος (καθη­γη­τής στην έδρα σύγ­χρο­νης ιστο­ρί­ας και της πολι­τι­κής οικο­νο­μί­ας στο Κολ­λέ­γιο East India Company) και φιλό­σο­φος Μάλ­θους (Thomas Malthus 1776–1834) . Το 1798 δημο­σί­ευ­σε την εργα­σία με τίτλο « Η πραγ­μα­τεία πάνω στο νόμο του πλη­θυ­σμού» και έθε­σε τις βάσεις για την έναρ­ξη μιας προ­σπά­θειας για τη μελέ­τη του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού. Σύμ­φω­να με την εργα­σία του υπο­στή­ρι­ζε ότι ο πλη­θυ­σμός αυξά­νε­ται με γεω­με­τρι­κή πρό­ο­δο (1, 2, 4, 8, 16, 32, κλπ) ενώ τα δια­θέ­σι­μα τρό­φι­μα με αριθ­μη­τι­κή πρόοδο(1, 2, 3, 4, 5, 6, κλπ) δημιουρ­γώ­ντας μια δυσα­να­λο­γία ικα­νο­ποί­η­σης των ανα­γκών επι­βί­ω­σης .Έτσι, ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι αν ο πλη­θυ­σμός αφή­νο­νταν να αυξά­νε­ται ανε­ξέ­λεγ­κτα σύντο­μα ο πλη­θυ­σμός θα εξα­ντλού­σε τις δια­θέ­σι­μες πηγές τρο­φί­μων με απο­τέ­λε­σμα την αύξη­ση της εξα­θλί­ω­σης, της φτώ­χειας και του αγώ­να για την επι­βί­ω­ση. Τα παρα­πά­νω σύμ­φω­να με τον Μάλ­θους  απο­φεύ­γο­νται από δύο μεγά­λες κατη­γο­ρί­ες παρα­γό­ντων τους  οποί­ους ονό­μα­σε προ­λη­πτι­κούς και θετι­κούς. Οι προ­λη­πτι­κοί έλεγ­χοι ανα­φέ­ρο­νται σε τρό­πους που περιο­ρί­ζουν την ανα­πα­ρα­γω­γή όπως  αγα­μία, χρή­ση αντι­συλ­λη­πτι­κών κλπ. Οι θετι­κοί έλεγ­χοι ανα­φέ­ρο­νται σε περι­στα­τι­κά που αυξά­νουν τους θανά­τους των ατό­μων πριν εισέλ­θουν σε ανα­πα­ρα­γω­γι­κή ηλι­κία ή σε επι­δη­μί­ες που αφα­νί­ζουν μεγά­λο τμή­μα του πλη­θυ­σμού προ­κα­λώ­ντας μεί­ω­ση του συνο­λι­κού πλη­θυ­σμού όπως πόλε­μοι, επι­δη­μί­ες, λιμοί.

Η ουσία των από­ψε­ων του

Ο Τ. Μάλ­θους ήταν ένας από του ιδε­ο­λο­γι­κούς εκπρο­σώ­πους της αστο­ποι­η­μέ­νης αρι­στο­κρα­τί­ας των γαιο­κτη­μό­νων και ένας από τους εκπρό­σω­πους της χυδαί­ας πολι­τι­κής οικο­νο­μί­ας στη Μ. Βρε­τα­νία. Αντι­πα­ρά­θε­σε στην αισιο­δο­ξία των φιλε­λεύ­θε­ρων οικο­νο­μο­λό­γων και στον «Πλού­το των εθνών» του Άνταμ Σμιθ το δυσοί­ω­νο όρα­μά του για τη φτώ­χεια των εθνών. Τάχθη­κε απο­φα­σι­στι­κά τόσο ενά­ντια στους ουτο­πι­κούς σοσια­λι­στές της επο­χής του, όσο και κατά των προ­ο­δευ­τι­κών για την επο­χή του ιδε­ο­λό­γους της αστι­κής τάξης. Ο Κ. Μαρξ υπο­γράμ­μι­σε ότι δικαί­ω­σε από οικο­νο­μι­κή άπο­ψη και υπε­ρα­σπί­στη­κε τα ταυ­τό­ση­μα συμ­φέ­ρο­ντα της βιο­μη­χα­νι­κής αστι­κής τάξης και της αρι­στο­κρα­τί­ας των γαιο­κτη­μό­νων «ενα­ντί­ον της μάζας του πλη­θυ­σμού, ενα­ντί­ον του προ­λε­τα­ριά­του» απο­βλέ­πο­ντας στο δυνά­μω­μα του καθε­στώ­τος προς όφε­λος των κυρί­αρ­χων τάξεων.

Με βάση τη θεω­ρία του (πάνω στην οποία στή­θη­κε ολό­κλη­ρο σύστη­μα αντι­δρα­στι­κών αντι­λή­ψε­ων-μαλ­θου­σια­νι­σμός και νεο­μαλ­θου­σια­νι­σμός) η κατά­στα­ση των εργα­ζο­μέ­νων καθο­ρί­ζε­ται όχι από τις κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος αλλά από αιώ­νιους, φυσι­κούς νόμους, σαν απο­τέ­λε­σμα «από­λυ­του πλε­ο­νά­σμα­τος των ανθρώ­πων» και της δρά­σης «του φυσι­κού νόμου του πλη­θυ­σμού». Πίστευε ότι εξαι­τί­ας των βιο­λο­γι­κών ιδιο­μορ­φιών του ανθρώ­που ο πλη­θυ­σμός τεί­νει να αυξά­νε­ται κατά γεω­με­τρι­κή πρό­ο­δο, ενώ τα μέσα συντή­ρη­σης μπο­ρούν να αυξά­νο­νται μόνο κατά αριθ­μη­τι­κή πρό­ο­δο. Σαν αιτία της αύξη­σης του πλη­θυ­σμού παρου­σιά­ζει την ανθρώ­πι­νη φύση με τη μορ­φή του ανε­ξέ­λεγ­κτου σεξουα­λι­κού πάθους στο οποίο επα­φί­ε­ται ο άνθρω­πος όταν η οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη αυξά­νει τη δια­θέ­σι­μη για κατα­νά­λω­ση ποσό­τη­τα τρο­φί­μων. Επο­μέ­νως με βάση τους ισχυ­ρι­σμούς του η στα­θε­ρή σχέ­ση μετα­ξύ του πλη­θυ­σμού και της ποσό­τη­τας των μέσων συντή­ρη­σης πρέ­πει να ρυθ­μί­ζε­ται με τις επι­δη­μί­ες, τους λιμούς, τους πολέ­μους, τις υπερ­βο­λι­κά σκλη­ρές συν­θή­κες εργα­σί­ας. Αυτή η ανά­λυ­ση, όμως, δεν πατού­σε στο που­θε­νά. Στη­ρι­ζό­ταν στην προ­αιώ­νια εμπει­ρία από τις προ­κα­πι­τα­λι­στι­κές κοι­νω­νί­ες, όπου η τεχνο­λο­γι­κή στα­σι­μό­τη­τα και οι κατά και­ρούς δυσμε­νείς εξε­λί­ξεις των και­ρι­κών φαι­νο­μέ­νων, οδη­γού­σαν σε κρί­σεις υπερ­πλη­θυ­σμού, σε πολέ­μους και σε στε­ρή­σεις, στην φτώ­χεια, στην πεί­να, στην ένδεια και στον θάνα­το. Οι αντι­λή­ψεις αυτές καθα­γί­α­σαν τους πολέ­μους της επο­χής, αλλά και την αποι­κιο­κρα­τι­κή πολι­τι­κή. Με βάση τα παρα­πά­νω  το έργο του  βρή­κε μεγά­λη απή­χη­ση στην κοι­νή γνώ­μη της επο­χής εκεί­νης και αυτό για πολι­τι­κούς λόγους. Σε αυτό συνέ­βα­λαν τόσο η πολι­τι­κή κατά­στα­ση που επι­κρα­τού­σε την επο­χή εκεί­νη στην Αγγλία, αλλά και η γενι­κό­τε­ρη ανά­γκη δικαιο­λό­γη­σης της αποι­κια­κής — ιμπε­ρια­λι­στι­κής πολι­τι­κής της Μεγά­λης Βρε­τα­νί­ας .Φυσι­κά η «θεω­ρία» της πλη­θυ­σμια­κής αρχής κατέρ­ρευ­σε από την ίδια την εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των. Η ανά­πτυ­ξη των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων, σε συν­δυα­σμό με την πρό­ο­δο της επι­στή­μης, έφτα­σε σε τέτοια ζηλευ­τά επί­πε­δα τις επό­με­νες δεκα­ε­τί­ες, ώστε τα εμπο­ρεύ­μα­τα των μεγά­λων βιο­μη­χα­νι­κών χωρών κατέ­κλυ­σαν και τις πιο απο­μα­κρυ­σμέ­νες αγο­ρές του κόσμου.

Η κρι­τι­κή των κλα­σι­κών του Μαρξισμού-Λενινισμού

Η μαρ­ξι­στι­κή-λενι­νι­στι­κή θεώ­ρη­ση της αύξη­σης του πλη­θυ­σμού εξε­τά­ζει τους πολύ­πλο­κους κοι­νω­νι­κούς καθο­ρι­σμούς και τη σχε­τι­κό­τη­τα — ανά­λο­γα δηλ. με τη χώρα — του φαι­νο­μέ­νου του «υπερ­πλη­θυ­σμού». Πέρα από κάθε μονό­πλευ­ρη βιο­λο­γι­κή εξή­γη­ση, οι αιτί­ες ανα­ζη­τού­νται στις αλλη­λε­πι­δρά­σεις της οικο­νο­μι­κής κατά­στα­σης του ατό­μου και της οικο­γέ­νειας, των πολι­τι­στι­κών αξιών, τη δομή της οικο­γέ­νειας, του ρόλου των γυναι­κών στην οικο­γέ­νεια και στην κοι­νω­νία, της κοι­νω­νι­κής υπο­δο­μής για την ανα­τρο­φή και εκπαί­δευ­ση των παι­διών κλπ. Έτσι, το πρό­βλη­μα της πλη­θυ­σμια­κής αύξη­σης εξε­τά­ζε­ται μέσα στο πλέγ­μα των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων. Δεν υπάρ­χει, ένα γενι­κευ­μέ­νο πρό­βλη­μα πλη­θυ­σμού σαν απόρ­ροια κάποιου αιώ­νιου φυσι­κού νόμου. Αντί­θε­τα, κάθε τρό­πος παρα­γω­γής έχει το δικό του πλη­θυ­σμια­κό νόμο, σύμ­φω­να με τον Marx. Οπως απέ­δει­ξε ο Καρλ Μαρξ, στον Ι Τόμο του «Κεφα­λαί­ου» η πρό­ο­δος της τεχνι­κής αυξά­νει από τη μια τα μέσα παρα­γω­γής χωρίς όμως να σημειώ­νε­ται το ίδιο γρή­γο­ρη αύξη­ση της ζήτη­σης εργα­τι­κών χεριών με απο­τέ­λε­σμα μια σημα­ντι­κή μάζα εργα­τών να μετα­τρέ­πε­ται σε «υπε­ρά­ριθ­μη». Σημεί­ω­νε χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «Ακό­μα και ο Μάλ­θους θεω­ρεί ανα­γκαίο για τη σύγ­χρο­νη βιο­μη­χα­νία τον υπερ­πλη­θυ­σμό, που με τη στε­νο­κε­φα­λιά του τον απο­δί­δει στην από­λυ­τη αύξη­ση του εργα­τι­κού πλη­θυ­σμού και όχι στο γεγο­νός ότι ο εργα­τι­κός πλη­θυ­σμός γίνε­ται σχε­τι­κά υπεράριθμος…Στην κεφα­λαιο­κρα­τι­κή παρα­γω­γή δεν αρκεί καθό­λου η ποσό­τη­τα της δια­θέ­σι­μης εργα­τι­κής δύνα­μης που προ­σφέ­ρει η φυσι­κή αύξη­ση του πλη­θυ­σμού. Η κεφα­λαιο­κρα­τι­κή παρα­γω­γή για να κινεί­ται ελεύ­θε­ρα χρειά­ζε­ται έναν εφε­δρι­κό βιο­μη­χα­νι­κό στρα­τό ανε­ξάρ­τη­το από τα φυσι­κά αυτά όρια» Ο φαι­νο­με­νι­κός «γρί­φος» λύνε­ται αν ληφθεί υπό­ψη ότι για τον καπι­τα­λι­στή οι μηχα­νές είναι τα «εργα­λεία» για να καρ­πώ­νε­ται απλή­ρω­τη εργα­σία από τον προ­λε­τά­ριο. Συνε­πώς το «υπε­ρά­ριθ­μο» είναι σχε­τι­κό σε σύγκρι­ση μόνο με τις ανά­γκες των καπι­τα­λι­στών. Στον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο παρα­γω­γής, καθώς η εργα­τι­κή τάξη παρά­γει η ίδια τη συσ­σώ­ρευ­ση του κεφα­λαί­ου, μέσω της απλή­ρω­της εργα­σί­ας της που καρ­πώ­νε­ται ο ιδιο­κτή­της των μέσων παρα­γω­γής κεφα­λαιο­κρά­της, παρά­γει ταυ­τό­χρο­να σε ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο αυξα­νό­με­νη έκτα­ση τα μέσα που καθι­στούν την ίδια «υπε­ρά­ριθ­μη»!

Η πλή­ρης απορ­ρό­φη­ση των «υπε­ρά­ριθ­μων» εργα­τών επι­λύ­ε­ται μόνο στο σοσια­λι­σμό, με κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­να τα μέσα παρα­γω­γής ώστε να εξυ­πη­ρε­τούν ‑μέσω του κεντρι­κού σχε­δια­σμού- τις λαϊ­κές ανά­γκες και όχι τα κέρ­δη των καπιταλιστών.

Τόνι­ζε ο Β.Ι. Λένιν χαρα­κτη­ρι­στι­κά ότι η ανα­πα­ρα­γω­γή του πλη­θυ­σμού και «οι συν­θή­κες για την ανθρώ­πι­νη ανα­πα­ρα­γω­γή εξαρ­τώ­νται άμε­σα από τη δομή των δια­φό­ρων κοι­νω­νι­κών συστη­μά­των» . Ενώ για την ανά­γκη αντι­πα­ρά­θε­σης με τις μαλ­θου­σια­νές και νεο­μαλ­θου­σια­νές αντι­λή­ψεις σημεί­ω­νε ότι χρειά­ζε­ται σκλη­ρός αγώ­νας «…ενα­ντί­ον των προ­σπα­θειών επι­βο­λής της αντι­δρα­στι­κής και δει­λής θεω­ρί­ας πάνω στην πιο προ­ο­δευ­τι­κή και ισχυ­ρή τάξη της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νί­ας, την τάξη που είναι καλύ­τε­ρα προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη για μεγά­λες αλλαγές..»

Η επί­δρα­ση των ιδε­ο­λο­γη­μά­των του σήμερα

Οι από­ψεις του Μάλ­θους εξα­κο­λου­θούν να έχουν οπα­δούς και στην σύγ­χρο­νη επο­χή, φυσι­κά, ανα­δια­τυ­πω­μέ­νες και διορ­θω­μέ­νες με στό­χο πάντα την «δικαιο­λό­γη­ση» στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών του κεφαλαίου:

Α. Ας δού­με ορι­σμέ­νες δηλώ­σεις «επω­νύ­μων»- που αλιεύ­σα­με στο δια­δί­κτυο- που επι­βε­βαιώ­νουν την προ­σπά­θεια εκ των υστέ­ρων δικαί­ω­σης του:

- Ο Bill Gates, ο πρό­ε­δρος της Microsft και ένας από τους πλου­σιό­τε­ρους ανθρώ­πους στον πλα­νή­τη δήλω­σε σε συνέ­δριο τα εξής: ‘’Ο κόσμος σήμε­ρα έχει 6,8 δισε­κα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους, αυτός ο πλη­θυ­σμός σύντο­μα θα είναι 9 δισε­κα­τομ­μύ­ρια. Τώρα αν κάνου­με μια πραγ­μα­τι­κά καλή δου­λειά σχε­τι­κά με τα νέα εμβό­λια, την υγειο­νο­μι­κή περί­θαλ­ψη, τις υπη­ρε­σί­ες ανα­πα­ρα­γω­γι­κής υγεί­ας θα μπο­ρού­σα­με να μειώ­σου­με τον πλη­θυ­σμό  ίσως στο 10 ή 15 %.».

-«Ο παγκό­σμιος πλη­θυ­σμός πρέ­πει να μειω­θεί το ταχύ­τε­ρο δυνα­τό, όπως και η κατα­νά­λω­ση στις ανα­πτυγ­μέ­νες χώρες ώστε να απο­φευ­χθεί ένα ντό­μι­νο «οικο­νο­μι­κών και περι­βαλ­λο­ντι­κών δει­νών»’, ανα­φέ­ρει σε έκθε­σή της η Βασι­λι­κή Εται­ρεία της Βρε­τα­νί­ας. Μετα­ξύ των μέτρων που προ­τεί­νο­νται είναι η διά­δο­ση της αντι­σύλ­λη­ψης μετα­ξύ των γυναι­κών στον ανα­πτυσ­σό­με­νο κόσμο, αλλά και ο περιο­ρι­σμός της κατα­νά­λω­σης στον ανεπτυγμένο.

- Ο John P. Holdren είναι ο κύριος σύμ­βου­λος του προ­έ­δρου των Η.Π.Α. Barack Obama σε θέμα­τα επι­στή­μης και τεχνο­λο­γί­ας. O Holdren στο βιβλίο με τίτλο ‘’Οικο­λο­γι­κή επι­στή­μη’’ (Ecoscience) ανα­φέ­ρει το εξής: ‘’Για να έχου­με όλοι υψη­λή ποιό­τη­τα ζωής, θα πρέ­πει να υπάρ­χουν λιγό­τε­ροι άνθρωποι.’’ .

-Ο ιδρυ­τής του CNN Τεντ Τέρ­νερ θα πάει ακό­μα πιο μακριά ….«Ένας συνο­λι­κός πλη­θυ­σμός 250 με 300.000.000 ανθρώ­πους, δηλα­δή, με μία κατά 95% πτώ­ση από τα σημε­ρι­νά επί­πε­δα, θα ήταν ιδανικός.»

Β. Στις αντι­λή­ψεις αυτές στη­ρί­ζο­νται και ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που σήμε­ρα ακού­γο­νται με στό­χο την «δικαιο­λό­γη­ση» πολι­τι­κών άγριας λιτό­τη­τας και εφαρ­μο­γής κάθε είδους «μνη­μο­νί­ων» όπως για παρά­δειγ­μα: «Για πολ­λά χρό­νια ζού­σα­με πέρα από τις δυνα­τό­τη­τές μας, κι αυτό πρέ­πει να στα­μα­τή­σει»,  (Α. Μέρ­κελ) ή επι­χει­ρή­μα­τα του «συρ­μού στη χώρα μας: «Κατα­να­λώ­νου­με περισ­σό­τε­ρα απ’ όσα παρά­γου­με». Το ίδιο συμ­βαί­νει και με ανα­φο­ρές σχε­τι­κά με την γήραν­ση του πλη­θυ­σμού και την ανά­γκη «ανα­μόρ­φω­σης του ασφα­λι­στι­κού». Στην επο­χή μας με βάση τις ελεγ­χό­με­νες ανα­λο­γι­στι­κές μελέ­τες κάνουν λόγο για «γήραν­ση του πλη­θυ­σμού» που δήθεν θα αλλά­ξει τη σχέ­ση ενερ­γού με συντά­ξι­μο πλη­θυ­σμό, χωρίς φυσι­κά να μπαί­νουν στον κόπο να μιλή­σουν για τη ραγδαία αύξη­ση της ανερ­γί­ας εξαι­τί­ας της ακο­λου­θού­με­νης πολι­τι­κής, της κατα­λή­στευ­σης των απο­θε­μα­τι­κών των ταμεί­ων, της απλή­ρω­της-ανα­σφά­λι­στης εργα­σί­ας, της αύξη­σης των ελα­στι­κών μορ­φών εργα­σία κ.α Απλά κιν­δυ­νο­λο­γούν όπως και παλιό­τε­ρα με την αύξη­ση του πλη­θυ­σμού στη επο­χή του Μάλ­θους. Η  λογι­κή των ιδε­ο­λό­γων της «γήραν­σης του απο­σκο­πεί ουσια­στι­κά  στη καλ­λιέρ­γεια της «ανά­γκης» περι­κο­πών των συντά­ξε­ων και των άλλων ασφα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των, για­τί είναι ένας τρό­πος αύξη­σης των κερ­δών του κεφαλαίου!

Γ.Η αύξη­ση του πλη­θυ­σμού παρου­σιά­ζε­ται, επί­σης, σαν ένας από τους κυριό­τε­ρους παρά­γο­ντες της κατα­στρο­φής του περι­βάλ­λο­ντος. Η πλη­θυ­σμια­κή αύξη­ση οδη­γεί σε αύξη­ση της παρα­γω­γής και της κατα­νά­λω­σης με συνε­πα­κό­λου­θη πίε­ση πάνω στο φυσι­κό περι­βάλ­λον σαν πηγή πρώ­των υλών και ενέρ­γειας και σαν απο­δέ­κτη κατα­λοί­πων και όλα αυτά ανε­ξάρ­τη­τα από τις κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες, το κοι­νω­νι­κό σύστη­μα που υπάρ­χει. .Η συλ­λο­γι­στι­κή αυτή όμως αγνο­εί τις πραγ­μα­τι­κές δυνα­τό­τη­τες της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νί­ας συνει­δη­τά να δια­μορ­φώ­σει το περι­βάλ­λον. Όπως υπο­γράμ­μι­ζε ο Κ. Μαρξ στο σοσια­λι­σμό : «..Οι συνε­τρια­σμέ­νοι παρα­γω­γοί ρυθ­μί­ζουν ορθο­λο­γι­στι­κά την ανταλ­λα­γή ύλης που γίνε­ται ανά­με­σα σε αυτούς και τη φύση, θέτο­ντας την ανταλ­λα­γή αυτή κάτω από κοι­νό έλεγ­χο (αντί να δυνα­στεύ­ο­νται από αυτήν όπως δυνα­στεύ­ο­νται από τις τυφλές δυνά­μεις της). Την βελ­τιώ­νουν με τη μικρό­τε­ρη δαπά­νη και σε συν­θή­κες πολύ πιο ανά­λο­γες και αντά­ξιες στην ανθρώ­πι­νη φύση τους». Να σημειώ­σου­με ακό­μη ότι πολ­λές φορές κατα­στρέ­φο­νται «πλε­ο­νά­σμα­τα» αγρο­τι­κών ή κτη­νο­τρο­φι­κών προ­ϊ­ό­ντων (οι δικές μας χωμα­τε­ρές του ’80-’90) –με ότι συνέ­πιες έχει και για το περι­βάλ­λον- προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λι­στούν μακρο­χρό­νια οι συν­θή­κες πραγ­μα­το­ποί­η­σης του κεφα­λαί­ου που λει­τουρ­γεί σ’ αυτούς τους κλά­δους, ενώ την ίδια στιγ­μή μεγά­λα τμή­μα­τα πλη­θυ­σμού αντι­με­τω­πί­ζουν προ­βλή­μα­τα ένδειας και υποσιτισμού…

Δ.Βιοτεχνολογία:Τα τελευ­ταία χρό­νια ένα νέο πεδίο κέρ­δους του καπι­τα­λι­σμού έχει ανα­πτυ­χθεί, σε βάρος της υγεί­ας όλου του πλα­νή­τη είναι ο τομέ­ας της Βιο­τε­χνο­λο­γί­ας, όπου με επέμ­βα­ση στους γενε­τι­κούς κώδι­κες παρά­γο­νται νέα προ­ϊ­ό­ντα, τα γνω­στά μας «μεταλ­λαγ­μέ­να», για τα οποία, όμως, οι επι­στή­μο­νες έχουν σοβα­ρό­τα­τες ανη­συ­χί­ες για τις επι­πτώ­σεις τους, τόσο στο περι­βάλ­λον, όσο και στην υγεία μας.Το βασι­κό επι­χεί­ρη­μα των πολυ­ε­θνι­κών είναι ότι θα έχου­με μεγά­λη παρα­γω­γή και θα λυθεί το επι­σι­τι­στι­κό πρό­βλη­μα του Τρί­του Κόσμου. Γνω­ρί­ζου­με όμως πολύ καλά και σε αντί­θε­ση με τις νεο­μαλ­θου­σια­νές αυτές αντι­λή­ψεις ότι  το πρό­βλη­μα της δια­τρο­φής της ανθρω­πό­τη­τας είναι, όχι η ποσό­τη­τα της παρα­γω­γής, αλλά η δίκαιη κατα­νο­μή της. Και αυτή δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει στο πλαί­σιο του καπιταλισμού.

Ε. Οι αντι­λή­ψεις του Τ. Μάλ­θους όμως δια­περ­νούν και τη λογο­τε­χνία. Κλασ­σι­κό παρά­δειγ­μα το «Inferno», το περί­φη­μο βιβλίο του Νταν Μπρά­ουν που κυριαρ­χεί η φρά­ση κλει­δί: «Η ασθέ­νεια είναι ο υπερ­πλη­θυ­σμός». Σ’αυτό ένα γενε­τι­στής θεω­ρώ­ντας ότι η ανθρω­πό­τη­τα οδη­γεί­ται στην «κόλα­ση» λόγω του υπερ­πλη­θυ­σμού, εξα­πο­λύ­ει έναν ιό με στό­χο την επι­βρά­δυν­ση του πολ­λα­πλα­σια­σμού των ανθρώ­πων, ενώ ταυ­τό­χρο­να δίνε­ται στη Γενε­τι­κή η δυνα­τό­τη­τα να δημιουρ­γή­σει «εξε­λιγ­μέ­να» άτομα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο