Τι είδους grexit θέλεις;

Γρά­φει ο 2310net //

Έχει ξεκι­νή­σει μια συζή­τη­ση σχε­τι­κά με την έξο­δο από το Ευρώ η οποία γίνε­ται στο πόδι και έχει διά­φο­ρες πηγές.

Από τη μια η καθε­στω­τι­κή αντί­λη­ψη, αυτή που εκφρά­ζε­ται από ένα ευρύ πλέγ­μα κομ­μά­των από το Ποτά­μι μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, πολι­τι­κών προ­σώ­πων από τον Τζή­με­ρο μέχρι τον Κατρού­γκα­λο, δια­νο­ού­με­νων από τον Ράμ­φο μέχρι τον Τσου­κα­λά, opinion makers και ΜΜΕ από το ΣΚΑΙ ως την Αυγή (τι ειρω­νία;). Αυτοί προ­σπα­θούν να παρου­σιά­σουν τη συζή­τη­ση περί ενδε­χό­με­νης εξό­δου από την Ευρω­ζώ­νη και την ΕΕ ως κάτι χει­ρό­τε­ρο από εθνι­κή κατα­στρο­φή και όσους την υπο­στη­ρί­ζουν ως κάτι απε­χθέ­στε­ρο από εθνι­κούς προ­δό­τες. Και το κάνουν τόσο χοντρο­κομ­μέ­να που αντί για εθνι­κό κίν­δυ­νο προ­βάλ­λουν τον Βαρου­φά­κη σαν τον φαλα­κρό πρά­κτο­ρα Γου­Βου. Δημιουρ­γούν τον αντί­πα­λο για να οριο­θε­τή­σουν τη σκέ­ψη σου: κάθε σκέ­ψη για κάτι δια­φο­ρε­τι­κό πρέ­πει να ταυ­τί­ζε­ται με τα σενά­ρια Βαρου­φά­κη που θυμί­ζουν κακο­γραμ­μέ­νο σενά­ριο b‑movie ται­νί­ας κατασκοπίας.

Έπει­τα έχου­με την «Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα», που διστα­κτι­κά ψελ­λί­ζει κάτι για plan B, κάτι για το ευρώ που δεν είναι μονό­δρο­μος, κάτι άλλα μισό­λο­γα για αξιο­πρέ­πεια και ΟΧΙ. Αρνού­νται πει­σμα­τι­κά να πάρουν σαφή θέση, προ­φα­νώς διό­τι δεν θέλουν να «τρο­μά­ξουν» τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους βου­λευ­τές του που ψήφι­σαν όχι στα προ­α­παι­τού­με­να, αλλά μπο­ρεί να ψήνο­νται για ευρώ χωρίς μνη­μό­νια. Διπλός λόγος δηλα­δή. Κλα­σι­κός ΣΥΡΙΖΑ.

Εκεί κοντά έχου­με και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κάνει σημαία της την έξο­δο από το Ευρώ, προ­σθέ­το­ντας ότι πρέ­πει να συνο­δευ­τεί από κρα­τι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και συχνά μιλά και για εργα­τι­κό έλεγ­χο της οικο­νο­μί­ας. Ωστό­σο οι ίδιοι θεω­ρούν de facto καλή μια αλλα­γή νομί­σμα­τος με το επι­χεί­ρη­μα ότι θα δημιουρ­γή­σει δυσκο­λί­ες και ρήγ­μα­τα στην αστι­κή τάξη και την εξου­σία της. Η ιστο­ρι­κή μονα­δι­κό­τη­τα της ελλη­νι­κής περί­πτω­σης (δεν έχει ξανα­βγει άλλη χώρα από την Ευρω­ζώ­νη για να έχου­με «δεδι­κα­σμέ­νο») καθι­στούν αυτή την υπό­θε­ση μη επα­λη­θευ­σι­μή. Ομοί­ως, μόνο υπο­θέ­σεις και εκτι­μή­σεις μπο­ρού­με να κάνου­με σχε­τι­κά με το αν μια πιθα­νή έξο­δος από την Ευρω­ζώ­νη θα σήμαι­νε κάτι καλό για την εργα­τι­κή τάξη και το κίνη­μά της. Αν δού­με την σημε­ρι­νή κατά­στα­ση της εργα­τι­κής τάξης στην Ελλά­δα μάλ­λον απο­γοη­τευ­τι­κή μοιά­ζει, οπό­τε είναι άγνω­στο από που πηγά­ζει μια τέτοια αισιοδοξία.

Τέλος, υπάρ­χει και η άπο­ψη του ΚΚΕ που με λίγα λόγια λέει ότι η ιστο­ρι­κή απο­στο­λή της εργα­τι­κής τάξης είναι να αλλά­ξει συθέ­με­λα την ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας υπερ­βαί­νο­ντας επα­να­στα­τι­κά τον καπι­τα­λι­σμό, χτί­ζο­ντας μια κοι­νω­νία που θα οδη­γή­σει στην κομ­μου­νι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση. Ένας τέτοιος αγώ­νας δεν μπο­ρεί να περιο­ρι­στεί στην αλλα­γή νομί­σμα­τος, όσο κρί­σι­μο κι αν φαί­νε­ται να είναι αυτή την περί­ο­δο. Με άλλα λόγια, είναι κρί­μα να παλεύ­εις να αλλά­ξεις νόμι­σμα όταν ξέρεις ότι πρέ­πει να αλλά­ξεις όλον τον κόσμο.

Δια­λέ­γου­με και παίρ­νου­με. Δια­λέ­γου­με για τι θα αγω­νι­στού­με και σε τι θα στοχεύουμε.…