Κσαρ Ελ Ιράν, Χριστούγεννα 1960
Όταν χθες το βράδυ πέρασε ο λοχαγός με τους αξιωματικούς από τη χριστουγεννιάτικη σκηνή μας με τη μεγάλη φάτνη, έμεινε «ιδιαίτερα ικανοποιημένος». Έδωσε μάλιστα στον ουλαμό μας τα καλύτερα δώρα. Ετοιμαζόταν να φύγει όταν ρώτησε:
«Χριστούγεννα 1960», ξυλογραφία της Φωτεινής Στεφανίδη
«Πού είναι, αλήθεια, ο Ελληνας μας;»
Παρουσιάστηκα.
«Πώς λέτε εσείς Καλά Χριστούγεννα;» «ΕΙΣΤΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ…», του απάντησα. «Είναι γραμμένο;», ξαναρώτησε. (Οπως επιβάλλεται, έχουμε γράψει σ’ όλες τις γλώσσες την ευχή). Του έδειξα.
«Να, εκεί ανάμεσα στα γιουγκοσλάβικα και τα ιταλικά».
Συλλάβισε ο ίδιος με τα λίγα αρχαία που θυμόταν από το σχολείο, διαβάζοντας το «ΕΙΣΤΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ», που από μέρες τώρα είναι ζωγραφισμένο με πελώρια ελληνικά γράμματα, στη θέση του «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ».
Μετά μου ζήτησε να τραγουδήσω τα «Παιδιά του Πειραιά». Προσπάθησα ν’ αρνηθώ, λέγοντας ότι θα τους δυσαρεστούσε η άσχημη φωνή μου.
«Μα παιδί μου», έκανε με καλοσύνη η γυναίκα του λοχαγού, μια δασκάλα άχαρη και φακιδιάρα. «Είμαστε τόσο πιωμένοι που δεν θα προσέξουμε τη φωνή σου».
Αρχισα λοιπόν. Κι άρχισαν να το μουρμουρίζουν όλοι μαζί, γιατί ο σκοπός του τραγουδιού είναι εδώ πασίγνωστος.
Εγώ μη γνωρίζοντας καλά τα λόγια, έλεγα για άλλα πράγματα. Τους τραγούδησα για τα παιδιά της Αλγερίας «που μεθαύριο θα έχουν τη νίκη δική τους». Φεύγοντας μου έσφιξαν το χέρι λέγοντας μου με εγκαρδιότητα:
«Είστε ντολοφονοί…»
«ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ είσθε σεις!», είπα ελληνικά.
«Τι σημαίνει το τελευταίο;», με ρώτησε η δασκάλα.
«Καλά Χριστούγεννα και σε σας», της απάντησα στη γλώσσα της. Εφυγαν χαρούμενοι.
____________________
Στη βιβλιοθήκη μου έχω ένα μικρό (15Χ10) διαμάντι της τυπογραφίας. Ενα βιβλιαράκι κόσμημα με Εννέα Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες. Επέλεξα μία από αυτές: «Χριστούγεννα 1960 στη λεγεώνα των ξένων» του Γιώργου Μανιάτη.
Το βιβλίο το παρουσίασα παλαιότερα στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.
Ηρακλής Κακαβάνης
