Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Μεγά­λη Παρα­σκευή. Ο γολ­γο­θάς, η σταύ­ρω­ση, ο θάνα­τος και η ανά­στα­ση. Έννοιες οι οποί­ες, πέρα από την όποια θεο­λο­γι­κή η θρη­σκευ­τι­κή τους ερμη­νεία, συν­δέ­ο­νται με την ίδια τη ζωή του ανθρώ­που. Του ανθρώ­που ο οποί­ος, όπως έγρα­φε ο Κωστής Μοσκώφ, «είναι “σταυ­ρω­μέ­νος” σήμε­ρα στις ανοι­κτές φυλα­κές, που είναι κάθε τόπος όπου κυριαρ­χεί η ταξι­κή κοι­νω­νία, αυτή η έσχα­τη βία». Σήμε­ρα, σε μια επο­χή όξυν­σης των ταξι­κών αντι­θέ­σε­ων και των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των, επο­χή πολέ­μων και προ­σφυ­γιάς, ο βάρ­βα­ρος ιμπε­ρια­λι­σμός κατα­δι­κά­ζει εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους στο σταυ­ρό του μαρτυρίου.

Σήμε­ρα, η «σταύ­ρω­ση» συμ­βαί­νει σε κάθε γωνιά της Γης, όπου η αδι­κία και η εκμε­τάλ­λευ­ση καρ­φώ­νο­νται σαν πρό­κες στον σταυ­ρό του μαρ­τυ­ρί­ου των κάθε λογής «κολα­σμέ­νων» και «περι­φρο­νη­μέ­νων».

Σήμε­ρα, ο Χρι­στός ξανασταυρώνεται:

• στα παγω­μέ­να νερά του Αιγαί­ου όπου εκα­το­ντά­δες μικροί «Αιλάν»- σύγ­χρο­νοι μικροί «Χρι­στοί»- πνί­γο­νται στην προ­σπά­θεια τους να δια­φύ­γουν της βίας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων. Υπο­λο­γί­ζε­ται ότι από το 1988, η Μεσό­γειος έγι­νε ο υγρός τάφος περισ­σό­τε­ρων από 21.400 ανθρώ­πων που επι­χεί­ρη­σαν να περά­σουν στην πολι­τι­σμέ­νη (και «χρι­στια­νι­κή») Ευρώ­πη ανα­ζη­τώ­ντας μια καλύ­τε­ρη ζωή.

• στην Συρία η οποία απο­τε­λεί πεδίο ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών με λεία τους αγω­γούς πετρε­λαί­ου και φυσι­κού αερί­ου, τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές και την γεω­πο­λι­τι­κή κυριαρ­χία στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή. Οι απώ­λειες σε ανθρώ­πι­νες ζωές ανυ­πο­λό­γι­στες. Μόνο το 2015 οι νεκροί άμα­χοι υπο­λο­γί­ζο­νται σε 13.250 ενώ από την αρχή του 2016 έχουν χάσει τη ζωή τους περισ­σό­τε­ρα από 3.000 γυναικόπαιδα.

• στην υπο­σα­χά­ρια Αφρι­κή, την ήπει­ρο όπου κάθε χρό­νο περισ­σό­τε­ρο από 1.000.000 παι­διά πεθαί­νουν πριν προ­λά­βουν να φτά­σουν στο 5ο έτος της ηλι­κί­ας τους από- ιάσι­μες στη Δύση- ασθέ­νειες. Πρό­κει­ται για τις χώρες εκεί­νες της Αφρι­κής- τις λησμο­νη­μέ­νες από θεούς και ανθρώ­πους- όπου σύμ­φω­να με στοι­χεία του ΟΗΕ κάθε 30 δευ­τε­ρό­λε­πτα σβή­νει και μια παι­δι­κή ψυχή από μαλά­ρια. Πρό­κει­ται για τις ίδιες εκεί­νες χώρες όπου εκα­τομ­μύ­ρια (το 2010 ήταν 239 εκα­το­μύ­ρια σύμ­φω­να με τον ΟΗΕ) υπο­σι­τι­σμέ­νοι «Χρι­στοί» στε­ρού­νται τρο­φή και νερό.

«Οταν δίνω φαγη­τό στους φτω­χούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ για­τί οι φτω­χοί δεν έχουν φαγη­τό με λένε κομμουνιστή».

-Ντομ Χέλ­ντερ Καμά­ρα, καθο­λι­κός αρχιε­πί­σκο­πος Ρεσί­φε (1909–1999).

Ο Χρι­στός ξανασταυρώνεται:

• σε χώρες της νότιας Ασί­ας, όπως η Ινδία, το Μπα­γκλα­ντές και το Πακι­στάν όπου περισ­σό­τε­ρο από 60% του πλη­θυ­σμού ζει με λιγό­τε­ρα από 2 δολά­ρια τη μέρα. Σε βάρος αυτών των εκα­τομ­μυ­ρί­ων εξα­θλιω­μέ­νων ζει πολυ­τε­λώς μια χού­φτα δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χων παρά­σι­των (10 ινδοί στη λίστα κροί­σων του Forbes το 2015).

• στις φτω­χο­γει­το­νιές και τα γκέ­το μεγα­λου­πό­λε­ων των ΗΠΑ, της «καρ­διάς» του καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου. Στη χώρα όπου το 2014 το 15% των πολι­τών της (47 εκα­τομ­μύ­ρια) ζού­σαν σε συν­θή­κες φτώ­χειας. Στην ίδια χώρα που 15.500.000 ανή­λι­κοι ζούν κάτω από το όριο της φτώ­χειας και όπου 48.100.000 αμε­ρι­κά­νοι βιώ­νουν την καθη­με­ρι­νή ανα­σφά­λεια για το αν θα έχουν φαγη­τό στο τραπέζι.

• στα πρό­σω­πα των παι­διών που βίω­σαν και βιώ­νουν την ιμπε­ρια­λι­στι­κή θηριω­δία, από τη Γιου­γκο­σλα­βία και το Ιράκ μέχρι την Παλαι­στί­νη και το Νταρ­φούρ. Στις περιο­χές που τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων μετέ­τρε­ψαν σε κρα­νί­ου τόπο χαρά­ζο­ντας τα σύνο­ρα με των λαών το αίμα.

• στη χαμέ­νη παι­δι­κό­τη­τα περί­που 170.000.000 ψυχών ηλι­κί­ας 5 μέχρι 17 ετών (στοι­χεία 2013) που εργά­ζο­νται στα κάτερ­γα του Καπι­τα­λι­σμού για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας πολυ­ε­θνι­κών και μονο­πω­λια­κών ομίλων.

• στην Ελλά­δα της ΕΕ, του Καπι­τα­λι­σμού και των αρι­στε­ρο­δε­ξιών μνη­μο­νί­ων όπου, σύμ­φω­να με στοι­χεία της Unicef, 3 στα 10 παι­διά υπο­σι­τί­ζο­νται (556.000 παι­διά στο όριο της φτώ­χειας). Βέβαια, αυτό ουδό­λως εμπο­δί­ζει 559 έλλη­νες «πατριώ­τες» να αυξά­νουν, εν μέσω κρί­σης, τα κέρ­δη τους αγγί­ζο­ντας το 45% του ΑΕΠ της χώρας.

…σε κεί­νους που ζουν από ξένη εργα­σία, η θρη­σκεία διδά­σκει την αγα­θο­ερ­γία στην επί­γεια ζωή, προ­σφέ­ρο­ντάς τους μια πολύ φτη­νή δικαί­ω­ση για όλη την εκμε­ταλ­λευ­τι­κή τους ύπαρ­ξη και που­λώ­ντας τους σε συμ­φέ­ρου­σα τιμή εισι­τή­ρια για την επου­ρά­νια μακα­ριό­τη­τα».

 Β. Ι. Λένιν, “Σοσια­λι­σμός και Θρη­σκεία” (1905).

Ξανα­σταυ­ρώ­νε­ται ο Χρι­στός, λοι­πόν, δύο και πλέ­ον χιλιε­τί­ες μετά, όχι σε κάποιο λόφο της αρχαί­ας Παλαι­στί­νης αλλά στον κόσμο ολό­κλη­ρο. Ξανα­σταυ­ρώ­νε­ται στο πρό­σω­πο των αδι­κη­μέ­νων, των φτω­χών, των κυνη­γη­μέ­νων, των μη προ­νο­μιού­χων, των λαών που η άγρια καπι­τα­λι­στι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τους κατα­δι­κά­ζει στο μαρ­τύ­ριο ενός σύγ­χρο­νου γολγοθά.

Κάπου εδώ χωρί­ζουν οι δρό­μοι θρη­σκεί­ας και πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και η θεο­λο­γι­κή έννοια της «συγ­χώ­ρε­σης» («Πάτερ άφες αυτοίς, ου γάρ οίδα­σι τί ποιού­σι») συγκρού­ε­ται με την αλή­θεια της ταξι­κής πάλης. Διό­τι το μόνο σίγου­ρο είναι πως οι σύγ­χρο­νοι δήμιοι, αυτοί που σταυ­ρώ­νουν ολό­κλη­ρους λαούς, οι εκμε­ταλ­λευ­τές, ξέρουν πολύ καλά τι πράττουν.

Γι’ αυτό και η «ανά­στα­ση» για τους λαούς, που σταυ­ρώ­νο­νται ποι­κι­λο­τρό­πως εδώ και χρό­νια στο όνο­μα της κερ­δο­φο­ρί­ας του Κεφα­λαί­ου, θα έρθει μόνο με τη βίαιη σύγκρου­ση και το ολο­κλη­ρω­τι­κό τσά­κι­σμα του βάρ­βα­ρου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Με την Επα­νά­στα­ση. Το πάντα επί­και­ρο όρα­μα της οποί­ας μας θυμί­ζουν οι λέξεις του Άγγε­λου Σικε­λια­νού: «Ψεύ­τι­κοι θεοί πολ­λοί σαπί­ζου­νε την πλάση,/ μ’ αυτός ο θεός που ‘ναι ο λαός θα μεί­νει πάντα/ στη σαπι­σμέ­νη γη να φέρει την υγειά της… Καρ­διά, παι­διά… και θ’ απλω­θεί ο Παρά­δει­σος μια μέρα…».