Πίσω από το Βόλγα δεν υπάρχει γη

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Χτες μαζί με την ΕΠΟΝ είχε γενέ­θλια κι ο θρυ­λι­κός Κόκ­κι­νος Στρατός.

Ιδρύ­θη­κε το 1918, για να υπε­ρα­σπί­σει στον εμφύ­λιο την Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση, τσα­κί­ζο­ντας τη διε­θνή και εγχώ­ρια αντί­δρα­ση, δηλα­δή τους λευ­κο­φρου­ρούς και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις που τους εξό­πλι­ζαν και τους ενί­σχυαν με τους στρα­τούς τους. Εισή­γα­γε για ένα διά­στη­μα πρω­το­πό­ρα δοκι­μα­στι­κά μέτρα, όπως η κατάρ­γη­ση των γαλο­νιών και ο θεσμός του πολι­τι­κού επι­τρό­που-καθο­δη­γη­τή μιας μονά­δας πλάι στο διοι­κη­τή της. Έφτα­σε στο από­γειο της δόξας του στο Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλε­μο, όπως πέρα­σε στη σοβιε­τι­κή ιστο­ρία, όπου φρέ­να­ρε την αήτ­τη­τη ως τότε ναζι­στι­κή πολε­μι­κή μηχα­νή και τσά­κι­σε το φασι­σμό, απε­λευ­θε­ρώ­νο­ντας τη μισή Ευρώ­πη και υψώ­νο­ντας το κόκ­κι­νο λάβα­ρο στο Ράιχ­σταγκ, σε μια από τις πιο χαρα­κτη­ρι­στι­κές σκη­νές του εικο­στού αιώ­να. Το 46’ μετο­νο­μά­ζε­ται σε σοβιε­τι­κό στρα­τό και παρα­μέ­νει ένας από τους ισχυ­ρούς στρα­τούς παγκο­σμί­ως (αν όχι ο ισχυρότερος).

Η σημε­ρι­νή ρωσι­κή εξου­σία προ­σπα­θεί να αντλή­σει πολι­τι­κή υπε­ρα­ξία από την ιστο­ρι­κή κλη­ρο­νο­μιά του Κόκ­κι­νου Στρα­τού και ταυ­τό­χρο­να να τη φέρει στα μέτρα της και να την ψαλι­δί­σει. Δια­τη­ρεί λχ τη σημε­ρι­νή επέ­τειο ως «ημέ­ρα του στρα­τού» (γενι­κά κι αόρι­στα), αλλά το 2005, στα 60χρονα της μεγά­λης αντι­φα­σι­στι­κής νίκης των λαών, επι­χεί­ρη­σε να αντι­κα­τα­στή­σει στον εορ­τα­σμό το ιστο­ρι­κό κόκ­κι­νο λάβα­ρό του, ξεση­κώ­νο­ντας θύελ­λα αντι­δρά­σε­ων, με πρω­το­στά­τες τους βετε­ρά­νους μαχη­τές του, που κατά­φε­ραν, σε εκεί­νη τη φάση του­λά­χι­στον, να ματαιώ­σουν το σχε­δια­σμό της ρώσι­κης κυβέρνησης.

Για­τί το ιστο­ρι­κό χνά­ρι παρα­μέ­νει ανε­ξί­τη­λο και επί­και­ρο όσο ποτέ σήμε­ρα, με την άνο­δο του νεο­να­ζι­σμού. Και πάντα θα ενερ­γο­ποιεί παρό­μοια αντα­να­κλα­στι­κά στους λαούς, όταν ακού­νε πχ τις γνώ­ρι­μες νότες από τα τρα­γού­δια του…