Ποιο θέλεις τρίτο κόμμα στη Βουλή;

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Αυτές οι εκλο­γές δεν είναι ίδιες με τις προη­γού­με­νες και πολύ περισ­σό­τε­ρο με τις εκλο­γές άλλων χρό­νων. Σε τού­τες τις εκλο­γές δεν πάμε να εκλέ­ξου­με κυβέρ­νη­ση που θα εφαρ­μό­σει το πρό­γραμ­μα της, το οποίο δια­φέ­ρει λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο από το πρό­γραμ­μα του αντι­πά­λου κόμ­μα­τος ή από αυτό των άλλων κομ­μά­των. Τα περισ­σό­τε­ρα κόμ­μα­τα είναι δεσμευ­μέ­να υλο­ποί­η­ση στην υλο­ποί­η­ση μιας βάρ­βα­ρης και εξο­ντω­τι­κής για το λαό πολι­τι­κής. Στην οποία πολι­τι­κή η Ευρω­παί­οι «εταί­ροι» μας θέλουν την ευρύ­τε­ρη συμ­φω­νία – συνερ­γα­σία των πολι­τι­κών δυνά­με­ων, την οποία και έχουν. Ετσι η κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας που πιθα­νόν να προ­κύ­ψει είτε με επι­κε­φα­λής τον Μεϊ­μα­ρά­κη, είτε τον Τσί­πρα, είτε κάποιον «Παπα­δή­μου» θα έχει ένα πολύ συγκε­κρι­μέ­νο αντι­λαϊ­κό πρό­γραμ­μα, όπως αυτό καθο­ρί­ζε­ται από το 3^ο Μνη­μό­νιο, το οποίο και θα ακο­λου­θή­σει μέχρι κεραί­ας. Με κάθε τρό­πο και κάθε κόστος.  Οι Ευρω­παί­οι, μόλις την Τετάρ­τη το ξεκα­θά­ρι­σαν, για να μην υπάρ­χουν παρερ­μη­νεί­ες, προσ­δο­κί­ες κλπ: Καμιά μορ­φή δια­πραγ­μά­τευ­σης δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει. Η συμ­φω­νία για το τρί­το πρό­γραμ­μα στή­ρι­ξης «δεν μπο­ρεί να αλλα­χθεί» από τη νέα ελλη­νι­κή κυβέρνηση.

Απέ­να­ντι σε αυτό ως αντι­μνη­μο­νια­κή δύνα­μη, εναλ­λα­κτι­κή λύση, εκφρα­στής του  ΌΧΙ (και της διά­θε­σης – ελπί­δας μας για καλύ­τε­ρες ημέ­ρες) προ­βάλ­λει η ΛΑΕΝ του Λαφα­ζά­νη που συγκρο­τεί­ται από κυβερ­νη­τι­κά και κομ­μα­τι­κά στε­λέ­χη του ΣΥΡΙΖΑ και γυρο­λό­γους – παρά­γο­ντες της «Αρι­στε­ράς».

Το κόμ­μα Λαφα­ζά­νη και λοι­πόν παρα­γό­ντων της «Αρι­στε­ράς», έχει ως τεκ­μή­ριο κρί­σης της αξιο­πι­στί­ας του την ιστο­ρία των προ­σώ­πων που τη συγκρο­τούν, στο πρό­σφα­το αλλά και στο απώ­τε­ρο παρελ­θόν. Είναι αυτοί που ψήφι­σαν από το Μάα­στριχτ μέχρι το πρό­πλα­σμα του 3ου Μνη­μο­νί­ου και στή­ρι­ζαν την κυβέρ­νη­ση μετά την ψήφι­σή του και, κατά δήλω­ση τους, δεν έρι­ξαν την κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήρθαν σε σύγκρου­ση — ρήξη με την πλειο­ψη­φία του ΣΥΡΙΖΑ.

Εχει όμως, τεκ­μή­ριο κρί­σης, και τις συνε­χείς δηλώ­σεις του Π. Λαφα­ζά­νη και άλλων στε­λε­χών και τη δια­κή­ρυ­ξη που έδω­σε στη δημο­σιό­τη­τα, με την οποία συνε­χί­ζει να καλ­λιερ­γεί το μύθο της καλής Ευρώ­πης και την ψευ­δαί­σθη­ση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλο­γές του Γενά­ρη, ότι είναι εφι­κτό εντός της ΕΕ ακλου­θώ­ντας τον καπι­τα­λι­στι­κό δρό­μο ανά­πτυ­ξης, να υπάρ­ξει διέ­ξο­δος από την κρί­ση και να ασκη­θεί φιλο­λαϊ­κή πολιτική.

Η εμφά­νι­ση και ο ρόλος της ΛΑΕΝ ούτε μας αιφ­νι­δί­α­σε ούτε μας είναι άγνω­στος. Μάθα­με αρκε­τά από τη στά­ση του ενιαί­ου ΣΥΡΙΖΑ τα τελευ­ταία χρό­νια. Ενδύ­ο­νται το μαν­δύα του ριζο­σπα­στι­σμού, και λει­τουρ­γούν ως ανά­χω­μα συγκρά­τη­σης ψηφο­φό­ρων που θα στρέ­φο­νταν προς το ΚΚΕ. Όμως το σημα­ντι­κό­τε­ρο δεν είναι αυτό. Ως δύνα­μη ανά­σχε­σης του ριζο­σπα­στι­σμού (παλιά μου τέχνη κόσκι­νο για τους περισ­σό­τε­ρους από αυτούς) προ­σπα­θούν να συγκα­λύ­ψουν την πραγ­μα­τι­κή αιτία του προ­βλή­μα­τος και καλ­λιερ­γούν το συμ­βι­βα­σμό με την ιδέα έλλει­ψης άλλης προ­ο­πτι­κής. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα βασι­κά τους επι­χει­ρή­μα­τα είναι πως η πρό­τα­ση του ΚΚΕ δεν είναι ρεα­λι­στι­κή και κατα­φεύ­γει είτε  σε επι­θέ­σεις «φιλί­ας» είτε σε συκο­φα­ντί­ες ότι δεν χτυ­πά­ει τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, είτε σε δια­χω­ρι­σμό της ηγε­σί­ας από τα μέλη και τους ψηφο­φό­ρους του Κόμματος.

Για τη Χρυ­σή Αυγή δε χρειά­ζε­ται να πού­με τίπο­τα άλλο παρά να επα­να­λά­βου­με τους στί­χους του Χικ­μέτ που εκφρά­ζουν την πεί­ρα όλης της ανθρω­πό­τη­τας από το φασισμό:

«Δικοί σου εχθροί, δικοί μου εχθροί/ του σκε­πτό­με­νου ανθρώ­που είναι εχθροί».

Πάθα­με και μάθα­με από τη στά­ση τους και από τις επι­λο­γές μας με κρι­τή­ριο το μικρό­τε­ρο κακό. Τα πλη­ρώ­σα­με ακρι­βά.  Δε θα αφή­σου­με μια εγκλη­μα­τι­κή οργά­νω­ση (Χρυ­σή Αυγή)  που όταν δε δολο­φο­νεί υπε­ρα­σπί­ζε­ται τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου να είναι τρί­το κόμ­μα, ούτε αυτούς (ΠΟΤΑΜΙ — ΠΑΣΟΚ κλπ.) που εγγυώ­νται στους Ευρω­παί­ους την πιστό­τε­ρη εφαρ­μο­γή του μνη­μο­νί­ου και τους άλλους που μας σερ­βί­ρουν τα ίδια παρα­μύ­θια με το ΣΥΡΙΖΑ του Γενά­ρη (Λαφα­ζά­νης).

Δεν έχου­με το περι­θώ­ριο αυτές τις εκλο­γές να τις πάρου­με στην πλά­κα, ούτε να αδια­φο­ρή­σου­με. Θα πάμε να ψηφή­σι­μου­με και κρι­τή­ριό μας ας είναι το ερώ­τη­μα «τι είναι αναγκαίο;».

Σε αυτές τις εκλο­γές μπο­ρεί και πρέ­πει το ΚΚΕ να είναι τρί­τη δύνα­μη στη Βου­λή για­τί έτσι θα στα­λεί ένα σαφές μήνυ­μα αντί­θε­σης  και διεκ­δί­κη­σης, για­τί το ζητού­με­νο δεν είναι να ξεθυ­μά­νου­με αλλά να επι­λέ­ξου­με το είδος της αντι­πο­λί­τευ­σης που θα έχουμε.

Απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή κυβέρ­νη­ση, η απά­ντη­ση είναι η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ που θα είναι η πραγ­μα­τι­κή λαϊ­κή αντι­πο­λί­τευ­ση απέ­να­ντι στη σκλη­ρό­τη­τα των μέτρων που έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με. Το ΚΚΕ που απέ­να­ντι στο μνη­μό­νιο έχει τη δική του πρό­τα­ση εξου­σί­ας που είναι έξω από το δρό­μο που μας έφε­ρε εδώ και έξω από τις αιτί­ες που μας οδή­γη­σαν στα μνημόνια.

Ανα­γκαίο είναι εμείς να πάρου­με την εξου­σία και τα κλει­διά της οικο­νο­μί­ας και αφού είναι ανα­γκαίο είναι και εφικτό.