Το “εθνικό συμφέρον” ή ο “εθνικός στόχος” και το συμφέρον του Λαού

Δεν είναι η πρώ­τη φορά που η αστι­κή τάξη βαφτί­ζει το δικό της συμ­φέ­ρον “εθνι­κό”.

Το ακού­σα­με πολ­λά­κις τελευ­ταία καθώς η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ απο­φά­σι­σε να φέρει για ψήφι­ση στη Βου­λή τα νεα αντι­λαϊ­κά μέτρα, τα μέτρα-σφα­γή για μικρο­με­σαί­ους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους, εργα­τι­κή τάξη, συντα­ξιού­χους, άνερ­γους, νέους και φτω­χή αγρο­τιά. Για την πλειο­ψη­φία δηλα­δή του ελλη­νι­κού λαού. Να ψηφι­στούν αυτά τα μέτρα που ήρθαν ως τρί­το μνη­μό­νιο στη ζωή μας για να εκπλη­ρω­θεί ένας ακό­μα “εθνι­κός στό­χος”: η ανά­πτυ­ξη της αστι­κής τάξης, το ξεπέ­ρα­σμα της κρί­σης του συστή­μα­τος που αυτή στη­ρί­ζει, εκμε­ταλ­λευό­με­νη όλους αυτούς που προ­α­να­φέ­ρα­με. Άλλος ένας “εθνι­κός στό­χος” ειναι η πάση θυσία παρα­μο­νή στο ευρώ και την ΕΕ.

“Εθνι­κός στό­χος ” ήταν μετά την Επα­νά­στα­ση του 1821, κι αφού το αστι­κό ελλη­νι­κό κρά­τος που δημιουρ­γή­θη­κε το 1830 ήταν ασφυ­κτι­κά στε­νό για την οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη των αστών σε βάρος των αγρο­τών και άλλων λαϊ­κών στρω­μά­των, η επε­κτα­τι­κή πολι­τι­κή της άρχου­ςας αυτης τάξης. Έπρε­πε το κρά­τος να διευ­ρυν­θεί. Να ανοί­ξουν νέοι δρό­μοι για το εμπό­ριο και την εγχώ­ρια παρα­γω­γή αλλά και για αυτό ακό­μη το κεφά­λαιο της δια­σπο­ράς που έπρε­πε να βρει νέους δρό­μους επεν­δύ­σε­ων για να είναι πιο κερ­δο­φό­ρο και αντα­γω­νι­στι­κό. Έτσι παρα­πλα­νή­θη­καν χιλιά­δες Ελλή­νων που έγι­ναν θύμα­τα μιας πολι­τι­κής αλυ­τρω­τι­σμού, που ήταν ο Εθνι­κός στό­χος της εποχής.

Ενώ σε όλη την Ευρώ­πη στα τέλη του 19ου αιώ­να ” ένα φάντα­σμα ειχε αρχί­σει να πλα­νιέ­ται”, στην Ελλά­δα η αστι­κη τάξη φρέ­να­ρε την εξά­πλω­ση των σοσια­λι­στι­κών ιδε­ών με την εξά­πλω­ση της Μεγά­λης Ιδέ­ας που ταυ­τί­στη­κε με την “Εθνι­κή” και έγι­νε “εθνι­κός στόχος”.

Τον ίδιο στό­χο πρό­βα­λε ως αναμ­φι­σβή­τη­τη και αδια­πραγ­μά­τευ­τη αξία η Κυβέρ­νη­ση Βενι­ζέ­λου, όταν μετά τη λήξη του Α΄Παγκόσμιου πολέ­μου, διεκ­δι­κού­σε για την αστι­κή τάξη της Ελλά­δας αλλά και τις αντί­στοι­χες αστι­κές τάξεις “συμ­μα­χι­κών δυνά­με­ων ” την επέ­κτα­ση της χώρας μας προς Ανα­το­λάς. Έτσι έγι­νε “εθνι­κός στό­χος” η από­βα­ση του ελλη­νι­κού στρα­τού στη Σμύρ­νη το Μάη του 1919 ενώ το εγχεί­ρη­μα κατέ­λη­ξε στα γνω­στά γεγο­νό­τα του ελλη­νο­τουρ­κι­κού πολέ­μου και στην Μικρα­σια­τι­κή κατα­στρο­φή, στην κατα­στρο­φή του λαού μας των Μικρα­σια­τι­κών περιο­χών με τις γνω­στές επι­πτώ­σεις αυτής της τραγωδίας.

Ένα άλλο παρά­δειγ­μα βρί­σκου­με την περί­ο­δο των Ολυ­μπια­κών αγώ­νων του 2004. Όλο το έθνος δού­λευε για τον “εθνι­κό στό­χο”. Πανη­γύ­ρι­ζε ο λαός για την ανά­λη­ψη της διε­ξα­γω­γής των ΟΑ στην Αθή­να. Όλα τα κόμ­μα­τα πλην Λακε­δαι­μο­νί­ων. Το ΚΚΕ αντι­δρού­σε και προ­σπα­θού­σε να ενη­με­ρώ­σει το λαό οτι οι ΟΑ θα ευνο­ή­σουν τα κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων ενώ θα φορ­τώ­σουν στο λαό νέα βάρη. Και δυστυ­χώς δε δια­ψεύ­στη­κε καθώς 4 ή 5 χρό­νια μετά η κρί­ση ήταν εν μέρει απο­τέ­λε­σμα κι αυτών των συν­θη­κών που δημιουρ­γή­θη­καν με τα χρέη και τα δάνεια των ΟΑ.

Δεν υπάρ­χει μεγα­λύ­τε­ρη απά­τη ιδε­ο­λο­γι­κή και αξια­κή από αυτήν, δηλα­δή των λεγό­με­νων Εθνι­κών στό­χων . Η αστι­κή πολι­τι­κή, το σώσι­μο της αστι­κής τάξης με την κατα­στρο­φή του λαού, βαφτί­ζε­ται “εθνι­κός στό­χος” και το “όλοι μαζί μπο­ρού­με” γίνε­ται σύν­θη­μα που μαθαί­νουν στο σχο­λείο τα παι­διά από τα μικρά­τα τους. Χρυ­σώ­νε­ται έτσι το χάπι για να δεχτεί ο λαός τις συμ­φο­ρές που του ετοι­μά­ζουν. Επί­σης με αυτόν τον τρό­πο προ­σπα­θούν να πεί­σουν ότι ο Λαός μας ειναι συνυ­πεύ­θυ­νος για τις συμ­φο­ρές του.

Σε όλα αυτά μια απά­ντη­ση πρέ­πει να δοθεί απο το μαζι­κό, λαϊ­κό κίνημα.

Ενω­μέ­νος ο λαός ενά­ντια στους εκμε­ταλ­λευ­τές του, ντό­πιους και ξένους, για τα δικά του συμ­φέ­ρο­ντα που είναι αντί­θε­τα εντε­λώς από αυτά των αφε­ντι­κών του. Καμιά συναί­νε­ση, καμιά ανο­χή, καμιά υπο­τα­γή σε πολι­τι­κές αντι­λαϊ­κές που προ­βάλ­λο­νται ως Εθνικές.

Συμ­μα­χία λαϊ­κή για λαϊ­κή εξου­σία. Οι “εθνι­κοί στό­χοι” ειναι απα­τη­λοί, κοι­μί­ζουν το λαό για να μπο­ρεί να δρα ανε­νό­χλη­τα το κεφά­λαιο σε βάρος του.

Γι’ αυτό είναι πάντα επί­και­ρο το σύν­θη­μα: Τέρ­μα πια στις αυτα­πά­τες. Ή με το κεφά­λαιο ή με τους εργάτες.