Τι γέννησε η κάλπη;

Γρά­φει ο 2310net //

Για να δού­με πιο καθα­ρά το απο­τέ­λε­σμα των τελευ­ταί­ων εκλο­γών, θα πρέ­πει να γυρί­σου­με λίγα χρό­νια πίσω.

Στις εκλο­γές του 2012, όταν για κάποιο λόγο ορι­σμέ­νοι έβλε­παν στην άνο­δο του ΣΥΡΙΖΑ μια άνθη­ση της Αρι­στε­ράς στον τόπο, παρέ­λει­παν να αθροί­σουν τα ποσο­στά των Δεξιών κομ­μά­των και έτσι έχα­ναν από το οπτι­κό τους πεδίο την άνο­δο του συγκε­κρι­μέ­νου πολι­τι­κού χώρου.

Σήμε­ρα, κάποιοι βλέ­πουν την δεύ­τε­ρη συνε­χό­με­νη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ως μια νίκη του Τσί­πρα, και διστά­ζουν ακό­μα και να βάλουν τη λέξη Αρι­στε­ρά δίπλα στο όνο­μα του πρώ­του κόμματος.

Το 2012 μέσω της πολυ­διά­σπα­σης της δεξιάς πολυ­κα­τοι­κί­ας είχα­με την ανόρ­θω­ση της Δεξιάς. Σημα­το­δό­τη­σε άλλω­στε μια επο­χή στην οποία κεντρι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα της δεξιάς έγι­ναν κυρί­αρ­χα στην ελλη­νι­κή πολι­τι­κή σκη­νή. Μπή­κε για τα καλά στη ζωή μας η λέξη «λαθρο­με­τα­νά­στευ­ση», σχη­μα­τί­στη­καν ομά­δες κατα­στο­λής, η αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και η ελευ­θε­ρία της οικο­νο­μί­ας έγι­ναν ταμπού και ως άλλη ξύλι­νη γλώσ­σα εκφρά­ζο­νται πια από όλα τα κόμ­μα­τα πλην Λακε­δαι­μο­νί­ων. Ταυ­τό­χρο­να, η ευρω­παϊ­κή προ­ο­πτι­κή της χώρας σε συν­δυα­σμό με τις «ανα­γκαί­ες μεταρ­ρυθ­μί­σεις» δηλα­δή με την συνέ­χι­ση της επί­θε­σης του κεφα­λαί­ου πάνω στην εργα­σία, έγι­νε φετίχ και εκτός από τα αστι­κά κόμ­μα­τα διά­βρω­σε και τις συνει­δή­σεις της μεγά­λης μάζας των εργαζομένων.

Το 2015 με τις δύο εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις και το δημο­ψή­φι­σμα έγι­νε η επι­κύ­ρω­ση της ανα­στύ­λω­σης του άλλου πόλου, του λεγό­με­νου σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού, και πάλι μέσω της διά­σπα­σής του.

Από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποί­ος έχει πια στρα­φεί σε πλή­ρως ΠΑΣΟ­Κι­κή ρότα. Ο μεν προ­ε­δρός του όχι απλά θυμί­ζει Ανδρέα, αλλά αν συνε­χί­σει έτσι θα τον ξεπεράσε,ι και από την άλλη ο όλος ΣΥΡΙΖΑ υιο­θε­τεί μια εκσυγ­χρο­νι­στι­κού πασο­κι­κού τύπου ρητο­ρι­κή. Για να εξη­γή­σει κανείς την επι­τυ­χία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέ­πει να την συγκρί­νει με εκεί­νη του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ, από το 1980 μέχρι το 2009 εδραιώ­θη­κε ως το πρώ­το κόμ­μα σε λαϊ­κή απή­χη­ση και κυρί­ως σε ικα­νό­τη­τα εξυ­πη­ρέ­τη­σης των συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης ακρι­βώς για­τί είχε την δυνα­τό­τη­τα να προ­σαρ­μό­ζε­ται πιο εύκο­λα και πιο γρή­γο­ρα από τη ΝΔ στις εκά­στο­τε ιστο­ρι­κές απαι­τή­σεις. Μπο­ρού­σε να είναι φιλο­λαϊ­κό με τον Τσο­βό­λα να τα δίνει όλα, να προ­χω­ρά σε φιλο­λαϊ­κές πολι­τι­κές με μια κάποια ανα­δια­νο­μή εισο­δή­μα­τος προς τα χαμη­λό­τε­ρα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, αλλά και να οδη­γεί τον συρ­μό του εκσυγ­χρο­νι­σμού, να μπαί­νει στην επο­χή του ευρώ και της ανοι­χτής οικο­νο­μί­ας, να υπό­σχε­ται πως υπάρ­χουν λεφτά. Μπο­ρού­σε, έχο­ντας επεν­δύ­σει στην φιλο­λαϊ­κή, λαϊ­κί­στι­κη και δημα­γω­γι­κή του ιστο­ρία αλλά και τη διείσ­δυ­ση σε εργα­τι­κά συν­δι­κά­τα και άλλους φορείς, να περ­νά­ει και τα πιο αντι­λαϊ­κά μέτρα χωρίς μεγά­λες αντιδράσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ακο­λου­θεί ακρι­βώς το ίδιο μονο­πά­τι. Έχο­ντας τα δια­πι­στευ­τή­ρια ενός κόμ­μα­τος που προ­έρ­χε­ται από την Αρι­στε­ρά μπο­ρεί να προ­βάλ­λε­ται ως φιλο­λαϊ­κό και δημο­κρα­τι­κό κόμ­μα, που όπο­τε χρειά­ζε­ται –όπως στις εκλο­γές του Σεπτέμ­βρη- θα παί­ζει το χαρ­τί του νέου. Έχει τον ηγέ­τη που αγα­πά­ει και εμπι­στεύ­ε­ται ο λαός που θέλη­σε «να του δώσει μια ευκαι­ρία του παι­διού» και παράλ­λη­λα την ικα­νό­τη­τα να είναι όσο τεχνο­κρά­της χρειά­ζε­ται ώστε να μπο­ρεί να μιλά­ει με διπλή γλώσ­σα. Να τρα­γου­δά­ει το bella ciao και ταυ­τό­χρο­να να συνα­γε­λά­ζε­ται με τους εκπρο­σώ­πους των πιο μαύ­ρων, αντι­δρα­στι­κών καπι­τα­λι­στι­κών φορέων.

Αν συνυ­πο­λο­γί­σου­με ότι ζού­με στην επο­χή που η πολι­τι­κή γίνε­ται με όρους συναι­σθή­μα­τος και όχι λογι­κής, τότε μπο­ρού­με να κατα­νο­ή­σου­με για­τί ο ΣΥΡΙΖΑ κέρ­δι­σε εύκο­λα αυτές τις εκλο­γές. Σε κάποια άλλη περί­πτω­ση, αν δηλα­δή κάποιος ψήφι­ζε με ψυχρή λογι­κή, δεν θα επι­βρά­βευε ένα κόμ­μα που σε μόλις 7 μήνες πήρε πίσω όλες τις δεσμεύ­σεις του και περη­φα­νεύ­ε­ται πως οδή­γη­σε την χώρα εκεί όπου υπο­τί­θε­ται δεν θα την πήγαι­νε ποτέ, δηλα­δή στη συνέ­χι­ση της ίδιας πολι­τι­κής με την υπο­γρα­φή του τρί­του μνημονίου.

Από την άλλη, αθροί­ζο­ντας τα ποσο­στά ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Ποτά­μι, αλλά και Ένω­σης Κεντρώ­ων, που με κάποιο τρό­πο (αυτο)τοποθετούνται στον πολι­τι­κό χώρο της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας παρα­τη­ρεί κανείς ότι υπάρ­χει ανά­τα­ση του συγκε­κρι­μέ­νου πολι­τι­κού χώρου. Αυτή η ανά­τα­ση έρχε­ται μάλ­λον να απα­ντή­σει στην προ τριε­τί­ας δυνα­μι­κή άνο­δο της Δεξιάς, ώστε να έχου­με και πάλι δύο ισχυ­ρό­τα­τους πόλους, ο καθέ­νας από τους οποί­ους θα συντί­θε­ται από δια­φο­ρε­τι­κά κόμ­μα­τα με –εξαι­ρώ­ντας την Χρυ­σή Αυγή- ελά­χι­στες δια­φο­ρές μετα­ξύ τους.

Ουσια­στι­κή πολι­τι­κή δια­φο­ρά μετα­ξύ τους δεν υπάρ­χει. Άλλω­στε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καλού­σε το λαό να τον ψηφί­σει για το δια­φο­ρε­τι­κό του πρό­γραμ­μα ή για τις δια­φο­ρε­τι­κές του ιδέ­ες, αλλά για να διώ­ξει το παλιό και να επι­λέ­ξει πρωθυπουργό.

Συνε­πώς, αν οι εκλο­γές αυτές έχουν ένα συμπέ­ρα­σμα, αυτό είναι ότι το προ­σω­ρι­νό ξεχαρ­βά­λω­μα του αστι­κού πολι­τι­κού κόσμου που εμφα­νί­στη­κε ως φαι­νό­με­νο μαζί με τα μνη­μό­νια έχει πια ξεπε­ρα­στεί. Η αστι­κή τάξη έλυ­σε τα προ­βλή­μα­τα πολι­τι­κής της εκπρο­σώ­πη­σης, δημιουρ­γώ­ντας και ενι­σχύ­ο­ντας τους δύο βασι­κούς πυλώ­νες της και έχο­ντας πια τη δυνα­τό­τη­τα, μέσα από τα πολ­λά δια­φο­ρε­τι­κά κόμ­μα­τα που συγκρο­τή­θη­καν, να εναλ­λά­σει συν­θέ­σεις κυβερ­νή­σε­ων όταν απαι­τεί­ται από τις συνθήκες.

Οι συσχε­τι­σμοί στη Βου­λή είναι τρα­γι­κοί και απο­τυ­πώ­νουν απλά ότι η αστι­κή τάξη μας παί­ζει για πλά­κα. Καλό κου­ρά­γιο και καλούς αγώ­νες να έχουμε.