«ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ» ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ΣΑΒΒΑΤΟ στην Αλκυονίδα

«ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ»
του
ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ

Σε μια μονα­δι­κή κινη­μα­το­γρα­φι­κή μετα­φο­ρά από τον ΖΑΝ ΖΑΚ ΑΝΟ

Με τους Σόν Κόνε­ρι, Μάρεϊ  Άμπρα­αμ, Κρί­στιαν Σλέιτερ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ΣΑΒΒΑΤΟ στις 23:00
ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema
Γενι­κή Είσο­δος 5 ευρώ

Το Όνο­μα του Ρόδου
Γερμανία/ Γαλ­λια – 1986 – 126’ — Έγχρωμο
Βασι­σμέ­νο στο ομώ­νυ­μο βιβλίο του Ουμπέρ­το Έκο
Σκη­νο­θε­σία: Jean-Jacques Annaud
Σενά­ριο: Andrew Birkin, Gérard Brach, Howard Franklin, Alain Godard
Μου­σι­κή: James Horner
Διεύ­θυν­ση Φωτο­γρα­φί­ας: Tonino Delli Colli
Μοντάζ:Jane Seitz
Παί­ζουν: Sean Connery, Christian Slater, Helmut Qualtinger, Elya Baskin, Michael Lonsdale, Volker Prechtel, Feodor Chaliapin Jr., William Hickey, Michael Habeck, Urs Althaus, Valentina Vargas, Ron Perlman, Leopoldo Trieste, Franco Valobra, Vernon Dobtcheff, Donald O’Brien, Andrew Birkin, F. Murray Abraham

Μια μονα­δι­κή κινη­μα­το­γρα­φι­κή μετα­φο­ρά του βιβλί­ου του σπου­δαί­ου Ιτα­λού σημειο­λό­γου Ουμπέρ­το Έκο, από τον εξαί­ρε­το Γάλ­λο Σκη­νο­θέ­τη Ζαν Ζακ Ανό, με πρω­τα­γω­νι­στή τον Σον Κόνε­ρι. Ένα εκπλη­κτι­κό αστυ­νο­μι­κό θρί­λερ με ιστο­ρι­κές,  θεο­λο­γι­κές, κοι­νω­νιο­λο­γι­κές προεκτάσεις.

Βρι­σκό­μα­στε στον Μεσαί­ω­να του 14ο αιώ­να, όπου ότι έχει απο­μεί­νει από τα κεί­με­να της αρχαί­ας γνώ­σης βρί­σκε­ται στα χέρια της εκκλη­σί­ας. Οι μονα­χοί της Ευρώ­πης είναι οι μόνοι που έχουν πρό­σβα­ση στα αρχαία κεί­με­να καθώς πολ­λά απ’ αυτά θεω­ρού­νται επι­κίν­δυ­να εξαι­τί­ας του ειδω­λο­λα­τρι­κού τους περιε­χο­μέ­νου. Ένας φρα­γκι­σκα­νός μονα­χός καλεί­ται σε μονα­στή­ρι βενε­δι­κτί­νων, προ­κει­μέ­νου να λύσει το μυστή­ριο του θανά­του ενός από τους μονα­χούς. Η άφι­ξή του πυρο­δο­τεί σει­ρά φόνων που συν­δέ­ο­νται με ένα σπά­νιο βιβλίο: το δεύ­τε­ρο τόμο της “Ποι­η­τι­κής” του Αρι­στο­τέ­λη, που είναι γραμ­μέ­νο για την «Κωμω­δία». Και ενώ οι νεκροί συσ­σω­ρεύ­ο­νται στο μονα­στή­ρι κατα­φτά­νει και ένας απε­σταλ­μέ­νος της Ιεράς Εξέ­τα­σης, έτοι­μος να οδη­γή­σει στην πυρά όσους δεν συντάσ­σο­νται με το γράμ­μα των εκκλη­σια­στι­κών νόμων.

Το όνο­μα του Ρόδου είναι  το πρώ­το μυθι­στό­ρη­μα του Ουμπέρ­το Έκο .

Μετά από αρκε­τή επε­ξερ­γα­σία εκδό­θη­κε στην Ιτα­λία το 1980.

Η επι­τυ­χία του ήταν τόσο μεγά­λη που το 1983 μετα­φρά­στη­κε στα αγγλι­κά και το 1986 μετα­φέρ­θη­κε στον κινη­μα­το­γρά­φο από τον σκη­νο­θέ­τη Ζαν Ζακ Ανο

Σε ένα ιτα­λι­κό μονα­στή­ρι των Βενε­δι­κτί­νων και, γύρω από την ανα­ζή­τη­ση ενός χει­ρο­γρά­φου του Αρι­στο­τέ­λη, ανα­πτύσ­σε­ται η πλο­κή της ται­νί­ας , με φόνους, άνο­μες σχέ­σεις μετα­ξύ μονα­χών και το κυνή­γι των αιρε­τι­κών εν έτη 1327.

Η υπό­θε­ση της ται­νί­ας παρου­σιά­ζε­ται ως κατα­γρα­φή των ανα­μνή­σε­ων ενός φρα­γκι­σκα­νού μονα­χού, του αδελ­φού Άντσο ( Κρί­σπαν Σλέιτερ)

Κεντρι­κό πρό­σω­πο στο έργο είναι ο διδά­σκα­λος του Γου­λιέλ­μος της Μπάσκερβιλ.(Σον Κόνερι)

Στο έργο εμπλέ­κο­νται τόσο φαντα­στι­κά όσο και ιστο­ρι­κά πρό­σω­πα, όπως ο ιερο­ε­ξε­τα­στής Μπερ­νάρ­ντο Γκι και ο μονα­χός Ουμπερ­τί­νο της Καζά­λε. 

1327 ο Γου­λιέλ­μος της Μπά­σκερ­βιλ (Σον Κονε­ρι) με τον μαθη­τή του Άντσο (Κριο­τιαν Σλει­τερ) περ­νά­νε την πόρ­τα του μονα­στη­ριού των Βενε­δι­κτί­νων κατό­πιν παρά­κλη­σης των ίδιων των μονα­χών, για να δια­λευ­κά­νουν έναν φόνο.

Κάτω από βαρύ μυστι­κι­στι­κό κλί­μα και από φόβους των μονα­χών ότι ο αντί­χρι­στος έχει κυριεύ­σει την μονή ο ερχο­μός του Γου­λιέλ­μου της Μπά­σκερ­βιλ φαντά­ζει σωτήριος.

Το πόρι­σμα του ορθο­λο­γιο­τή μονα­χού που αρχί­ζει τις έρευ­νες μαζί με τον μαθη­τή του είναι… αυτο­κτο­νία. Το προ­σω­ρι­νά ήρε­μο κλί­μα στην μονή μετά το πόρι­σμα, δια­τα­ράσ­σε­ται όταν ακο­λου­θεί ο επό­με­νος φόνος και φτά­νει σε στιγ­μές χαώ­δες πανι­κού όταν και τρί­το πτώ­μα έρχε­ται στο προ­σκή­νιο. Όλοι οι νεκροί μονα­χοί βρί­σκο­νται με μελα­νια­σμέ­νη την γλώσ­σα και σημά­δια από δηλη­τη­ριώ­δη μελά­νι στο δάκτυ­λο τους.

Σε τι και­ρούς ζού­με? Ανα­ρω­τιέ­ται ο Γου­λιέλ­μος της Μπά­σκερ­βιλ όταν οι έρευ­νες τον οδη­γούν στην βιβλιο­θή­κη της μονής.

Το σκο­τει­νό πνεύ­μα του Μεσαί­ω­να και το ελεύ­θε­ρο πνεύ­μα των κλασ­σι­κών Ελλή­νων φιλό­σο­φων, χωρί­ζε­ται απλά από μια μυστι­κή πόρ­τα της βιβλιο­θή­κης και ένα λαβύ­ριν­θο που υπό­σχε­ται ότι κανείς δεν πρό­κει­ται να βγει ζωντα­νός αν βρε­θεί αντι­μέ­τω­πος με τα απα­γο­ρευ­μέ­να βιβλία. Ειδι­κό­τε­ρα με την Θεία Κωμω­δία του Αριστοτέλη.

Ο Δάσκα­λος πλη­σιά­ζει στην λύση του γρίφου…

Ο μαθη­τής Αντσο ακο­λου­θεί πιο­τά τον Δάσκα­λο σε κάθε βήμα…

Μια νεα­ρή χωρια­το­πού­λα μου­τζου­ρω­μέ­νη από την βρώ­μα και με κου­ρέ­λια πάνω της, τρυ­πώ­νει μέσα στο μονα­στή­ρι για να για μπο­ρέ­σει να εξα­σφα­λί­σει λίγο φαγη­τό. Η συνά­ντη­ση της με τον μαθη­τή Άντσο θα μεί­νει για πάντα σημα­δε­μέ­νη στο μυα­λό του.

Σκο­τα­δι­σμός απέ­να­ντι στην γνώ­ση και το ελεύ­θε­ρο πνεύμα

Μονα­χι­κή ζωή και πιστή υπο­τα­γή στον θεό και απέ­να­ντι ο έρω­τας η σάρ­κα και ο πόθος.

Ο μαθη­τής ρωτά­ει « Τι είναι ο έρω­τας;» και ο δάσκα­λος απαντάει

«Πόσο γλυ­κεία θα ήταν η ζωή χωρίς τον έρω­τα …πόσο ασφαλής…πόσο ήσυ­χη …και πόσο…βαρετή»

Ο ερχο­μός της αντι­προ­σω­πεί­ας του Πάπα στο μονα­στή­ρι κορυ­φώ­νει την πλοκή.

Ιερά Εξέ­τα­ση …κάψι­μο στην πυρά…Φόνοι… και ο γρί­φος βρί­σκει την λύση του.

Όλα γίνο­νται ανα­μνή­σεις και αφή­γη­ση από τον γερα­σμέ­νο πλέ­ον μαθη­τή που κατα­λή­γει « Ακό­μα και τώρα που είμαι πολύ γέρος άνθρω­πος πρέ­πει να ομο­λο­γή­σω ότι από όλα τα πρό­σω­πα του παρελ­θό­ντος αυτό που δια­κρί­νω πιο καθα­ρά είναι του κορι­τσιού το οποίο δεν έπα­ψα να ονει­ρεύ­ο­μαι όλα αυτά τα χρόνια…Ήταν ο μονα­δι­κός εγκό­σμιος έρω­τας της ζωής μου.

Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν άκου­σα και ποτέ δεν έμα­θα το όνο­μα της»

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ
το όνο­μα του πάθους;
το όνο­μα της γνώσης;
το όνο­μα του ελευ­θέ­ρου πνεύματος;
το όνο­μα του δικαίου;

Ο τίτλος του έργου έχει συγκε­ντρώ­σει αρκε­τές απο­ρί­ες, καθώς δεν είναι σαφές σε τι ανα­φέ­ρε­ται. Ο Έκο έγρα­ψε ότι του άρε­σε ο συγκε­κρι­μέ­νος τίτλος «για­τί το ρόδο είναι ένα σύμ­βο­λο τόσο πλού­σιο σε νοή­μα­τα, που είναι ζήτη­μα εάν έχει μεί­νει κάποιο νόη­μα που να μην του έχει αποδοθεί».

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ Η ΤΑΙΝΙΑ

 «Το όνο­μα του ρόδου» είναι ένα μυθι­στό­ρη­μα του Ουμπέρ­το Έκο, που ύστε­ρα από πολ­λή επε­ξερ­γα­σία εκδό­θη­κε στην Ιτα­λία το 1980. Είναι ένα από τα πρώ­τα του είδους του, καθώς εμπλέ­κει το αστυ­νο­μι­κό με την θρη­σκεία, δίνο­ντας μια χροιά φιλο­σο­φι­κής ανα­ζή­τη­σης. Επί­σης, δυσκο­λεύ­ε­ται κανείς να το εντά­ξει σ’ ένα συγκε­κρι­μέ­νο είδος, γοτ­θι­κή νου­βέ­λα ή μεσαιω­νι­κό χρο­νι­κό, αστυ­νο­μι­κό μυθι­στό­ρη­μα ή ιδε­ο­λο­γι­κό αφή­γη­μα. Πρό­κει­ται λοι­πόν για ένα βιβλίο με μεσαιω­νι­κή — μυστη­ρια­κή ατμό­σφαι­ρα, στοι­χειο­θε­τη­μέ­νο άρι­στα από τον συγ­γρα­φέα του (χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι δε πως υπάρ­χει και κάτο­ψη του μονα­στη­ριού, όπου εκτυ­λίσ­σε­ται η ιστο­ρία), διε­γεί­ρο­ντας την επι­θυ­μία του κοι­νού να ανα­ζη­τή­σει την ταυ­τό­τη­τα των χαμέ­νων — απα­γο­ρευ­μέ­νων βιβλί­ων και του

δολο­φό­νου.

Από την άλλη πλευ­ρά η ται­νία μετα­φέ­ρει εξαι­ρε­τι­κά την ατμό­σφαι­ρα του κει­μέ­νου, μ’ έναν ιδιαί­τε­ρο τρό­πο, που ενδε­χο­μέ­νως μόνο Ευρω­παί­ος σκη­νο­θέ­της θα μπο­ρού­σε ν’ απο­δώ­σει. Στη­ρι­ζό­με­νος στο επί­πε­δο του Κόνε­ρι ο σκη­νο­θέ­της αρχί­ζει να ξετυ­λί­γει το νήμα της ιστο­ρί­ας γύρω απ’ αυτόν, πρώ­τα οι ήρω­ες, μετά η υπό­θε­ση και ύστε­ρα τα σκη­νι­κά. Χωρίς να φοβη­θεί ο Ανό την εμπο­ρι­κή απο­γεί­ω­ση του βιβλί­ου, παρου­σιά­ζει μια ται­νία σαν να μην υπήρ­χε προη­γού­με­νη εκδο­τι­κή επι­τυ­χία, δια­τη­ρώ­ντας στο σενά­ριο ολό­κλη­ρο σχε­δόν το αφη­γη­μα­τι­κό μέρος του κει­μέ­νου και <f ένα αρκε­τά μεγά­λο ποσο­στό τους διά­λο­γους. Ακό­μα, γεγο­νός είναι πως οι δυνα­τές περι­γρα­φές του βιβλί­ου, απο­δί­δο­νται με σκη­νές έντο­νης πυγ­μής και ρεα­λι­σμού. Τίπο­τα δεν ξεφεύ­γει τα όρια του απο­λύ­τως ανθρώ­πι­νου κι έτσι ο θεα­τής αφο­μοιώ­νε­ται πλή­ρως από την εξέ­λι­ξη της ιστορίας.

Παρα­λει­πό­με­να:

• Ο Christian Slater έχει γυμνή σκη­νή με την 22χρονη Valentina Vargas. Ο σταρ ήταν τότε μόλις 15! Η ιστο­ρία της πρό­σλη­ψης της Vargas είχε ως εξής: ο Slater ήταν παρών στο κόσπνγκ αφού λόγω της επί­μα­χης σκη­νής είχε λόγο για την επι­λο­γή. Πρώ­τη εμφα­νί­στη­κε η Vargas. Την επό­με­νη ημέ­ρα, ήρθε στο στού­ντιο η μητέ­ρα του Slater και δήλω­σε πως ο γιος της είχε ερω­τευ­τεί την ηθο­ποιό και δεν χρειά­ζο­νταν περε­ταί­ρω αναζήτηση!

• Πολύ συχνά ανα­φέ­ρε­ται πως εκτός από την Valentina Vargas δεν παί­ζει καμία άλλη γυναί­κα. Αυτό είναι λάθος, αφού η Maria Tedeschi σε προ­χω­ρη­μέ­νη ηλι­κία παί­ζει έναν μοναχό.