Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πλην Λακεδαιμονίων

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Κι ενώ ο Αλέ­ξης ντύ­θη­κε Μεγα­λέ­ξαν­δρος και ενώ­νει όλους τους Έλλη­νες, για να ηγη­θεί της περή­φα­νης, δια­πρα­μα­τευ­τι­κής εκστρα­τεί­ας με τους Ευρω-πέρ­σες, και να τους ανα­γκά­σει να δεχτούν «γη και ύδωρ», που τους προ­σφέ­ρει, για να κλεί­σουν τη συμ­φω­νία, τα βόλια των επαγ­γελ­μα­τιών του Τουί­τερ στρέ­φο­νται ξανά ενά­ντια στους Λακε­δαι­μό­νιους. Τους μόνους που δεν υπέ­γρα­ψαν το κοι­νό ανα­κοι­νω­θέν στο οποίο συμ­φώ­νη­σαν και το συνυ­πέ­γρα­ψαν όλοι οι υπό­λοι­ποι ηγέ­τες του αστι­κού, πολι­τι­κού συστήματος.

Και τώρα που το ΚΚΕ τους αφαί­ρε­σε το βασι­κό επι­χεί­ρη­μα και οι άλλοι τα έκα­ναν πλα­κά­κια μετα­ξύ τους; Τώρα που η αθά­να­τη, ελλη­νι­κή λεβε­ντιά της κυβέρ­νη­σης δεν κρά­τη­σε τελι­κά ούτε καν 48 ώρες; Πώς θα βρουν πάτη­μα για να πασά­ρουν ακό­μα μια φορά τα ίδια, βαρε­τά «επι­χει­ρή­μα­τα» για τη Βάρ­κι­ζα και το «ξεπου­λη­μέ­νο Κόμ­μα»; Τι θα γίνει τώρα, χωρίς να φταί­ει το ΚΚΕ; Ήταν κι αυτό μια κάποια λύση…

Να πουν μήπως για τον Καιά­δα, και την Χρυ­σή Αυγή που έλει­πε, για να ξανα­πιά­σουν την προ­σφι­λή τους θεω­ρία των δύο άκρων; Να πουν άλλη μία φορά για τη Βάρ­κι­ζα, που τα έχουν απο­στη­θί­σει πολύ καλά, ξεχνώ­ντας πάντα ωστό­σο τον αγώ­να του ΔΣΕ, που ακο­λού­θη­σε; Να απο­μο­νώ­σουν το «όχι, όχι» του ΓΓ, όταν το ρώτη­σαν για λύση εκτός ευρώ, υπο­λο­γί­ζο­ντας ότι λίγοι θα άκου­σαν τη συνέ­χεια, όπου ο Κου­τσού­μπας ανέ­λυ­σε όλη την πρό­τα­ση του ΚΚΕ για ρήξη με την ΕΕ, το κεφά­λαιο και την εξου­σία τους, με το λαό πραγ­μα­τι­κά στην εξουσία;

Η ουσία είναι μία: η «πρώ­τη φορά κυβερ­νώ­σα αρι­στε­ρά» πέτυ­χε την περι­βό­η­τη εθνι­κή ομο­ψυ­χία και συνεν­νό­η­ση, με αυτούς που μέχρι χτες, και για τις ανά­γκες των ρόλων, χαρα­κτή­ρι­ζε δωσί­λο­γους κι υπο­τα­κτι­κούς στους δανει­στές. Ζήτη­σε και πήρε τη λαϊ­κή ετυ­μη­γο­ρία ενά­ντια στη συμ­φω­νία, για να τη θάψει, νωπή και ζωντα­νή, και να ψάξει μια καλύ­τε­ρη εκδο­χή της, μασκα­ρε­μέ­νη με πέντε σημεία. Και το μονα­δι­κό κόμ­μα που υπε­ρα­σπί­στη­κε το «όχι» του δημο­ψη­φί­σμα­τος, το «όχι σε παλιά και νέα μνη­μό­νια» που βρο­ντο­φώ­να­ξε ο λαός με την ψήφο του, ήταν το ΚΚΕ, που υπο­τί­θε­ται πως με τη στά­ση του αδυ­νά­τι­ζε αυτό το «όχι» και ευνο­ού­σε το στρα­τό­πε­δο των δανειστών.

Ο ελλη­νι­κός λαός δεν εξου­σιο­δό­τη­σε κανέ­ναν να υπο­γρά­ψει νέα μνη­μό­νια και να του φορ­τώ­σει στην πλά­τη νέα, αντι­λαϊ­κά μέτρα (όπως κι αν βαφτι­στούν). Και οφεί­λει να βρί­σκε­ται σε επι­φυ­λα­κή κι εγρή­γορ­ση για αυτά που έρχο­νται και για τις μεθο­δεύ­σεις κυβέρ­νη­σης κι αντι­πο­λί­τευ­σης, που συνυ­πέ­γρα­ψαν την κατα­δί­κη του.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο