Παναγιά, μαντηλοφορεμένη μάνα — πρόσφυγα

Εργο του Γιώρ­γου Φαρ­σα­κί­δη, εμπνευ­σμέ­νο από τους «Πόνους της Πανα­γιάς» του Κ. Βάρ­να­λη — Γιού­ρα Δεκα­πε­νταύ­γου­στος 67

«Το Δεκα­πε­νταύ­γου­στο κηδεύ­ε­ται η μάνα που είδε το παι­δί της να ξεπνοά βασα­νι­σμέ­νο, ό,τι χει­ρό­τε­ρο και πιο «αφύ­σι­κο» φυλά­ει η ζωή σε γονιό. Κι όμως ο ξορ­κι­σμός της οδύ­νης που συνε­πά­γε­ται η …κοί­μη­ση της Θεο­τό­κου, δεν οδη­γεί ούτε κατ’ ιδέα στην ταύ­τι­ση της τρα­γι­κής εικό­νας της Πανα­γιάς με την μαντη­λο­φο­ρε­μέ­νη μάνα — πρό­σφυ­γα που βλέ­πει το παι­δί της να πνί­γε­ται περι­τυ­λιγ­μέ­νο το σάβα­νο ενός φθη­νιά­ρι­κου σωσι­βί­ου σε χρώ­μα σημα­δού­ρας. Δεν γεμί­ζει Πανα­γιές η θάλασ­σα τώρα που πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται ξανά οι ροές των προ­σφύ­γων και δεν φουρ­φού­ρι­σε στην καρ­διά των χρι­στια­νών ούτε μία απ’ τις χίλιες λέξεις που δήθεν συνο­δεύ­ουν τη μία εικό­να του μητρι­κού πόνου. Λες και χιλιά­δες προ­σκυ­νη­τές της Σου­με­λά, της Τήνου, της Εκα­το­ντα­πυ­λια­νής βγά­ζου­νε το μαγιό, πάνε στο παρα­κα­λε­τό για ένα θαύ­μα κι έτσι μένει ακή­δευ­το το τραύ­μα των έργων των ανθρώ­πων που δεν μπο­ρούν να πιουν σε χάπι ή σφη­νά­κι τη μάνα του άλλου».

Λιά­να Κανέλ­λη, «Ριζο­σπά­στης»