Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τα σχολεία χτίστε, Κωστή Παλαμά

Με τη φλό­γα που ψαί­νει και που πλάθει,
με της καρ­διάς τη φλό­γα, με του Λόγου
τη δύνα­μη, ξεσκέ­πα­στα, καθάρια,
και με τα χέρια, και με τα μαχαίρια,
τον τόπο πάρτε.

Κάτου σημά­δια που έμπη­ξε το ψέμα!
Τα ταξί­μα­τα φέρ­τε στης Αλήθειας
της ιερής το βωμό και τα σφαχτάρια.
Στον τόπο απά­νου όχι πολέ­μων κάστρα•
τα σκο­λειά χτίστε!

Λιτά χτί­στε τα, απλό­χω­ρα, μεγάλα,
γερά θεμε­λιω­μέ­να, από της χώρας
ακά­θαρ­της, πoλύ­βοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ’ ανή­λια­γα σοκάκια,
τα σκο­λειά χτίστε!

Και τα πορ­το­πα­ρά­θυ­ρα των τοίχων
περίσ­σια ανοί­χτε, νάρ­χε­ται ο κυρ Ήλιος,
δια­φε­ντευ­τής, να χύνε­ται, να φεύγει,
ονει­ρε­μέ­νο πίσω του αργοσέρνοντας
το φεγγάρι.

Γιο­μί­ζο­ντάς τα να τα ζωντανεύουν
μαϊ­στρά­λια και βοριά­δες και μελτέμια
με τους κελαϊ­δι­σμούς και με τους μόσκους•
κι ο δάσκα­λος, ποι­η­τής και τα βιβλία
να είναι σαν κρίνα.

Του τρα­γου­διού τη γλώσ­σα αντιλαλώντας,
και τα βιβλία σαν τα τρα­γού­δια να είναι!
Στη γη της ομορ­φιάς, αρματωμένη
την Επι­στή­μη, η Ομορ­φιά, χαρά της!
αρχή σοφίας!

Τα σκο­λειά χτί­στε, υψώ­στε τα πλατάνια
για το δρο­σό στης ρεμα­τιάς τη χάρη,
για τον καρ­πό σπάρ­τε τα αμπέ­λια, ας είναι
τ’ αγα­θά τους αγνά κρα­σιά, και ας είναι
γούρ­μα σταφύλια,
λογής, κεχρι­μπα­ρέ­νια, άλι­κα, μαύρα.

Όπου απλω­σιά, όπου ψήλω­μα, όπου υγεία,
στα πέλαα ν’ αγνα­ντεύ­ουν τα καράβια
και τους αϊτούς να λαχτα­ράν και τ’ άστρα
στα ουρά­νια πλάτια.

Και βαθιούς τρά­φους γύρω γύρω σκάφτε
και πύρ­γους πολε­μό­χα­ρους υψώστε
και βαρ­δια­τό­ρους βάλ­τε να κρατάνε
μακριά μακριά τον ψεύ­τη και τον πλάνο
της Ρωμιοσύνης.

Ξόβερ­γα και καρ­φιά κρα­τά και πάει
και πιά­νει και καρ­φώ­νει και σκοτώνει•
του φτε­ρω­τού πιο απ’ όλα κυνηγάρης,
αρχί­ζο­ντας από τις πεταλούδες,
φτά­νει στη Σκέψη.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο