Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τα επίκαιρα «Καταφύγια της Νύχτας»

Φιλο­ξε­νού­με­νη η Ελέ­νη Μακα­ντά­ση //

Συμ­βαί­νει κάθε χρό­νο, όταν οι και­ρι­κές συν­θή­κες γίνο­νται δυσμε­νείς, να απα­σχο­λεί την ευρύ­τε­ρη κοι­νω­νία το θέμα των αστέ­γων.( Άστε­γος ετυ­μο­λο­γι­κά είναι αυτός που δεν έχει στέ­γη, α- στε­ρη­τι­κό και στέ­γη). Λες κι ο άνθρω­πός που ανή­κει στην κατη­γο­ρία αυτή, το μόνο που στε­ρεί­ται είναι η στέ­γη… Αυτές λοι­πόν τις μέρες, με τις δυσμε­νείς και­ρι­κές συν­θή­κες (και όχι μόνον και­ρι­κές)  οι στοί­χοι από «Τα κατα­φύ­για για την νύχτα» του μεγά­λου ποι­η­τή Μπρεχτ μοιά­ζουν τόσο επί­και­ροι και αυτοί οι άνθρω­ποι οι «άστε­γοι» φαί­νε­ται να πρω­τα­γω­νι­στούν λες και τις άλλες επο­χές δεν υπάρχουν…

Πως απα­σχο­λεί την κοι­νω­νία το φαι­νό­με­νο…(;) Με δια­φό­ρους τρό­πους… Υπάρ­χει μια μερί­δα ανθρώ­πων που κάνουν ότι δεν βλέ­πουν το πρό­βλη­μα, είτε φοβού­νται να αντι­με­τω­πί­σουν αυτή την αλή­θεια, είτε πραγ­μα­τι­κά δεν τους νοιά­ζει για­τί το χιό­νι που προ­ο­ρί­ζο­νταν γι’ αυτούς πέφτει στο δρό­μο.. αυτοί όμως έχουν «στε­γά­σει» τον μικρό­κο­σμό τους σε μια βολε­μέ­νη καθημερινότητα.

Υπάρ­χουν αυτοί, που βλέ­πουν αυτούς τους συναν­θρώ­πους μας, «κατώ­τε­ρους» (και τους εαυ­τούς τους ανώ­τε­ρους) και τους δίνουν μια χεί­ρα βοη­θεί­ας με ένα καρ­βέ­λι ψωμί και ένα πιά­το φαΐ, «φιλαν­θρω­πία», υπάρ­χει έντο­να στις μέρες μας αυτό το φαι­νό­με­νο, ευνο­εί την συντή­ρη­ση των κοι­νω­νι­κών ανισ­σο­τή­των, μεγα­λώ­νει την ψαλί­δα ανά­με­σα στις κοι­νω­νι­κές τάξεις, μειώ­νει το άτο­μο που δέχε­ται την βοή­θεια για­τί παρα­πέ­μπει σε ελε­η­μο­σύ­νη και επαι­τεία (εξά­ρει το άτο­μο που την κάνει) μιας μορ­φής «κατα­πί­ε­σης» ανθρώ­που από άνθρω­πο αλλά καλυμ­μέ­νη από ανθρω­πι­σμό «Δε θα καλυ­τε­ρέ­ψου­νε ανά­με­σα στους ανθρώ­πους οι σχέσεις.»

Υπάρ­χουν κι οι άλλοι όμως, που είναι όντως αλλη­λέγ­γυοι προς τους αστέ­γους ψάχνουν τρό­πους να τους βοη­θή­σουν μα πέφτουν σε τοί­χους μιας και οι κρα­τι­κές οικο­νο­μι­κές συν­θή­κες δεν ευνο­ούν, οι δομές οι κρα­τι­κές είναι ελά­χι­στες και  κατα­φεύ­γουν σε εθε­λο­ντι­σμούς. Το γεγο­νός αυτό κατά­λα­βαν κάποιοι άλλοι «έξυ­πνοι» κι δημιουρ­γή­θη­καν οι Μη Κυβερ­νη­τι­κές Οργα­νώ­σεις Εθε­λο­ντι­κού Χαρα­κτή­ρα που ναι μεν μπο­ρεί να παρέ­χουν «κατα­φύ­για για την νύχτα των αστέ­γων» αλλά εξυ­πη­ρε­τούν τον σχε­δόν ανύ­παρ­κτο κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό για­τί τον υπο­κα­θι­στούν και έτσι ή αδρα­νεί ή δεν υπάρ­χει κρά­τος πρό­νοιας με απο­τέ­λε­σμα πάλι να γυρί­ζου­με στο πρό­τυ­πο της «φιλαν­θρω­πί­ας», «ζητια­νιάς», «επαι­τεί­ας» του ισχυ­ρού και του ανί­σχυ­ρου. «Μα ο κόσμος έτσι δεν θα αλλά­ξει, δεν συντο­μεύ­ει έτσι η επο­χή της εκμετάλλευσης».

Αλλη­λέγ­γυοι πραγ­μα­τι­κά σε αυτούς τους ανθρώ­πους αλλά και τους εν’ δυνά­μει που βρί­σκο­νται σε κατά­στα­ση, έλλει­ψης στέ­γης και βασι­κών αγα­θών, θα είμα­στε αν διεκ­δι­κού­με το ανα­φαί­ρε­το δικαί­ω­μα της στα­θε­ρής εργα­σί­ας για όλους, της σύντα­ξης, της δωρε­άν υγεί­ας, προ­νοια­κών αγα­θών και παι­δεί­ας κι αυτό θα είναι μια μορ­φής Πρό­λη­ψης αυτού του κοι­νω­νι­κού φαινόμενου.

Έτσι ώστε να ‘ρθεί ένας χει­μώ­νας που δεν θα παί­ζει πρώ­το θέμα σε ΜΜΕ και κοι­νω­νι­κά δίκτυα το θέμα των αστέ­γων κι ας είναι ο μεγά­λος ποι­η­τής και προ­φή­της Μπρεχτ ανε­πί­και­ρος … δεν θα χρειά­ζο­νται οι «ανώ­τε­ροι» να βοη­θή­σουν τους «κατώ­τε­ρους», οι ΜΚΟ θα υπάρ­χουν μόνο τα ζώα υπό εξα­φά­νι­ση και ο Άνθρω­πος δεν θα στε­ρεί­ται τα βασι­κά για να ζήσει!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο