Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τίτος Πατρίκιος, Οικογένεια ανέργων

Δεν είχα­νε λεφτά ούτε για νεκροφόρα.

“Ήμαρ­τον Θε μου,

μα σήμε­ρις και να πεθά­νεις δεν μπορείς…”

έλε­γε η διπλα­νή γειτόνισσα.

Τέλος φωνά­ξα­νε ένα ταξί και βάλα­νε το φέρετρο

εκεί που βάζουν τις βαλίτσες

μισό μέσα, μισό έξω.

Κι έτρε­χε το πολύ­χρω­μο αυτο­κί­νη­το για το νεκροταφείο

σαν εφιαλ­τι­κό αγρίμι

που κρά­τα­γε στα δόντια τη βορά του.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο