Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τι θα ‘θελε ο Don Eduardo

Γρά­φει ο Δημή­τρης Γοδέ­βε­νος //

Ζώντας στην από εδώ πλευ­ρά του Ατλα­ντι­κού εδώ και μερι­κά χρό­νια, στο Paisito, όπως λένε εδώ την Ουρου­γουάη, σίγου­ρα κάποιος θα περί­με­νε αυτές τις μέρες ένα άρθρο για την ζωή και το έργο του μεγά­λου αγω­νι­στή, συγ­γρα­φέα και δημο­σιο­γρά­φου που μας άφη­σε πριν λίγες μέρες, του Εδουάρ­δο Γκα­λε­ά­νο. Tι να πρω­το­πεί κανείς για τον Δον Εδουάρ­δο; Μέσα από τα έργα του γνω­ρί­σα­με τη μοί­ρα, τις αλή­θειες και τις τύχες των λαών της Patria Grande, την άγρια εκμε­τάλ­λευ­σή τους ανά τους αιώ­νες, τις επεμ­βά­σεις, τις δολο­πλο­κί­ες και τα εγκλή­μα­τα που διέ­πρα­ξε ο Ιμπε­ρια­λι­σμός πάνω στην σάρ­κα τους, αλλά και τους ηρω­ι­κούς τους αγώ­νες, τις σκέ­ψεις τους, τις ανη­συ­χί­ες τους, τον τρό­πο ζωής τους, τους δρό­μους που επέ­λε­ξαν για ελευ­θε­ρία, ανε­ξαρ­τη­σία, δικαιο­σύ­νη, σοσια­λι­σμό. Ο Δον Εδουάρ­δο μέσα από τα έργα του, τον τρό­πο γρα­φής του και την ίδια τη στά­ση ζωής του ήθε­λε οι άνθρω­ποι να μην ξεχνά­νε, να έχουν μνή­μη, να κατα­γρά­φουν το καθε­τί ακό­μα και το πιο ασή­μα­ντο και την πιο μικρή ιστο­ρία ζωής. Πίστευε ότι η μνή­μη της ανθρω­πό­τη­τας είναι αυτή που θα την κάνει να αλλά­ξει προς το καλύ­τε­ρο, προς ένα κόσμο πιο δίκαιο όπου όλοι θα έχουν τις ίδιες δυνα­τό­τη­τες και τις ίδιες ευκαι­ρί­ες κάτω από τον κοι­νό ήλιο. Στην μικρή του ατζέ­ντα που πάντα κου­βα­λού­σε μαζί του, κατέ­γρα­φε τα πάντα , μικρές καθη­με­ρι­νές ιστο­ρί­ες απλών ανθρώ­πων που του τρα­βού­σαν την προ­σο­χή, που τον συγκι­νού­σαν, τον καθό­ρι­ζαν και που πίστευε ότι πρέ­πει να κατα­γρα­φούν ‚να μην περά­σουν στην λήθη. Γι’ αυτόν τα καθη­με­ρι­νά έργα των απλών ανθρώ­πων, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγά­λα, ήταν ο πλού­τος της ανθρω­πό­τη­τας, παρα­δείγ­μα­τα χρή­σι­μα και πολύ­τι­μα εργα­λεία για έναν κόσμο καλύ­τε­ρο χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση και αδι­κία. Εγώ απλά κατα­γρά­φω τον κόσμο, έλε­γε!!! Αυτό λοι­πόν απο­φά­σι­σα και εγώ να κάνω τιμώ­ντας την μνή­μη του, να κατα­γρά­ψω μια μικρή ιστο­ρία, μια ιστο­ρία που δεν πρέ­πει να ξεχα­στεί, μια ιστο­ρία που για τις αιτί­ες της η πένα του Δον Εδουάρ­δο έχυ­σε πολύ μελάνι !!!

Η Φρί­δα Λατσαν Μεγιά­δο γεν­νή­θη­κε στις 10 Αυγού­στου του 1947 στην Χιλή και ο Άγγε­λος Αθα­να­σί­ου Χάρα, γιος Ελλή­νων μετα­να­στών, στις 15 Σεπτεμ­βρί­ου του 1954. Ήταν Χιλια­νοί πολί­τες, μέλη του ΜIR (Movimiento de Izquierda Rovolucionaria). Η Φρί­δα κατά τη διάρ­κεια της κυβέρ­νη­σης της Union Popular του Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε ανέ­λα­βε ένα πόστο στη διεύ­θυν­ση αγρο­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης. Μετά το πρα­ξι­κό­πη­μα του Πινο­τσέτ η Φρί­δα αντι­με­τώ­πι­σε έντο­νες πολι­τι­κές διώ­ξεις συνε­λή­φθη και κρα­τή­θη­κε στη φυλα­κή για κάποιο διά­στη­μα. Με την προ­σω­ρι­νή απο­φυ­λά­κι­σή της, κατορ­θώ­νει να περά­σει στην Αργε­ντι­νή και στο Μπου­έ­νος Άιρες, όπου ξανα­συ­να­ντιέ­ται με τον Άγγε­λο, ο οποί­ος το είχε σκά­σει πιο πριν.

Εκεί γίνο­νται μέλη του PRT – ERP ( Partido Revolucionario de los Trabajadores – Ejercito Revolucionario del Pueblo). Έμει­ναν 8 μήνες στο Μπου­έ­νος Άιρες και μετά μετα­κό­μι­σαν στο Σαν Μαρ­τίν δε λος Άντες στην Πατα­γο­νία μέχρι τα μέσα του 75′. Ειδο­ποι­η­μέ­νοι όμως ότι παρα­κο­λου­θού­νταν και με την Φρί­δα έγκυο, επέ­στρε­ψαν ξανά στο Μπου­έ­νος Άιρες.

Στις 29 Οκτω­βρί­ου του 1975 γεν­νιέ­ται ο γιος τους Παμπλο — Χερ­μάν και τον Απρί­λη του 1976 η Αργε­ντί­νι­κη Ασφά­λεια και παρα­στρα­τιω­τι­κοί τους απά­γουν από το ξενο­δο­χείο στο οποίο διέ­με­ναν, στα πλαί­σια των επι­τα­γών του δια­βό­η­του σχε­δί­ου Κόν­δο­ρας (plan cóndor) που προ­έ­βλε­πε την αγα­στή συνερ­γα­σία των δικτα­το­ριών του Cono Sur.

Ο γιος τους βρέ­θη­κε εγγε­γραμ­μέ­νος με ημε­ρο­μη­νία γέν­νη­σης 7 του Γενά­ρη του 1976, ως γιος ενός ζευ­γα­ριού με στε­νές σχέ­σεις με την δικτα­το­ρία. Ο υπο­τι­θέ­με­νος πατέ­ρας του σήμε­ρα βρί­σκε­ται φυλα­κι­σμέ­νος για εγκλή­μα­τα κατά της ανθρω­πό­τη­τας στην περί­ο­δο της δικτα­το­ρί­ας στην Αργεντινή.

Με την απα­γω­γή του ζευ­γα­ριού και του παι­διού τους, οι οικο­γέ­νειες Αθα­να­σί­ου και Λατσαν τους έψα­ξαν παντού, ταξί­δε­ψαν μάλι­στα και στο Μπου­έ­νος Άιρες ψάχνο­ντάς τους σε φυλα­κές σε άσυ­λα, σε ορφα­νο­τρο­φεία, όπου μπο­ρού­σαν να σκεφτούν.

Το 1982 οι Μητέ­ρες ( σήμε­ρα για­γιά­δες) της πλα­τεί­ας του Μάη έκα­ναν δημό­σια την καταγ­γε­λία της εξα­φά­νι­σης. Μάλι­στα ήταν μια από τις πρώ­τες της οργά­νω­σης στον μεγά­λο της αγώ­να που συνε­χί­ζε­ται αμεί­ω­τος μέχρι σήμε­ρα για το τι απέ­γι­ναν οι χιλιά­δες εξα­φα­νι­σμέ­νοι και τα παι­διά τους που υπο­λο­γί­ζο­νται σε πάνω από πεντακόσια. 

Το Απρί­λιο του 2013 οι Για­γιά­δες της πλα­τεί­ας του Μάη σε συνερ­γα­σία με τη γραμ­μα­τεία Ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των του υπουρ­γεί­ου ασφα­λεί­ας της Αργε­ντι­νής, μετά από πλη­ρο­φο­ρί­ες που επε­ξερ­γά­στη­καν ότι ο Παμπλο Χερ­μάν μπο­ρεί να είναι γιος αγνο­ου­μέ­νων, επι­κοι­νώ­νη­σαν μαζί του. Εκεί­νος 38 χρο­νών πια, αν και όπως δήλω­σε είχε υπό­νοιες ότι ήταν γιος αγνο­ου­μέ­νων, σοκα­ρι­σμέ­νος και αρκε­τά ταραγ­μέ­νος, δέχθη­κε να κάνει το τεστ DNA που απο­δεί­κνυε πανη­γυ­ρι­κά ότι ήταν ο γιος της Φρί­δας και του Άγγε­λου. Στη συνέ­ντευ­ξη τύπου που έδω­σε η οργά­νω­ση Για­γιά­δες της πλα­τεί­ας του Μάη για να ανα­κοι­νώ­σει το γεγο­νός ότι βρέ­θη­κε το 109ο παι­δί που ανα­ζη­τού­νταν, ο Πάμπλο δεν παραβρέθηκε.

Η Estela de Carlotto πρό­ε­δρος της οργά­νω­σης των για­γιά­δων που — μόλις πέρ­σι τον Αύγου­στο αγκά­λια­σε τον επί­σης απηγ­μέ­νο χαμέ­νο εγγο­νό της νού­με­ρο 114- έκα­νε την ανα­κοί­νω­ση και ζήτη­σε σεβα­σμό, κατα­νό­η­ση και πίστω­ση χρό­νου για το παι­δί, προ­κει­μέ­νου να συνέλ­θει και να μπο­ρέ­σει ψυχο­λο­γι­κά να αντι­με­τω­πί­σει την κατάσταση.

Πόσες σκέ­ψεις ‚πόσα συναι­σθή­μα­τα και αντι­θέ­σεις να κοντα­ρο­χτυ­πιού­νταν βίαια μέσα στην ψυχή του Πάμπλο;;; Ποτέ δεν θα το μάθουμε.

Το προη­γού­με­νο Σάβ­βα­το 11 του Απρί­λη ο Pablo German Athanasiu Laschan γιος της Frida και του Αngel που απηγ­μέ­νος μεγά­λω­σε με γονείς εγκλη­μα­τί­ες της δικτα­το­ρί­ας και πριν 2 χρό­νια έμα­θε την πραγ­μα­τι­κή του ταυ­τό­τη­τα, έγι­νε ιδα­νι­κός αυτό­χει­ρας. Βρή­κα­νε το σώμα του νεκρό μες στο σπί­τι του !!!

Οι για­γιά­δες μαθαί­νο­ντας την είδη­ση τον ξεπρο­βό­δι­σαν με τα παρα­κά­τω λόγια

«Εμάς τις μητέ­ρες, μας πόνε­σε η από­φα­σή σου, μας χτύ­πη­σε κατευ­θεί­αν στην καρ­διά. Οι γονείς σου, τα παι­διά μας Επα­να­στά­τες, έδω­σαν την ζωή τους για τους άλλους. Όπου και να σαι τώρα πια, σίγου­ρα πλέ­ον θα ξανα­σμί­ξε­τε. Η αδί­στα­κτη δικτα­το­ρία μας άφη­σε πολύ βαθιές πλη­γές στην ψυχή και στο σώμα που θα πονάν για πάντα, όλες τις ώρες, όλα τα λεπτά, όλα τα δευ­τε­ρό­λε­πτα. Οι στυ­γνοί δικτά­το­ρες συνε­χί­ζουν να μας σκο­τώ­νουν. Ο θάνα­τός σου είναι άλλος ένας ακό­μα θάνα­τος που πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν με φυλα­κή. Δε σου λέμε Αντίο, σου λέμε μέχρι την νίκη πάντα Πάμπλο, μέχρι να ξανασυναντηθούμε.»

Hasta siempre Don Eduardo, hasta siempre querido Pablo!!!!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο