Προσοχή στο γορίλλα

Γρά­φει ο 2310net //

Από χτες έχει γίνει μεί­ζον θέμα στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης η ακραία τοπο­θέ­τη­ση του Χρή­στου Θηβαί­ου σχε­τι­κά με τις συνή­θειες των νέων, την απρο­θυ­μία τους να εργα­στούν και την κατά τον καλ­λι­τέ­χνη δυνα­τό­τη­τά μας να ζήσου­με με 15 ευρώ τη μέρα.

Παράλ­λη­λα, παρα­τη­ρεί­ται μια προ­σπά­θεια από τους αρι­στε­ρούς του ΣΥΡΙΖΑ να εμφα­νί­σουν τον Αλέ­ξη Τσί­πρα ως προ­δό­τη, ως εκφρα­στή του από­λυ­του κακού, ως εκεί­νον που δεν σεβά­στη­κε τον λαό που τον πίστεψε.

Τι σχέ­ση έχουν αυτά τα δύο; Φαι­νο­με­νι­κά καμία, αλλά είναι ενδει­κτι­κά του τρό­που που σκε­φτό­μα­στε. Μένου­με στην επι­φά­νεια των πραγ­μά­των και συχνά κάνου­με πως δεν βλέ­που­με τον γορίλ­λα που βρί­σκε­ται στο δωμάτιο.

Ο Τσί­πρας δεν είναι τίπο­τα δια­φο­ρε­τι­κό από την ιδε­ο­λο­γία του πολι­τι­κού χώρου στον οποίο ανή­κει. Εκφρά­ζει με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο ένα πολι­τι­κό συνον­θύ­λευ­μα που στε­γά­ζει στους κόλ­πους του παρα­δο­σια­κούς ευρω­κομ­μου­νι­στές, ανα­νε­ω­τι­κούς αρι­στε­ρούς, υπο­λείμ­μα­τα της παρα­δο­σια­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας μέχρι και κάποιους μισο­ψε­κα­σμέ­νους ελλη­να­ρά­δες που ανα­τσου­τσου­ρί­ζουν από εθνι­κή περη­φά­νεια όταν ως έθνος δια­πραγ­μα­τευό­μα­στε σθε­να­ρά για το πόσα θα χάσουμε.

Από μόνη της αυτή η πολι­τι­κή κομπα­νία είναι απρό­θυ­μη να έρθει σε οποια­δή­πο­τε ρήξη με το σύστη­μα. Όταν δε, η ίδια αυτή η κυβέρ­νη­ση δεσμεύ­ε­ται με κάθε τρό­πο ότι δεν θα δια­τα­ρά­ξει την ευρω­παϊ­κή πορεία της χώρας, όταν δηλώ­νει πίστη, υπο­τα­γή και ευχα­ρι­στί­ες στους δυνά­στες των λαών και τους θεσμούς τους, τότε γίνε­ται πιο ακίν­δυ­νη και από χρυ­σό­ψα­ρο σε κώμα. Που έγκει­ται λοι­πόν η προ­δο­σία; Μπρο­στά στα μάτια μας έγι­ναν όλα, απλά πολ­λοί εθελοτυφλούσαν.

Αντί­στοι­χα, στον χώρο του λεγό­με­νου έντε­χνου τρα­γου­διού, το εύκο­λο είναι να ξεσπα­θώ­νου­με ενα­ντί­ον όποιων τρα­γου­δι­στών διο­λι­σθαί­νουν σε κάποια δήλω­ση ή πρά­ξη που μπο­ρεί να είναι είτε ακραία όπως αυτή του Θηβαί­ου είτε λιγό­τε­ρο ενο­χλη­τι­κή όπως αυτή του Μάλα­μα πριν λίγα χρόνια.

Κάνου­με τους έκπλη­κτους, πέφτου­με απο τα σύν­νε­φα λες και οι τρα­γου­δι­στές υπέ­γρα­ψαν κάποιο συμ­βό­λαιο με την επα­νά­στα­ση. Με τις δισκο­γρα­φι­κές τους εται­ρί­ες υπο­γρά­φουν συμ­βό­λαια. Με το λαό η σχέ­ση είναι περί­ερ­γη. Συνή­θως οι καλ­λι­τέ­χνες ακο­λου­θούν το ρεύ­μα και αλλά­ζουν κατευ­θύν­σεις γρή­γο­ρα. Έτσι, μπο­ρεί ο Θηβαί­ος πριν δυο βδο­μά­δες να ήταν με το ΟΧΙ και να τρα­γου­δού­σε για αυτό, αλλά και το δικό του το ΟΧΙ γρή­γο­ρα άλλα­ξε χαρα­κτή­ρα. Μήπως το ίδιο δεν έγι­νε και με το ΟΧΙ του Τσίπρα;

Ο Θηβαί­ος εκφρά­ζει καλ­λι­τε­χνι­κά μια γενιά η οποία πάλευε χρό­νια να απαλ­λα­γεί από την πολι­τι­κή ταύ­τι­ση. Βοή­θη­σε σε αυτό και η διαρ­κής απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των μαζών, η ύφε­ση της ταξι­κής πάλης και η πλή­ρης βιο­μη­χα­νο­ποί­η­ση της μου­σι­κής. Αυτό που βαφτί­στη­κε έντε­χνο, με όσο ελι­τι­σμό μπο­ρεί να κρύ­βει ο ίδιος του ο τίτλος, ουδέ­πο­τε ήταν μια ταξι­κή, επα­να­στα­τι­κή ή ριζο­σπα­στι­κή μου­σι­κή. Απει­ρο­ε­λά­χι­στες ήταν οι εξαι­ρέ­σεις. Δεν πρό­δω­σε κανέ­ναν ο Θηβαί­ος. Το πρό­βλη­μα το έχουν όσοι περί­με­ναν από αυτόν κάτι ριζο­σπα­στι­κό ή επαναστατικό.

Όπως κοί­τα­ζαν κάποιοι τον ΣΥΡΙΖΑ και παρά τις ενδεί­ξεις αρνού­νταν να δουν τον γορίλ­λα στο δωμά­τιο, έτσι και με το έντε­χνο τρα­γού­δι: βαυ­κα­λι­ζό­ταν ο κόσμος πιστεύ­ο­ντας στην επα­να­στα­τι­κό­τη­τα των καλ­λι­τε­χνών και τον ριζο­σπα­στι­σμό ενός καλ­λι­τε­χνι­κού χώρου ο οποί­ος ουδέ­πο­τε διεκ­δί­κη­σε τέτοιες δάφ­νες για τον εαυ­τό του.

Η τέχνη γίνε­ται βίω­μα και έκφρα­ση του λαού και συν­δέ­ε­ται με το λαό όταν οξύ­νε­ται η ταξι­κή πάλη. Γι’αυτό ο Χαρού­λης δεν θα γίνει ποτέ Ξυλού­ρης κι ας μην έχει να ζηλέ­ψει τίπο­τα από το ταλέ­ντο του. Γι’αυτό κανέ­νας σύγ­χρο­νος συν­θέ­της δεν θα γίνει Θεο­δω­ρά­κης. Γι’αυτό κανέ­νας σημε­ρι­νός ποι­η­τής δεν θα φτά­σει τον Ρίτσο. Αυτό δεν σημαί­νει ότι ο Θηβαί­ος και οι άλλοι έντε­χνοι τρα­γου­δι­στές είναι ατά­λα­ντοι. Κάθε άλλο. Άλλο όμως το ταλέ­ντο, άλλο η πολι­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση και άλλο οι ψευ­δαι­σθή­σεις του κοι­νού. Αυτό το τρί­το είναι και το σημα­ντι­κό­τε­ρο, αφού όπως φαί­νε­ται, τόσο στην πολι­τι­κή όσο και στην τέχνη, ο γορίλ­λας είναι ακό­μα στο δωμά­τιο. Προσοχή…