Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο ζωγράφος-χαράκτης, Γιάννης Βαλαβανίδης

Πέθα­νε σε ηλι­κία 78 ετών ο ζωγρά­φος-χαρά­κτης, Γιάν­νης Βαλα­βα­νί­δης, ομό­τι­μος καθη­γη­τής της ΑΣΚΤ. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευ­τέ­ρα 20 Φεβρουα­ρί­ου στις 15:30 μετά το μεση­μέ­ρι στο Νεκρο­τα­φείο Νέας Σμύρνης.

Την ίδια μέρα κηδεύ­ο­νται ο Δημή­τρης Μυτα­ράς στην Αθή­να και ο Γιάν­νης Κου­νέλ­λης στην Ρώμη. Και οι τρεις έφυ­γαν από τη ζωή με δια­φο­ρά λίγων ημε­ρών, αφή­νο­ντας πολύ­τι­μη παρα­κα­τα­θή­κη το πλού­σιο έργο τους.

Ο Γιάν­νης Βαλα­βα­νί­δης γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το 1939. Σπού­δα­σε ζωγρα­φι­κή, χαρα­κτι­κή και ψηφι­δω­τό στην ΑΣΚΤ της Αθή­νας (1957–1963), με τον Γ. Μόρα­λη, τον Κ. Γραμ­μα­τό­που­λο και την Ε. Βοϊ­λα. Ήταν ενερ­γό μέλος φοι­τη­τι­κών ενώ­σε­ων με αρι­στε­ρό προ­σα­να­το­λι­σμό και συμ­με­τεί­χε στις κινη­το­ποι­ή­σεις της νεο­λαί­ας κατά τη δεκα­ε­τία του 1960. Εξαρ­χής οι ιδε­ο­λο­γι­κές του από­ψεις συμ­βά­δι­ζαν με τις καλ­λι­τε­χνι­κές του επι­λο­γές. Πριν από τη δικτα­το­ρία του 1967, συνερ­γα­ζό­ταν με την Επι­θε­ώ­ρη­ση Τέχνης και ήταν μέλος της Ομά­δας Τέχνης Α.

Το 1968 δού­λε­ψε για ένα χρό­νο στο Παρίσι.Στις αρχές του 1970, μαζί με άλλους τέσ­σε­ρις συνο­μή­λι­κους ζωγρά­φους (Κλε­ο­πά­τρα Δίγ­γα, Κυριά­κο Κατζου­ρά­κη, Χρό­νη Μπό­τσο­γλου, Γιάν­νη Ψυχο­παί­δη) δημιούρ­γη­σαν την ομά­δα «Νέοι Έλλη­νες Ρεα­λι­στές», παρου­σιά­ζο­ντας μια παρα­στα­τι­κή ζωγρα­φι­κή με κρι­τι­κό κοι­νω­νι­κό περιε­χό­με­νο, η οποία λει­τούρ­γη­σε και ως αντι-δικτα­το­ρι­κή πρόταση.

Στην πρώ­τη του ατο­μι­κή έκθε­ση (1970, ‘Αστορ) υπήρ­χαν ήδη έργα που έδει­χναν την τάση του να ερευ­νά σε βάθος την όψη των καθη­με­ρι­νών αντι­κει­μέ­νων, απο­φεύ­γο­ντας τις τρέ­χου­σες λύσεις της κολο­ρί­στι­κης ζωγρα­φι­κής ή της «ελλη­νι­κό­τη­τας». Οι προ­σπά­θειές του προς αυτή την κατεύ­θυν­ση συνε­χί­στη­καν και τα επό­με­να χρό­νια. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό στοι­χείο του έργου του είναι η εξα­ντλη­τι­κή επε­ξερ­γα­σία της γρα­φής, μέσω της οποί­ας απο­δί­δε­ται η εικό­να του θέμα­τος, είτε με χρή­ση φωτο­γρα­φι­κών ντο­κου­μέ­ντων, είτε με απευ­θεί­ας παρα­τή­ρη­ση του μοντέ­λου. Οι θεμα­τι­κές ενό­τη­τες της ζωγρα­φι­κής του (Εργα­λεία, Βου­νά, Πρό­σω­πα, Χώροι) εξε­λίσ­σο­νται παράλ­λη­λα από τη δεκα­ε­τία του 1980 έως σήμερα.

Έχει παρου­σιά­σει το έργο του σε ατο­μι­κές και ομα­δι­κές εκθέ­σεις στην Ελλά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό. Συμ­με­τεί­χε σε καλ­λι­τε­χνι­κές ομά­δες, όπως η Ομά­δα για την Επι­κοι­νω­νία και την Εκπαί­δευ­ση στην Τέχνη και ο Σύν­δε­σμος Σύγ­χρο­νης Τέχνης.

Δίδα­ξε ζωγρα­φι­κή αρχι­κά στη Σχο­λή Βακα­λό (1972–1980) και κατό­πιν στην ΑΣΚΤ (1981–2005), όπου διε­τέ­λε­σε Αντι­πρύ­τα­νης από το 2001 έως το 2004.Ασχολήθηκε επί­σης με την εικο­νο­γρά­φη­ση βιβλί­ων και τη σχε­δί­α­ση εξω­φύλ­λων. Κεί­με­νά του για την τέχνη έχουν δημο­σιευ­θεί σε πολ­λές εφη­με­ρί­δες και περιοδικά.Το 2005 οργα­νώ­θη­κε ανα­δρο­μι­κή έκθε­σή του στο Μου­σείο Φρυσίρα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο