Στη μνήμη ενός φίλου και μαχητή, του Μίλτου Αποστόλου

Γρά­φει Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Κάπου στα τέλη του 2012 γνώ­ρι­σα το Μίλ­το Απο­στό­λου, δια­χει­ρι­στή τότε της ομά­δας «Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης» στο facebook. Δυστυ­χώς, ενά­μι­ση χρό­νο μετά ο Μίλ­τος «έφυ­γε».

Ο Μίλ­τος συμ­με­τεί­χε σε πολ­λές ομά­δες, είχε, γενι­κά, ενερ­γή παρου­σία στο δια­δί­κτυο (Ptolman sto Youtube, We Love Movies), αλλά η μεγα­λύ­τε­ρή του αγά­πη παρέ­με­νε πάντα ο Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης, του οποί­ου τη σελί­δα και την ομά­δα δημιούρ­γη­σε: στις 18 Αυγού­στου 2012 τη σελί­δα και στις 13 Οκτώ­βρη 2008 την ομά­δα Μενέ­λα­ος Λουντέμης.

Ο Μίλ­τος γεν­νή­θη­κε σαν σήμε­ρα το 1984 (20/8/84 – 8/5/2014). Ήταν ένας άνθρω­πος με παι­δεία, μια ψυχή ευαί­σθη­τη, ευγε­νι­κή, που πίστευε σε έναν κόσμο δικαιο­σύ­νης, ισό­τη­τας και ανθρω­πιάς. Όλοι όσοι τον γνω­ρί­σα­με, έστω και δια­δι­κτυα­κά, θα τον θυμό­μα­στε για πάντα με αγά­πη και απέ­ρα­ντο σεβα­σμό, ως μαχη­τή, με καλ­λιέρ­γεια και αξιο­πρέ­πεια ακό­μη και στις πιο δύσκο­λες στιγμές…

Ο Μίλ­τος μπο­ρεί να «έφυ­γε», όμως δεν το ξεχνά­με. Άφη­σε το ίχνος του ανε­ξί­τη­λα στη δια­δι­κτυα­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η ομά­δα που δημιούρ­γη­σε αριθ­μεί σήμε­ρα περί τα 8.500 μέλη και συνε­χώς αυξά­νε­ται. Συμ­βάλ­λει τα μάλα στην ανά­δει­ξη του έργου του Λουντέμη.

Πέρυ­σι τέτοια επο­χή, φτιά­ξα­με στην ομά­δα «Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης» ένα ντο­κι­μα­ντέρ που προ­βλή­θη­κε στις εκδη­λώ­σεις που διορ­γα­νώ­νει κάθε χρό­νο ο Μορ­φω­τι­κός Σύλ­λο­γος Εξα­πλά­τα­νου (Αρι­δαί­ας) όπου και τιμή­θη­κε ο Μίλτος.

Σήμε­ρα, τιμώ­ντας τη μνή­μη του Μίλ­του κοι­νο­ποιού­με το ντο­κι­μα­ντέρ και ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με το σενά­ριό του

Το ντο­κι­μα­ντέρ έγι­νε με την επι­μέ­λεια των δια­χει­ρι­στών της Ομά­δας «Μενέ­λα­ος Λουντέμης».
Αφή­γη­ση- μίξη ήχου: Γιώρ­γος Σαρρής
Συλ­λο­γή φωτο­γρα­φιών — video από το internet, μοντάζ: Γιάν­νης Γαρυφαλλάκης

Μιλ­τιά­δης Αποστόλου:
δημιουρ­γός της σελί­δας και της ομά­δας του Μενέ­λα­ου Λουντέμη
20/8/84 – 8/5/2014

Στις 20 Αυγού­στου του 1984 γεν­νή­θη­κε ένα Αγό­ρι με πανέ­μορ­φα μάτια! Μόνο που οι Μοί­ρες εκεί­νη τη στιγ­μή θα πρέ­πει να απουσίαζαν…

Κανείς μας δεν μπο­ρεί να εξη­γή­σει δια­φο­ρε­τι­κά για­τί αυτό το Αγό­ρι έπρε­πε να γνω­ρί­σει μόνο το σκλη­ρό πρό­σω­πο της Ζωής…

Από πολύ νεα­ρή ηλι­κία παρου­σιά­στη­καν τα πρώ­τα προ­βλή­μα­τα στην υγεία του. Ως 8 χρο­νών είχε βιώ­σει ήδη δύο χει­ρουρ­γεία και απο­χή από αρκε­τά τρό­φι­μα, συνη­θι­σμέ­να στην καθη­με­ρι­νή μας διατροφή.

Το 1992 οι γονείς του, ο Ευάγ­γε­λος και η Γεωρ­γία Απο­στό­λου πήραν την από­φα­ση να μετα­κο­μί­σουν στη Γερ­μα­νία, για το καλό του Μίλτου…

Κάποιο χρω­μό­σω­μα ήταν υπεύ­θυ­νο για τις δυσλει­τουρ­γί­ες του οργα­νι­σμού και προ­κα­λού­σε πολ­λά σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα στο παι­δί. Παρά τα 14 χει­ρουρ­γεία που έγι­ναν στη Γερ­μα­νία, εκεί­νος, γεν­νη­μέ­νος μαχη­τής, τα ξεπερ­νού­σε. Κι αυτό ίσως ήταν που τον ωρι­μα­σε απο νωρις και τον εκα­νε αυτο που ήταν. Ενα παι­δί ευγε­νι­κό και σεμνό, ευαί­σθη­το και καλ­λιερ­γη­μέ­νο. Γεμά­το σοφία, ηρε­μία, καλο­σύ­νη αλλά και με παρά­πο­νο για την αδι­κία του κόσμου

Κατά­φε­ρε και τελεί­ω­σε το Γυμνά­σιο και το Λύκειο του Μονά­χου. Τελεί­ω­σε τη Σχο­λή Νοση­λευ­τι­κής Κοζά­νης. Στη συνέ­χεια πέρα­σε στο Τμή­μα Ψυχο­λο­γί­ας στη Φιλο­σο­φι­κή Ιωαν­νί­νων. Ήταν πανευ­τυ­χής, έκα­νε χιλιά­δες όνει­ρα για το μέλ­λον, πετούσε…

Δυστυ­χώς, μετά την εξε­τα­στι­κή του δεύ­τε­ρου εξα­μή­νου άρχι­σε να δια­μαρ­τύ­ρε­ται για έντο­νους πόνους.

Καλο­καί­ρι 2012: Κακο­ή­θης Καρ­κί­νος του Ιερού Οστούν. Χημειο­θε­ρα­πεί­ες, υπερ­θερ­μί­ες, ακτι­νο­βο­λί­ες. Μετά­στα­ση στον πνεύμονα…

Ο Μίλ­τος με υπο­μο­νή και γαλή­νη αντι­με­τώ­πι­ζε όλες αυτές τις δυσκολίες…
Πάλευε, αγω­νι­ζό­ταν να κρα­τη­θεί στη ζωή, να μην πονέ­σουν, μην υπο­φέ­ρουν οι δικοί του άνθρω­ποι, κι ας υπέ­φε­ρε εκεί­νος τόσο…

28/4/2014

Γρά­φει στον προ­σω­πι­κό του χώρο στο fb: «Δεν ξέρω πότε θα συμ­βεί… Εγώ θα παλέ­ψω όμως μέχρι την τελευ­ταία στιγ­μή για να μεί­νω κοντά σας. Σας αγα­πώ πολύ»

8/5/2014
Ο κύριος Βαγ­γέ­λης, ο πατέ­ρας του, όταν δια­πί­στω­σε ότι ο γιός του δεν άντε­χε άλλο να παλεύ­ει, βρή­κε τη δύνα­μη και ψιθύ­ρι­σε στο αυτί του παι­διού του «Μιλ­τά­κη, αγό­ρι μου, άσε τον εαυ­τό σου ελεύ­θε­ρο και ό,τι θέλει ας γίνει, εμείς είμα­στε και θα είμα­στε πάντα περή­φα­νοι για σένα”. Σε 20 λεπτά περί­που έφυ­γε με ένα ελα­φρύ χαμό­γε­λο και ένα πρό­σω­πο γαληνεμένο…

Πάλε­ψε γεν­ναία μέχρι την τελευ­ταία στιγ­μή και κάτι που δεν ήξε­ραν ούτε οι δικοί του, τα τρία δύσκο­λα χρό­νια με τον καρ­κί­νο είχε δικτυω­θεί με πολ­λούς καρ­κι­νο­πα­θείς και προ­σπα­θού­σε να τους εμψυ­χώ­νει. Το δια­πί­στω­σαν οι γονείς του μετά το θάνα­τό του στο πλή­θος των μηνυ­μά­των που λάμ­βα­ναν. Επει­δή έζη­σε τον πόνο προ­σπα­θού­σε πάντα να δίνει Αγά­πη, να’ ναι καλός με όλους. Ήταν μια γλυ­κιά ψυχή.

Οι Αγά­πες του στη Ζωή ήταν η Ελλά­δα, ο Λου­ντέ­μης, το Κόμ­μα, ο Τσε,  τα Γιάν­νε­να και το δια­δί­κτυο. Ο Μίλ­τος συμ­με­τεί­χε σε πολ­λές ομά­δες, είχε, γενι­κά, ενερ­γή παρου­σία στο δια­δί­κτυο. Η μεγα­λύ­τε­ρή του αγά­πη όμως παρέ­με­νε πάντα ο Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης. Αγα­πού­σε τα βιβλία του. Εμπνε­ό­ταν από αυτά, πίστευε σε έναν κόσμο δικαιο­σύ­νης, ισό­τη­τας και ανθρωπιάς.

Στις 18 Αυγού­στου 2012 δημιούρ­γη­σε τη σελί­δα Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης. Στις 13 Οκτώ­βρη 2008 την ομά­δα Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης απευ­θυ­νό­με­νος σε όσους αγά­πη­σαν τα βιβλία του, να επι­κοι­νω­νή­σει μαζί τους. Να συστή­σει το έργο του στους άλλους που δε το ξέρουν.  Από το 2012 και μετά αρχί­ζει να πλη­θαί­νει καθη­με­ρι­νά. Σήμε­ρα η ομά­δα αριθ­μεί 4.000 μέλη και συνε­χώς προ­στί­θε­νται νέα.

Οι απα­ντή­σεις των μελών στο ερώ­τη­μα «τι είναι αυτό που μας έκα­νε να ανα­ζη­τή­σου­με τον Λου­ντέ­μη στο fb και ζητή­σα­με να γίνου­με μέλη της ομά­δας», περι­γρά­φουν τη σημα­σία και την απή­χη­ση του εγχει­ρή­μα­τος του Μίλτου

1. Εγώ διά­βα­σα ένα ποί­η­μα του Λου­ντέ­μη σε κάποια άλλη σελί­δα και απο­τύ­πω­νε πλή­ρως τη συναι­σθη­μα­τι­κή μου κατά­στα­ση εκεί­νη τη στιγ­μή. Ό,τι ήξε­ρα μέχρι τότε για το Λου­ντέ­μη ήταν όσα λίγα είχα μάθει στο σχο­λείο και νόμι­ζα ότι ήταν συγ­γρα­φέ­ας παι­δι­κών βιβλί­ων­μό­νο και γι’ αυτό το λόγο εξε­πλά­γην με εκεί­νο το ποί­η­μα. Μετά διά­βα­σα και δεύ­τε­ρο και τρί­το και μου άρε­σαν εξ ίσου και εκεί­να. Από καθα­ρή περιέρ­γεια και ενδια­φέ­ρον λοι­πόν ζήτη­σα να γίνω μέλος της ομάδας 
2. Καλή ερώ­τη­ση και αλή­θεια, δεν έχω ιδέα για­τί­Θα μπο­ρού­σα απλώς να μεί­νω στο να δια­βά­σω τα βιβλία που έχω στη βιβλιο­θή­κη μου, ή να την εμπλου­τί­σω με άλλα του Λου­ντέ­μη, που δεν έχω … ίσως για να είναι το σκό­τω­μα του χρό­νου στο facebook πιο ονει­ρι­κό? ίσως για να δού­με τον Λου­ντέ­μη και μέσα από τα μάτια άλλων ανθρώ­πων, άγνω­στων ώστε να τον δού­με και εμείς αλλιώς και να εξε­ρευ­νή­σου­με άλλες πτυ­χές του έργου του.
3. Ο Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης, για την δική μου γενιά και για μένα προ­σω­πι­κά, υπήρ­ξε ο σύντρο­φος της εφη­βεί­ας. Αυτός που υπο­στή­ρι­ζε το ίδιο επά­ξια την επα­να­στα­τι­κή ορμή της νιό­της και την ευαι­σθη­σία, που αντι­προ­σω­πεύ­ει τα νιά­τα, κι αν είσαι τυχε­ρός σουν μένουν­και τα δύο μεγαλώνοντας!

Στη σελί­δα ήρθα από νοσταλ­γία, αλλά κι επει­δή σκέ­φτη­κα πως θα έχω την ευκαι­ρία, να θυμη­θώ ότι είχα ξεχά­σει, να απο­λαμ­βά­νω ότι δεν γνώ­ρι­ζα για τον Λου­ντέ­μη, να νοσταλ­γή­σω τόσο όσο να σπεύ­σω να ξανα­δια­βά­σω τα έργα του που είναι τόσο επίκαιρα.
Τελι­κά όλα όσα σκέ­φτη­κα συνέ­βη­σαν, κι αν είμαι τυχε­ρή, επι­βε­βαιώ­νε­ται απο το ότι η ”νιό­τη” μου συχνά ”νεί­ρε­ται” στην σελί­δα του Λουντέμη! 

Ευχα­ρι­στώ πολύ τον Μίλτο!

4. Όσον αφο­ρά εμέ­να, για έναν πολύ απλό λόγο. Ο Λου­ντέ­μης και οι ήρω­ες του δια­μόρ­φω­σαν ένα κομ­μά­τι του χαρα­κτή­ρα μου. Διά­βα­σα το πρώ­το βιβλίο στην εφη­βεία μου κι από τότε κάθε φορά, που θέλω να νοιώ­σω λίγο περισ­σό­τε­ρο άνθρω­πος, πηγαί­νω στην βιβλιο­θή­κη και παίρ­νω στην τύχη ένα από τα βιβλία του. το δια­βά­ζω για πολ­λο­στή φορά και νοιώ­θω την ”κάθαρ­ση” για μια μαγι­κή στιγ­μή.… Επό­με­νο λοι­πόν ήταν, όταν είδα, ότι υπήρ­χε σελί­δα για τον Λου­ντέ­μη να σπεύ­σω να γίνω ένα κομ­μά­τι της κι εγώ και μαζί με τα άλλα μέλη να περι­μέ­νου­με οι κερα­σιές ν ανθί­σουν και φέτος και μαζί με τον Μέλιο να μετρά­με τ άστρα, ελπί­ζο­ντας το ρολόι του κόσμου να μην χτυ­πή­σει μεσά­νυ­χτα„, Ευχα­ρι­στώ τον δημιουρ­γό της σελί­δας, είναι ένα πνευ­μα­τι­κό απο­κού­μπι στους δύσκο­λους και­ρούς, που ζούμε

Ο Μίλ­τος με αυτή του την πρω­το­βου­λία φύτε­ψε βαθιά σπό­ρους στη νέα ψηφια­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Θα συνε­χί­σει να υπάρ­χει και να μνη­μο­νεύ­ε­ται. Μα ταυ­τό­χρο­να να μας παρα­δειγ­μα­τί­ζει. Όλοι όσοι τον γνω­ρί­σα­με, έστω και δια­δι­κτυα­κά, θα τον θυμό­μα­στε για πάντα με αγά­πη και απέ­ρα­ντο σεβα­σμό, ως μαχη­τή, με καλ­λιέρ­γεια και αξιο­πρέ­πεια ακό­μη και στις πιο δύσκο­λες στιγμές…

Ας ανα­παύ­ε­ται η ψυχή σου Μίλ­το. Εμείς θα συνε­χί­σου­με να μετρά­με τα αστέ­ρια, για να γρά­ψου­με το δικό μας παρα­μύ­θι, για ένα κόσμο ειρη­νι­κό, αδελ­φω­μέ­νο. Έναν κόσμο ανθρω­πιάς, δικαιο­σύ­νης και ισότητας.

 Πήχτω­σε το βρά­δυ. Λιγό­στε­ψε κι ο αχός απ’ τα κυπα­ρίσ­σια. Ανά­ψα­νε οι λαμπά­δες τ’ ουρα­νού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λου­λά­κι και σπί­θες. Το ποτά­μι μουρ­μού­ρι­ζε μες στον ύπνο του κρυ­φά παρα­μι­λη­τά. Το παι­δί κεί­νο το βρά­δυ δεν κοι­μή­θη­κε, ολό­κλη­ρο το βρά­δυ. Έγρα­φε το πιο πικρό, το πιο μεγά­λο του παραμύθι. 

Την αυγή ξεκί­νη­σε. Ήταν παρη­γο­ρη­μέ­νο. Είχε κατα­φέ­ρει όλη τη νύχτα να μετρή­σει τ’ αστρα. Να τα μετρή­σει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα… Όλα.
Και τα βρή­κε σωστά.