Στο μυαλό ενός φιλελέ

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Θεω­ρη­τι­κά ο φιλε­λευ­θε­ρι­σμός πρε­σβεύ­ει τη λογι­κή του λιγό­τε­ρου κρά­τους και των τεσ­σά­ρων ελευ­θε­ριών του Μάα­στριχτ, της ελεύ­θε­ρης δια­κί­νη­σης προ­ϊ­ό­ντων, κεφα­λαί­ων, υπη­ρε­σιών κι ανθρώ­πων. Καμία κρα­τι­κή ανά­μι­ξη στην οικο­νο­μία, περιο­ρι­σμός του “σπά­τα­λου, κοι­νω­νι­κού κρά­τους”, υπο­χώ­ρη­ση της εθνι­κής κυριαρ­χί­ας και του ρόλου του έθνους-κρά­τους προς όφε­λος των δια­κρα­τι­κών ενώ­σε­ων και ολο­κλη­ρώ­σε­ων, είναι μερι­κά από τα βασι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά και τους στό­χους που εκφρά­ζει, του­λά­χι­στον σε δια­κη­ρυ­κτι­κό επίπεδο.

Στην πρά­ξη, η μόνη ελευ­θε­ρία που υπε­ρα­σπί­ζε­ται είναι της ανε­μπό­δι­στης εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο. Το κρά­τος υπάρ­χει για να ανα­δια­νέ­μει τον παρα­γό­με­νο πλού­το υπέρ της ιδιω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας και να μπου­κώ­νει με ζεστό, δημό­σιο χρή­μα τις κρα­τι­κο­δί­αι­τες επι­χει­ρή­σεις, που στον ελεύ­θε­ρό τους χρό­νο (όλα ελεύ­θε­ρα είναι) ξιφουλ­κούν ενά­ντια στο γιγα­ντι­σμό του και τη γρα­φειο­κρα­τία (έτσι βαφτί­ζουν συνή­θως τους ελέγ­χους και τις ελά­χι­στες πρού­πο­θέ­σεις που πρέ­πει να τηρούν). Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές ολο­κλη­ρώ­σεις δεν αδυ­να­τί­ζουν αλλά οξύ­νουν τα εθνι­κά πάθη, τρέ­φο­νται από τους πολέ­μους και τους αντα­γω­νι­σμούς. Ενώ η συν­θή­κη Σέν­γκεν εφαρ­μό­ζε­ται επι­λε­κτι­κά και κατά το δοκούν, για να υψώ­σουν αδια­πέ­ρα­στα τεί­χη στους πρό­σφυ­γες, που ανα­ζη­τούν με κάθε τρό­πο σωτη­ρία από τη φρί­κη του πολέ­μου. Οι άνθρω­ποι φυλα­κι­σμέ­νοι, ή υπό ιδιό­τυ­πη ομη­ρία, χωρίς χαρ­τιά και δικαιώ­μα­τα, ελέγ­χο­νται καλύ­τε­ρα κι είναι πρό­σφο­ρο υλι­κό για ισο­πέ­δω­ση κι εκμετάλλευση.

Μπο­ρεί λοι­πόν η φιλε­λεύ­θε­ρη θεω­ρία να παί­ζει μπου­νιές με την… πραγ­μα­τι­κή πρά­ξη, αλλά στο μυα­λό ενός δεξιού φιλε­λέ, η “πιστο­ποί­η­ση” της διέ­λευ­σης ενός ή περισ­σό­τε­ρων από τους δρά­στες των επι­θέ­σε­ων στο Παρί­σι, από την Ελλά­δα και τους χώρους υπο­δο­χής των προ­σφύ­γων, απο­τε­λεί αδιά­ψευ­στη δικαί­ω­ση των χει­ρό­τε­ρων φόβων του, της αντι­φα­τι­κής φιλο­σο­φί­ας του και της (θεω­ρη­τι­κά όχι και τόσο φιλε­λεύ­θε­ρης) λογι­κής των κλει­στών συνό­ρων, με ασφυ­κτι­κούς συνο­ρια­κούς ελέγ­χους, για να μην περά­σει το μήνυ­μα παρα­έ­ξω, στους υπό­λοι­πους, πως η Ελλά­δα είναι προ­νο­μια­κός χώρος υπο­δο­χής τους.

Κι αν τελι­κά απο­δει­κνύ­ε­ται πως τα δια­βα­τή­ρια των δρα­στών ήταν πλα­στά και δε μας λένε τίπο­τα απο­λύ­τως για τη δια­δρο­μή που ακο­λού­θη­σαν, αν κάποιοι εξ αυτών διέ­θε­ταν ούτως ή άλλως γαλ­λι­κό δια­βα­τή­ριο και μπο­ρού­σαν να ταξι­δέ­ψουν νομό­τυ­πα σε οποια­δή­πο­τε χώρα-μέλος της ΕΕ ήθε­λαν, αν τέλος πάντων το τελευ­ταίο πράγ­μα που θα σκε­φτό­ταν ένας τρο­μο­κρά­της (εντός ή εκτός εισα­γω­γι­κών) προ­τού ζωστεί τα πυρο­μα­χι­κά, θα ήταν να πάρει μαζί του, καλού-κακού, το δια­βα­τή­ριό του, ε τόσο το χει­ρό­τε­ρο για την πραγματικότητα.

Ενώ μένουν πάντα ανοι­χτά κι ανα­πά­ντη­τα τα ερω­τή­μα­τα. Πώς ακρι­βώς κατα­πο­λε­μούν την τρο­μο­κρα­τία οι χερ­σαί­ες επεμ­βά­σεις αυτών που όπλι­σαν τους τρο­μο­κρά­τες; Ποιος βρι­σκό­ταν πίσω από την ενί­σχυ­ση και τη γιγά­ντω­ση του Μπιν Λάντεν και της Αλ Κάι­ντα, των Ταλι­μπάν και του Σαντάμ; Και τι ακρι­βώς κατά­φε­ραν οι προη­γού­με­νες, χερ­σαί­ες επεμ­βά­σεις σε Αφγα­νι­στάν και Ιράκ, ως προς το δια­κη­ρυγ­μέ­νο στό­χο; Το Ισλα­μι­κό Κρά­τος ξεφύ­τρω­σε από παρ­θε­νο­γέ­νε­ση ή το βοή­θη­σαν κάποιοι από αυτούς που τώρα το βαφτί­ζουν ως το από­λυ­το κακό;

Το μόνο που απο­δει­κνύ­ει σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση η… πραγ­μα­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, είναι ο ακα­τα­μά­χη­τος συν­δυα­σμός στε­νο­μυα­λιάς και σκα­το­ψυ­χιάς για τους φιλε­λεύ­θε­ρους ταλι­μπάν, που κηρύσ­σουν ιερό πόλε­μο σε όσους δεν απο­δέ­χο­νται τις “αυτο­νό­η­τες” στα­θε­ρές της λογι­κής τους και του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος που υπη­ρε­τούν. Τι να κατα­λά­βε­τε από λευ­τε­ριά, κάτω απ’ το κεφά­λι σας έχε­τε λεφτά, όπως θα έλε­γε παρα­φρα­σμέ­νο ένα γνω­στό σύνθημα.

Κατα­λα­βαί­νουν όμως πολύ καλά τις τέσ­σε­ρις ελευ­θε­ρί­ες (έστω επι­λε­κτι­κές και κου­τσου­ρε­μέ­νες) που ανα­φέ­ρα­με παρα­πά­νω. Και πιστεύ­ουν, στην καλύ­τε­ρή τους εκδο­χή, πως αυτό που πλη­ρώ­νουν οι λαοί της Δύσης τώρα με τις πολύ­νε­κρες επι­θέ­σεις, είναι το τίμη­μα της Δημο­κρα­τί­ας και των ανοι­χτών κοι­νω­νιών, που πρέ­πει να συνε­χί­σουν απρό­σκο­πτα και να μην υπο­κύ­ψουν στον εκβια­σμό. Ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αυτό που πλη­ρώ­νουν δεν είναι τίπο­τα άλλο παρά το τίμη­μα του ιμπε­ρια­λι­σμού, που μόνο συνε­χή λου­τρά αίμα­τος μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει στην ανθρω­πό­τη­τα, αν συνε­χί­σου­με στην ίδια ρότα.

Να σκο­τώ­νο­νται οι λαοί για του αφέ­ντη το φαΐ, όπως έλε­γε προ­φη­τι­κά κι ο ποιητής…