Σκέψεις του καλοκαιριού

Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρναρά

Γρά­φει η Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Η ευτυ­χία τελι­κά σε χαι­ρε­τά­ει στη γωνία του δρόμου.
Είναι στη μυρω­διά του φρε­σκο­κομ­μέ­νου καφέ.
Στην παγω­μέ­νη σπι­τι­κή λεμονάδα.
Στη φέτα καρ­πού­ζι που καλύ­πτει το μισό σου πρόσωπο.
Στο παγω­τό καϊμάκι.
Σ’ εκεί­νο το ούζο βύσ­σι­νο που δεν τελειώ­νει ποτέ.
Στην τρα­γου­δούν τα τζιτζίκια.
Στην ψιθυ­ρί­ζουν οι αγα­πη­μέ­νοι σου στίχοι.
Την ακούς στο κύμα που σκά­ει στο βράχο.
Την γεύ­ε­σαι στην αλμύ­ρα της θάλασσας.

Δε φεύ­γει ακό­μα κι όταν ο ουρα­νός γίνε­ται γκρίζος.
Κρύ­βε­ται στα σύν­νε­φα που συγκρούονται.
Και πετούν μικρές σπίθες.
Στις ψιχά­λες της καλο­και­ρι­νής βροχής.
Στον δρο­σιά που φέρ­νει μαζί της.
Στη μυρω­διά του βρεγ­μέ­νου χώματος.
Του θυμα­ριού και της ρίγανης.
Στον ήλιο που βγαί­νει ξανά, αμέ­σως μετά.
Και μετα­τρέ­πει το βου­νό σε μια πορ­φυ­ρή μάζα.
Όπως τα χεί­λη της.

Μένει μαζί σου ως το ξημέρωμα.
Στην ακρο­για­λιά, με τη φωτιά να καί­ει ακόμα.
Είναι στην ανα­το­λή του ήλιου.
Είναι στο ηλιοβασίλεμα.
Είναι στις δέκα καλές μου­σι­κές που θα ακούσεις.
Στα φωτά­κια που τρε­μο­παί­ζουν απέναντι.
Που αν απλώ­σεις το χέρι σου τα κρύ­βεις με μιας στην παλά­μη σου.
Στην ευχή που κάνεις όταν δεις το πεφταστέρι.
Αν και μόνο εσύ μπο­ρείς να την πραγματοποιήσεις.
Μόνο αν το θελήσεις.

Και θες να την πραγματοποιήσεις.
Όσο περ­πα­τάς στο δρό­μο αυτόν.
Για­τί ποτέ δεν ξέρει κανείς πότε θα φτά­σεις στο τέλος του.
Μα όταν φτά­σεις δε θα μπο­ρείς να κάνεις πίσω.
Και θα είναι αργά για να ξεκι­νή­σεις πάλι.
Κοί­τα το αυγου­στιά­τι­κο φεγ­γά­ρι, λοιπόν.
Υπο­σχέ­σου στον εαυ­τό σου να φτά­σεις ως εκεί.
Κι έχε στο νου σου αυτό μόνο:
Η ευτυ­χία τελι­κά σε χαι­ρε­τά­ει στη γωνία του δρόμου.