Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ποιητική συλλογή αφιερωμένη στον Γιώργο Φαρσακίδη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή του Χρη­στου Δημου­λά αφιε­ρω­μέ­νη στον μεγά­λο χαρά­κτη της Εθνι­κής Αντί­στα­σης, Γιώρ­γο Φαρ­σα­κί­δη με πολ­λές γκρα­βού­ρες και φωτογραφίες.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η παρού­σα ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή αφο­ρά ένα ελα­χι­στό­τα­το δοξα­στι­κό στον ζωγρά­φο του λαού Γιώρ­γο Φαρ­σα­κί­δη. ‘Έγκει­ται στην εκτί­μη­σή μου για το πολυ­σή­μα­ντο εικα­στι­κό έργο του, στην πολι­τι­σμι­κή του προ­σφο­ρά στην χώρα μας δια του λόγου του, της καθε­μιάς ζωγρα­φιάς του,της πολι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής του στά­σης από τα μικρά του χρό­νια μέχρι και… στο κάθε αύριο που θα βρί­σκει σύμ­μα­χο πιστό, τα έργα του σημα­ντι­κού ετού­του καλλιτέχνη.

Είτε με τ’ όπλο στο χέρι ενά­ντια σε ξένους και ντό­πιους κατα­κτη­τές, είτε με το πινέ­λο, το μολύ­βι, τον πυρο­γρά­φο, για τον Γιώρ­γο Φαρ­σα­κί­δη, ήταν το ίδιο. Τ’ απο­τέ­λε­σμα που ποθού­σε και ποθεί, συνι­στού­σε και συνι­στά ένα και μόνο σκο­πό: Την ολό­πλευ­ρη απο­τύ­πω­ση του ανθρώ­πι­νου παρά­γο­ντα, που περιέ­χε­ται από την προ­σπά­θεια ολο­κλη­ρω­τι­κής καθυ­πό­τα­ξής του ως την πλή­ρη κοι­νω­νι­κή του απελευθέρωση.

Αυτό κατορ­θώ­θη­κε στην περί­πτω­ση του Γιώρ­γου Φαρ­σα­κί­δη δια πυρός και σιδή­ρου μιας κι όλη του η ζωή κύλη­σε έτσι. Πως αλλιώς όμως θα μπο­ρού­σε να γίνει αφού ο ίδιος ήταν παρών και δρων στις ιστο­ρι­κές στιγ­μές της Ελλά­δας από την δεκα­ε­τία του ’40 και μετά, βιώ­νο­ντας κυριο­λε­κτι­κά στο πετσί του όλα όσα έφε­ραν εκεί­να τα χρό­νια πάνω στις πλά­τες αμέ­τρη­των λα’ι’κών αγω­νι­στών, που μόνη τους έγνοια είχαν την κοι­νω­νι­κά ανε­ξάρ­τη­τη πατρίδα.

Όλα αυτά απο­τυ­πω­μέ­να με κάθε λεπτο­μέ­ρεια δώσα­νε, δίνουν και θα δίνουν μάθη­μα αγώ­να ενά­ντια στο σκλά­βω­μα των λαών, μάθη­μα τόσο χρή­σι­μο κι ανα­γκαίο κάθε στιγ­μή, ειδι­κά στις μέρες μας.

Σ’ ευχα­ρι­στώ Γιώρ­γο Φαρ­σα­κί­δη για όσα μου προ­σφέ­ρεις στο καθη­με­ρι­νό, κοπια­στι­κό δρο­μο­λό­γιο που τέλος δεν έχει και λέγε­ται χτί­σι­μο κοι­νω­νι­κής συνείδησης.

Σ’ ευχα­ρι­στώ, ζωγρά­φε του λαού.

Χρή­στος Δημούλας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΧΡΗΣΤΟΥ ΔΗΜΟΥΛΑ

Γεν­νή­θη­κε τον Γενά­ρη του 1977 από πατέ­ρα μανά­βη λαϊ­κών αγο­ρών και μάνα νοι­κο­κυ­ρά. Είναι πτυ­χιού­χος του Παντεί­ου Πανε­πι­στη­μί­ου στο τμή­μα Πολι­τι­κών Επι­στη­μών και Ιστο­ρί­ας. Επί­σης κατέ­χει τίτλο σπου­δών στο Εργα­στή­ρι Επαγ­γελ­μα­τι­κής Δημο­σιο­γρα­φί­ας. Αυτή την επο­χή επι­βιώ­νει ως εμπο­ρι­κός αντι­πρό­σω­πος. Η πρώ­τη του εμφά­νι­ση στα γράμ­μα­τα έγι­νε το 2001 με το:”Ψάχνοντας ένα αστέ­ρι που χάθη­κε”, ενα μικρό πεζό στο ”Παλ­μό της Λαϊ­κής Αγο­ράς”, εφη­με­ρι­δά­κι που εξέ­δι­δαν για πολ­λά χρό­νια ο πατέ­ρας κι ο θεί­ος του και κάλυ­πτε ζητή­μα­τα του κλά­δου και γενι­κής φύσε­ως. Του απο­νε­μή­θη­κε έπαι­νος στον ΚΗ΄ Πανελ­λα­δι­κό Λογο­τε­χνι­κό Δια­γω­νι­σμό του 2010 απ’ τον Φιλο­λο­γι­κό Σύλ­λο­γο ”Παρ­νασ­σός” για την ως τώρα ανέκ­δο­τη ποι­η­τι­κή του συλ­λο­γή ”Ποθη­τός ρεα­λι­σμός”. Την ίδια χρο­νιά έγρα­ψε τους στί­χους για τα πέντε απ’ τα έξι τρα­γού­δια της δισκο­γρα­φι­κής δου­λειάς της Τάνιας Ροζά­κη με τίτλο ”Δρό­μοι που σκε­πά­ζει η μονα­ξιά”. Τον Γενά­ρη του 2011 επι­με­λεί­ται για ένα χρό­νο το χρο­νο­λό­γιο του κλασ­σι­κού φιλει­ρη­νι­κού περιο­δι­κού ”Δρό­μοι της Ειρή­νης”, ενώ τον Απρί­λη του 2013 ξεκι­νά να δημο­σιεύ­ει ποι­ή­μα­τα στην ”Φωνή των Λογο­τε­χνών” απ’ το πρώ­το φύλ­λο κυκλο­φο­ρί­ας της ως τώρα. Τον Δεκέμ­βρη του 2013 δημο­σιεύ­ει την πρώ­τη του ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή ”Με λάδι του παρό­ντος καί­νε του μέλ­λο­ντος καντήλια”,απο τις εκδό­σεις ”ΕΝΤΟΣ”. Τον Αύγου­στο του 2014 δημο­σιεύ­ε­ται ένα ποί­η­μα κι ένα άρθρο του στο ”Μονα­στη­ρά­κι Δωρί­δος”, περιο­δι­κό της Ένω­σης Μονα­στη­ρα­κί­ων Δωρί­δος”, ενώ τρείς μήνες αργό­τε­ρα δημο­σιεύ­ε­ται ξανά στις εκδό­σεις ΕΝΤΟΣ η δεύ­τε­ρη ποι­η­τι­κή του συλ­λο­γή ”Οι λαϊ­κα­τζή­δες”. Τον Φλε­βά­ρη του 2015 καλέ­στη­κε για συνέ­ντευ­ξη στη τηλε­ο­πτι­κή επι­στη­μο­νι­κή-λογο­τε­χνι­κή εκπο­μπή του HIGH CHANNEL: ”Όπερ έδει ποί­η­σαι” ‚όπου παρου­σιά­στη­καν οι δύο πρώ­τες ποι­η­τι­κές του συλ­λο­γές. Τον Απρί­λη του ίδιου έτους παρου­σιά­ζε­ται η ποι­η­τι­κή του δου­λειά στο λογο­τε­χνι­κό περιο­δι­κό ”ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ”.

Ενδια­φέ­ρο­ντα: Λογο­τε­χνία, ποί­η­ση, θέα­τρο, κοι­νω­νι­κές δραστηριότητες.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο