Συντρόφισσα Κατίνα σε ευχαριστούμε…

Ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με χωρίς σχό­λια μια παλιό­τε­ρη επι­στο­λή της Κατί­νας Μανι­τά­ρα. Δεν έχου­με να προ­σθέ­σου­με τίπο­τα άλλο παρά μόνο το ευχα­ρι­στώ μας για τα μαθή­μα­τα ήθους και αγωνιστικότητας.

«Σας ευχα­ρι­στού­με… »

«…Εντός λίγων ημε­ρών χρειά­στη­κε να δια­κο­μι­στώ στο Νοσο­κο­μείο “Αγ. Σάβ­βας” στο Γ2 όρο­φο, στο τμή­μα ωτο­ρι­νο­λα­ρυγ­γι­κής. Ηξε­ρα φυσι­κά τι θα συνα­ντή­σω στον τομέα Υγεί­ας! Ηξε­ρα πως τα νοσο­κο­μεία πλέ­ον υπο­λει­τουρ­γούν! Νοσο­κο­μεία χωρίς ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κό υλι­κό, νοσο­κο­μεία χωρίς για­τρούς! Με πλέ­ον λιγο­στό προ­σω­πι­κό που πρέ­πει να καλύ­πτει πάγιες και διαρ­κείς ανά­γκες με απί­στευ­τες υπε­ρω­ρί­ες και, μάλι­στα, πολ­λές φορές, απλή­ρω­τες. Προ­σω­πι­κό προ­ση­λω­μέ­νο σε πολυά­ριθ­μους ασθε­νείς χωρίς ούτε καν τα απα­ραί­τη­τα εργα­λεία. Κατα­λή­γεις να σκέ­φτε­σαι αν τελι­κά το μόνο που έμει­νε όρθιο σε όλα αυτά είναι η ονο­μα­σία “νοσο­κο­μείο” ως ταμπέ­λα, σε ένα κτίριο…

Κι όμως, ως εκ θαύ­μα­τος, σ’ ένα τέτοιο νοσο­κο­μείο βρή­κα ανθρώ­πους, βρή­κα συμπα­ρα­στά­τες, βρή­κα για­τρούς και νοση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό που παρ’ όλες τις τόσες δυσκο­λί­ες κάνουν το ακα­τόρ­θω­το κατορ­θω­τό. Ανθρώ­πους που τιμούν τον όρκο τους, από τον διευ­θυ­ντή μέχρι τον πιο μικρό νοση­λευ­τή. Προ­σω­πι­κό που τιμά το ψωμί του, όσο λιγο­στό κι αν είναι, με όλη του τη δύνα­μη! Για­τί, ναι, θέλει δύνα­μη να μπο­ρείς να παρα­μέ­νεις άνθρω­πος σ’ ένα τέτοιο μέρος, χωρίς καμία απο­λύ­τως βοή­θεια από τις εκά­στο­τε κυβερ­νή­σεις! Για­τί, ναι, θέλει δύνα­μη να βρί­σκεις το κου­ρά­γιο να δίνεις από αυτά που δεν έχεις. Για­τί, ναι, θέλει δύνα­μη να είσαι εκεί σ’ αυτούς που σ’ έχουν ανά­γκη όταν το κρά­τος έχει κάνει τα πάντα να σε κάνει μισάν­θρω­πο. Αν, λοι­πόν, αυτό δεν το λες θαύ­μα πώς το λες;

Ενα μόνο… Σας ευχα­ρι­στού­με όλους κι όλες, όλο το προ­σω­πι­κό, γι’ αυτές τις υπε­ράν­θρω­πες προ­σπά­θειές σας! Σας ευχα­ρι­στού­με από ψυχής!

Με απε­ριό­ρι­στη εκτίμηση,

Κατί­να Ζωρ­γιού — Μανιτάρα »

Η επι­στο­λή δημο­σιεύ­τη­κε την Παρα­σκευή 24 Απρί­λη 2015 στο Ριζοσπάστη

Ποια είναι η Κατίνα Ζωργιού – Μανιτάρα

Η κ. Μανι­τά­ρα, από τα 10 της συμ­με­τέ­χει στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση, μετα­φέ­ρο­ντας κρυ­φά μηνύ­μα­τα κάτω από τη μύτη των Ιτα­λών καραμπινιέρων.

Στα 11 της υπήρ­ξε «Αετό­που­λο» στη Φωκί­δα και στα 14 μάρ­τυ­ρας στο βασα­νι­σμό του πατέ­ρα της από τους παρα­κρα­τι­κούς, ενώ στα 15 της βίω­σε για πρώ­τη φορά και η ίδια τη φρί­κη των βασανιστηρίων.

Στην ίδια ηλι­κία, τον Μάη του 1947, εντά­χθη­κε στο Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό Ελλά­δας και ένα χρό­νο αργό­τε­ρα, στις 28 Φλε­βά­ρη 1948, πήρε μέρος σαν γεμι­στής στο οπλο­πο­λυ­βό­λο της ομά­δας της στην μάχη του Μακρύ­βαλ­του, στην Ανω Χώρα Ναυπακτίας.

Στην μάχη αυτή, ένα θραύ­σμα από ρου­κέ­τα αερο­πλά­νου την χτυ­πά στο κεφά­λι και από τότε ζει με αυτό σφη­νω­μέ­νο στο κεφάλι.

Στα μέσα του Σεπτέμ­βρη 1948 επι­λέ­χτη­κε να παρα­κο­λου­θή­σει τη Σχο­λή Αξιω­μα­τι­κών του ΔΣΕ. Στα 17 της χρό­νια βγά­ζει τη Σχο­λή Αξιω­μα­τι­κών του ΔΣΕ (30 Μάρ­τη 1949) και απέ­κτη­σε τον βαθ­μό του Ανθυπολοχαγού.