Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τελικά το Load ήτανε καλό άλμπουμ?

Γρά­φει ο Πανα­γιώ­της Μανιά­της //

Πρωί μιας τυχαί­ας μέρας, έτοι­μος να ασχο­λη­θώ με καλ­λι­τε­χνι­κή δου­λειά, έχω βάλει να παί­ζει το Load. Άλμπουμ από το μακρι­νό πλέ­ον 1996 και έκτο του δημο­φι­λούς συγκρο­τή­μα­τος. Μια δημιουρ­γία που κατα­κρί­θη­κε στην επο­χή της αλλά άντε­ξε στο χρόνο.

Πίνο­ντας τον καφέ, μου ανα­κι­νή­θη­καν μια σει­ρά από ανα­μνή­σεις σχε­τι­κά με το μετα­λι­κό κίνη­μα της επο­χής. Τότε που ατη­μέ­λη­τα μετα­λό­που­λα ξεχυ­νό­μα­σταν στα στε­νά του Μονα­στη­ρα­κί­ου για κανά bootleg, με τις μπλού­ζες και τις κον­κάρ­δες να απο­τε­λούν τους σίγου­ρους και εύκο­λους στό­χους της βόλ­τας μας. Μιας επο­χής χωρίς μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης που ο μεταλ­λάς από τις Σέρ­ρες έστελ­νε στις αγγε­λί­ες του Χάμ­μερ για να βρει κοπέ­λα «απλά για να μιλή­σουν». Ενός κοι­νού που έκρι­νε το μέταλ από το μήκος του μαλλιού.

load2

Εκεί­νη την επο­χή λοι­πόν, πέντε χρό­νια μετά την κυκλο­φο­ρία του «Metallica (Black Album)» που τους εκτό­ξευ­σε στην κορυ­φή, κυκλο­φό­ρη­σε το Load. Ίσως η πιο αγχω­τι­κή κυκλο­φο­ρία για τη μπά­ντα. Είχαν πατή­σει την κορυ­φή και η μεγά­λη έμπνευ­ση είχε χαθεί. Η ιστο­ρία απέ­δει­ξε ότι ούτε μεγά­λο μέταλ άλμπουμ ξανά­βγα­λαν, αλλά ούτε και στο πιο mainstream έκα­ναν κάτι. Το ότι το Load όπως και τα επό­με­να άλμπουμ τους σκαρ­φά­λω­σαν στην κορυ­φή των τσαρτ, σχε­δόν σε όλες τις χώρες του πλα­νή­τη, δε μου λέει κάτι. Χρω­στού­με­νο από τις πρώ­τες δημιουρ­γί­ες τους ήταν και μιλώ­ντας πρα­κτι­κά είχαν πολύ καλύ­τε­ρη προώθηση.

Παρ’ όλα αυτά, σε αντί­θε­ση με τα τελευ­ταία τους σωλη­νοει­δή άλμπουμ, το Load ήταν ειλι­κρι­νές. Σε μια περί­ο­δο που ο μου­σι­κός ήχος ήταν πιο σοφτ, ήταν μια ευκαι­ρία να βγά­λει κατά κύριο λόγο ο Τζέιμς τη χαρντ ροκ πλευ­ρά του (Ain’t My Bitch, 2x4, κ.ά.), τον εσω­τε­ρι­κό μονό­λο­γο της πρω­τιάς (King Nothing) και κάποιες προ­σω­πι­κές και ευαί­σθη­τες πτυ­χές του (Until It Sleeps, Bleeding Me, Mama Said) που υπάρ­χουν βέβαια και σε προη­γού­με­να άλμπουμ. Το λάθος που έκα­ναν καλ­λι­τε­χνι­κά οι Metallica, ήταν ότι έπρε­πε να μην κυκλο­φο­ρή­σουν το Reload ένα χρό­νο μετά αλλά να κρα­τή­σουν τα καλύ­τε­ρα από τα συνο­λι­κά 27 κομ­μά­τια που τέθη­καν σε κυκλο­φο­ρία. Πολ­λά κομ­μά­τια στο Reload είναι ομοει­δή, ενώ το Hero of the day, που έγι­νε και video clip!!!, δε νομί­ζω να χάλα­γε κανέ­ναν αν το άκου­γε χρό­νια μετά σε μια συλ­λε­κτι­κή έκδο­ση με τα ακυ­κλο­φό­ρη­τα του συγκρο­τή­μα­τος. Σκέ­ψεις για διπλό cd, τις κρί­νω κεντρί­στρι­κες. Καλύ­τε­ρα να ξεκα­θα­ρί­ζεις τις καλ­λι­τε­χνι­κές γραμ­μές σου.

Κατε­βά­ζο­ντας τις τελευ­ταί­ες γου­λιές του παγω­μέ­νου καφέ και με την κόκ­κι­νη γραμ­μή του youtube να φτά­νει στο τέλος της, με τους ήχους του The Outlaw Torn, χάνε­ται σιγά σιγά η εικό­να ενός τίμιου άλμπουμ που δεν έκα­νε τη δια­φο­ρά αλλά έλα­βε κατά βάση άκυ­ρη κριτική.

Υ.Γ. Ως παλαιο­μα­κρυ­μάλ­λης, που τα ξανά­φη­σε μετά τη μαμά πατρί­δα, θα πω ότι στην τελι­κή δεν παί­ζουν ρόλο αυτά.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο