Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέντε ποιήματα της Ηλέκτρας Στρατωνίου

Η ποί­η­σή της Ηλέ­κτρας Στρα­τω­νί­ου είναι ιδιαί­τε­ρα εκφρα­στι­κή, δυνα­μι­κή, ολι­γό­λο­γη και ουσια­στι­κή, απαλ­λαγ­μέ­νη από τα «ενο­χι­κά» σύν­δρο­μα του «ευγε­νούς» λόγου χτυ­πά­ει ορμη­τι­κά τα συναι­σθή­μα­τα και αφυ­πνί­ζει συνει­δή­σεις! Τα θέμα­τα που την αφο­ρούν και την εμπνέ­ουν, είναι η ειρή­νη, η ισό­τη­τα, οι αγώ­νες των λαών για το δίκαιο, τη δου­λειά και τη μόρ­φω­ση. Stratoniou34«Στα ποι­ή­μα­τα τα πάντα πρέ­πει να είναι αταί­ρια­στα και όχι όπως αρμό­ζουν στους ανθρώ­πους…» (Άννα Αχμά­το­βα). Έτσι ακρι­βώς γρά­φει η Ηλέ­κτρα λεύ­τε­ρα και χωρίς κανό­νες και περιο­ρι­σμούς, γι αυτό και τα ποι­ή­μα­τά της έχουν μια έντο­νη προ­σω­πι­κή ταυτότητα.

Η Ηλέ­κτρα Στρα­τω­νί­ου γεν­νή­θη­κε στη Χαλ­κι­δι­κή, έζη­σε σε πολ­λά μέρη της Ελλά­δας και στο εξω­τε­ρι­κό. Είναι ζωγρά­φος, ζει και εργά­ζε­ται στην Αθή­να. Έχει εκδό­σει τρεις ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές: «Ποι­ή­μα­τα» (1989, Γερ­μα­νία), «Στο ναρ­κο­πέ­διο του μυα­λού» (2011, Αθή­να) και «Σςςς… ο Θεός κοι­μά­ται» (2014, Αθή­να). Η Ηλέ­κτρα είναι μέλος της Εται­ρεί­ας Ελλή­νων Λογο­τε­χνών (Ε. Ε. Λ.).

 

ΑΝΑΡΘΡΑ ΛΟΓΙΑ

Υπάρ­χου­νε κάποιες φορές
που οι ανεί­πω­τες λέξεις
παίρ­νουν την εκδί­κη­σή τους,
μικρές, μπερ­δε­μέ­νες, σύντομες,
κυλά­νε από τα χείλη
χωρίς ποτέ να περνάνε
απ’ του μυα­λού το φίλτρο.
Σφαί­ρες θανά­του είναι
ενός «ελεύ­θε­ρου» σκοπευτή,
άγνω­στα λόγια, καυτά,
κατα­πιε­σμέ­να και ασυνάρτητα
που ψάχνουν μάτια
να τα γεμί­σουν δάκρυα,
φιλιά ψάχνουν να τα ματώσουν,
κορ­μιά να τα δολοφονήσουν!
Αναρ­χι­κά, άναρ­θρα λόγια,
λέξεις που δραπετεύουνε
απ’ τη φυλα­κή του alter ego,
ασυ­νάρ­τη­τες και σχιζοφρενικές,
σαν… αβγδζ και σφλ, κπψμ
κι άλλες… δίχως νόημα
που στό­χο έχουν τον εγκέ­φα­λό σου!
Στε­ρη­μέ­νες από ερμηνεία
σε στέλ­νου­νε στην κόλαση
γεμά­το απο­ρί­ες κι ερωτήματα!
Ναι σου λέω, μη γελάς!…
Υπάρ­χουν λέξεις αφιλτράριστες,
έχω ακού­σει πολ­λές τέτοιες
με … αβγδζ… και κπψ!…

Η ΑΛΕΠΟΥ

Πεν­θού­σαν τα παι­διά της ερήμου,
τυλιγ­μέ­να στις μαύ­ρες κελε­μπί­ες τους,
έκλαιγαν
στα χεί­λη του ξεροπήγαδου
τον θάνα­το της αλεπούς
που τρε­λα­μέ­νη από τη δίψα,
πήδη­ξε μέσα και πέθανε
στον πυρα­κτω­μέ­νο πάτο του!
Έκλαιγαν
για το νερό που χάθηκε,
τη δίψα τους που τρελαίνει,
για τα όνει­ρα που έκαψε
η άμμος της ερήμου
και για την αλεπού
που τώρα ξεδιψάει
στις πηγές του Αλλάχ!

Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Έβα­λαν τη φτώ­χεια και την ανεργία
σε καραντίνα,
με κίτρι­νες σημαιές, διόδια
και «μπά­ρες» ασφαλείας,
επι­κίν­δυ­νη και βαριά αρρώστια,
του­λά­χι­στον να την περιορίσουνε!…
Οριο­θέ­τη­σαν πολ­λές περιοχές,
το Πέρα­μα, τη Δραπετσώνα,
το Περι­στέ­ρι, το Καματερό!

  • Όχι μωρέ παιδιά,
    δεν υπάρ­χει θέμα «σιχα­μά­ρας»
    για τη φτώ­χεια σας, όχι!
    Υπάρ­χει όμως σοβα­ρός φόβος
    να μολυν­θεί όλη η πρωτεύουσα,
    όλη η Ελλάδα,
    κρί­μα κι άδι­κο δεν είναι να νοσήσουν
    η Κηφι­σιά και η Εκάλη,
    η Πολι­τεία και το Κολωνάκι,
    η Γλυ­φά­δα και το Φάληρο;

Δε θ΄ αντέ­ξει ο οργα­νι­σμός τους
ετού­τη τη θανα­τη­φό­ρα αρρώστια!
Όχι, δεν είναι θέμα «σιχα­μἀρας»
η φτώ­χεια και η μιζέ­ρια σας,
κίν­δυ­νος ζωής και θανάτου
μας επι­βάλ­λει την καρα­ντί­να σας!
Πώς αλλιώς θα σώσου­με τους ευγενείς
και πλού­σιους συμπο­λί­τες μας;;;

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

Ψήλω­σαν οι τοί­χοι του σπιτιού,
γυα­λιά σπασμένα
στην κορυ­φή της στέγης!
Ο αέρας πηχτός
κολ­λη­μέ­νος στα χεί­λη μας,
με γεύ­ση φυλακής
και καταγώγιου.
Δεν αντέ­χο­νται τού­τες οι μέρες,
δεσμο­φύ­λα­κες με γκλοπς
έχου­νε γίνει!
Έκρυ­ψα το μαχαί­ρι της κουζίνας
στον κόρ­φο μου
να δολο­φο­νή­σω το φόβο,
όμως ξέρω πως θάναι
μια απο­τυ­χη­μέ­νη απόπειρα!
Ετού­τη η λεπίδα
κόβει μόνο φέτες ψωμί
που χορ­ταί­νουν την πείνα
και τ΄ όνει­ρα θρέφουν
στις ψυχές των ανθρώπων!
Στά­σου δίπλα μου, η αγάπη
διώ­χνει μακριά τού­τες τις μέρες
που δεν αντέχονται,
για­τί έχουν γίνει δεσμοφύλακες
με γκλοπς!!

ΤΡΥΦΕΡΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Τα χρώ­μα­τα και τ’ αρώματα
που ακο­λου­θούν τη ζωή μου:

  • Οι λευ­κές μαργαρίτες,
    το αιώ­νιο ερώ­τη­μα των κοριτσιών…
    «μ’ αγα­πά­ει… δε μ’ αγα­πά­ει… μ’ αγαπάει;»
  • Τα κόκ­κι­να τριαντάφυλλα,
    ερω­τευ­μέ­νος μαζί σου,
    «θέλεις να γίνεις γυναί­κα μου;»
  • Οι ταπει­νοί μενεξέδες,
    μη με λησμόνει…χωρισμός!…
  • Τα ευαί­σθη­τα λευ­κά γιασεμιά,
    της μιας δραχ­μής τα γιασεμιά
    που αγο­ρά­ζουν οι διαβάτες!…
  • Οι λυγε­ρές γλαδιόλες,
    «περα­στι­κά… σιδερένιος…
    με το καλό στο σπί­τι σου!…»
  • Η μαν­τζου­ρά­να και ο βασιλικός,
    «σταυ­ρο­πό­δι στις αυλές
    τ’ είναι αυτά που λες!…»
  • Το πορ­φυ­ρό γαρύφαλλο,
    μάτια υγρά, γέλιο περήφανο,
    «ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει μες στη καρ­διά μας…
    .….….….….….….….….….….….…..
    με κόκ­κι­νο γαρού­φα­λο στ’ αυτί!…»

 

Η στή­λη «Νέοι Δημιουρ­γοί» θα φιλο­ξε­νεί μία φορά τη βδο­μά­δα ποι­ή­μα­τα ή διη­γή­μα­τα νέων δημιουρ­γών και όχι μόνο. Προ­ϋ­πό­θε­ση, να μην έχουν δημο­σιευ­τεί σε έντυ­πο ή ηλε­κτρο­νι­κό μέσο και φυσι­κά σε βιβλίο. Από αυτά που εσείς θα μας στέλ­νε­τε ο Λου­κάς Σπή­λιος (ψευ­δώ­νυ­μο ποι­η­τή) θα επι­λέ­γει και θα σας προτείνει.

Φιλο­δο­ξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδο­θεί μια συλ­λο­γή ποι­η­μά­των (και αντί­στοι­χη διη­γη­μά­των) που θα ανθο­λο­γη­θούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.

Μπο­ρεί­τε να στέλ­νε­τε τη συμ­με­το­χή σας, μαζί με ένα μικρό βιο­γρα­φι­κό, στο e‑mail του περιο­δι­κού: [email protected]

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο