Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Ένα φάντα­σμα πλα­νά­ται πάνω από την Ευρώ­πη και ολό­κλη­ρο τον κόσμο, το φάντα­σμα του κομ­μου­νι­σμού. Οι βασι­κές αρχές του οποί­ου δια­τυ­πώ­θη­καν πρώ­τη φορά στο μανι­φέ­στο που συνέ­γρα­ψαν από κοι­νού οι Μαρξ και Ένγκελς για την «Ένω­ση Κομ­μου­νι­στών» και κυκλο­φό­ρη­σε τέτοιες μέρες, Φλε­βά­ρη του 1848, λίγες μέρες προ­τού ξεσπά­σει ένα σφο­δρό επα­να­στα­τι­κό κύμα που συγκλό­νι­σε ολό­κλη­ρη τη γηραιά ήπειρο.

Το φάντα­σμα αυτό πήρε προ­σω­ρι­νά σάρ­κα κι οστά κατά το «σύντο­μο εικο­στό αιώ­να» (1917–1991), που σημα­δεύ­τη­κε από τον κόκ­κι­νο Οχτώ­βρη κι όσες επα­να­στά­σεις ακο­λού­θη­σαν το νικη­φό­ρο δρό­μο που χάρα­ξε (στην Κίνα, την Κού­βα κι αλλού), και εξα­κο­λου­θεί να στοι­χειώ­νει τον ύπνο των εκμε­ταλ­λευ­τών και άλλων ανα­νη­ψά­ντων, που προ­σπα­θούν να το ξορ­κί­σουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστο­ρία (που σίγου­ρα δεν τελεί­ω­σε, όπως μας έλε­γε ο Φουκουγιάμα).
Ή μήπως δεν είναι; Για­τί, η μονα­δι­κή προ­σθή­κη που δέχτη­καν να κάνουν οι συγ­γρα­φείς του Μανι­φέ­στου στο αρχι­κό τους κεί­με­νο ήταν στη βάση της πεί­ρας της Παρι­σι­νής Κομ­μού­νας, ως προς το χαρα­κτή­ρα της εξου­σί­ας-κρά­τους. Κι η πεί­ρα των επα­να­στά­σε­ων και των σοσια­λι­στι­κών εγχει­ρη­μά­των του εικο­στού αιώ­να έχει να μας προ­σφέ­ρει πολύ­τι­μα συμπε­ρά­σμα­τα σε αυτόν τον τομέα –ανε­ξάρ­τη­τα από το πώς τα ερμη­νεύ­ει κι επι­λέ­γει να τα αξιο­ποι­ή­σει κανείς.

Το κομ­μου­νι­στι­κό Μανι­φέ­στο ήταν λοι­πόν η πρώ­τη συστη­μα­τι­κή έκθε­ση-κατα­γρα­φή των σκο­πών και των θέσε­ων του ανερ­χό­με­νου πολι­τι­κού ρεύ­μα­τος που εμφα­νι­ζό­ταν δει­λά-δει­λά στο ιστο­ρι­κό προ­σκή­νιο. Γνώ­ρι­σε πλη­θώ­ρα εκδό­σε­ων και δια­σκευών (πχ σε κόμικ και σε καρ­τούν), παρα­μέ­νο­ντας μέχρι σήμε­ρα το πρώ­το βήμα σε κάθε οδη­γό αυτο­μόρ­φω­σης, η πιο βατή αφε­τη­ρία για κάθε αρχά­ριο που θέλει να έρθει σε επα­φή με το έργο των κλα­σι­κών και το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα. Κι είναι ίσως το βιβλια­ρά­κι που επη­ρέ­α­σε περισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλο την ιστο­ρι­κή εξέ­λι­ξη σε κάθε γωνιά του πλα­νή­τη, πάνω από τον οποίο πλα­νά­ται ακό­μα το «φάντα­σμα του κομμουνισμού».

Το φάντα­σμα που εξα­κο­λου­θεί να φωτί­ζει τη σκέ­ψη και τα ιδα­νι­κά των προ­λε­τά­ριων όλου του κόσμου.

Μανου­έλ Ντουάρ­ντε απ’ το Πρά­σι­νο Ακρωτήρι (…)
Ελμπέρ­το Κόμπος Πανα­μέ­ζε αδελ­φέ μου (…)
Ναΐμ Ασχάμπ από τις όχθες του Ιορδάνη (…)

Από­ψε σμί­ξαν τις καρ­διές μας σε έναν έστω
στιγ­μιαίο συντο­νι­σμό ίδιες ελπίδες
καθώς μα φώτι­ζαν το δρό­μο οι σελίδες
απ’ το κομ­μου­νι­στι­κό μας μανιφέστο

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο