Στην Παγκόσμια Ιστορία Εκκλησία και Εξουσία

Γρά­φει ο Θανά­σης Ν. Καρα­γιάν­νης //

ΝΙΚΟΥ Φ. ΦΩΤΙΑΔΗ
Στην Παγκό­σμια Ιστορία
Εκκλη­σία και Εξουσία
Θρη­σκεία, η κυρί­αρ­χη Ιδε­ο­λο­γία της Άρχου­σας Τάξης
Εκδό­σεις Λεξί­τυ­πον, Αθή­να 2014, σσ. 449

Ο Νίκος Φωτιά­δης, ως ηλε­κτρο­λό­γος-μηχα­νο­λό­γος μηχα­νι­κός, εργά­στη­κε στον ιδιω­τι­κό τομέα και δίδα­ξε στο ΤΕΙ Πει­ραιά. Κοι­νω­νι­κός αγω­νι­στής συμ­με­τέ­χει σθε­να­ρά και με συνέ­πεια για αρκε­τές δεκα­ε­τί­ες στο ταξι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό και φιλει­ρη­νι­κό κίνημα.

Το παρόν βιβλίο είναι καρ­πός πολύ­χρο­νης μελέ­της της Παγκό­σμιας Κοι­νω­νι­κής και Πολι­τι­κής Ιστο­ρί­ας. Έχει συγκε­ντρώ­σει ένα πλού­σιο υλι­κό, που αφο­ρά την ιστο­ρι­κή ανά­πτυ­ξη και εξέ­λι­ξη των Επι­στη­μών και των Τεχνών, καθώς και της φιλο­σο­φι­κής, πολι­τι­κής σκέ­ψης. Η Πολι­τι­κή Ιστο­ρία είναι παρού­σα, ζωντα­νεύ­ει δε, ανα­λύ­ε­ται και ερμη­νεύ­ε­ται κάτω από το φως του δια­λε­κτι­κού υλι­σμού. Επί­σης, παρού­σα είναι και η ιδε­ο­λο­γι­κή ιδε­α­λι­στι­κή και μετα­φυ­σι­κή αντί­λη­ψη από την Αρχαιό­τη­τα μέχρι τις μέρες μας και συχνά φαί­νε­ται η «ελέω Θεού» συμ­βο­λή και εμπλο­κή του Ιερα­τεί­ου και του εκκλη­σια­στι­κού κατε­στη­μέ­νου στη συν­δια­μόρ­φω­ση με την εκά­στο­τε δου­λο­κτη­τι­κή, φεου­δαρ­χι­κή και καπι­τα­λι­στι­κή πολι­τι­κή εξου­σία, της εν γένει πολι­τι­κής, οικο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πορεί­ας των λαών, αλλά και του δικού μας λαού.

Νομί­ζω ότι ο τίτλος του βιβλί­ου, σε σχέ­ση με την εκκλη­σία και τη θρη­σκεία, δε δικαιο­λο­γεί­ται (είναι μάλ­λον παρα­πλα­νη­τι­κός), αφού είναι ελά­χι­στες (μόνο 45 σελί­δες) οι ανα­φο­ρές του συγ­γρα­φέα σε αυτές, ανά­με­σα στις 449 σελ. του βιβλί­ου του. Ο τίτλος του, κατά τη γνώ­μη μου, έπρε­πε να είναι ο εξής: «Επί­το­μη παγκό­σμια πολι­τι­κο-κοι­νω­νι­κο-επι­στη­μο­νι­κή ιστο­ρία. Από την Αρχαιό­τη­τα ως τις μέρες μας. Υπό το φως του δια­λε­κτι­κού υλι­σμού». Και με μικρό­τε­ρα στοι­χεία, αφού ήθε­λε να επι­ση­μά­νει το θέμα αυτό: «Ανα­φο­ρές στις θρη­σκεί­ες, στο ρόλο του ιερα­τεί­ου και του εκκλη­σια­στι­κού κατε­στη­μέ­νου ανά τους αιώ­νες».

Βασι­κό μειο­νέ­κτη­μα του βιβλί­ου, ανά­με­σα στα τόσο σημα­ντι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τά του, είναι η παντε­λής έλλει­ψη υπο­ση­μειώ­σε­ων και επι­στη­μο­νι­κής βιβλιο­γρα­φι­κής ενη­μέ­ρω­σης του ανα­γνώ­στη του.

Συστή­νω ανε­πι­φύ­λα­κτα το βιβλίο για διά­βα­σμα, ούτως ή άλλως.