Τράτζικ…

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

― Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα δεν είναι απλά ένα κακό απο­τέ­λε­σμα για το λαό. Πρό­κει­ται για την επι­σφρά­γι­ση μιας «αυτο­κτο­νι­κής» πορεί­ας που μεθο­δεύ­τη­κε με την –στα ουσιώ­δη- συνερ­γα­σία ή ανο­χή όλων των κομ­μά­των του ευρω­μο­νό­δρο­μου και με την «δια­κρι­τι­κή», αυτή τη φορά, επο­πτεία των Βρυ­ξελ­λών (βλ. Μέρ­κελ: «Οι εκλο­γές αυτές απο­τε­λούν μέρος της λύσης και όχι της κρίσης»).

― Η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ‑χωρίς να προ­σπα­θή­σει πολύ, είναι η αλή­θεια- κατά­φε­ρε σε οχτώ μήνες να σακα­τέ­ψει τις αντι­μνη­μο­νια­κές προσ­δο­κί­ες, να ενσπεί­ρει στον λαό περισ­σό­τε­ρη απο­γο­ή­τευ­ση, μεγα­λύ­τε­ρη απο­στρο­φή για το πολι­τι­κό σύστη­μα συνο­λι­κά, μοι­ρο­λα­τρεία ότι δεν αλλά­ζει τίπο­τα και να εκτο­ξεύ­σει τα ποσο­στά της απο­χής στην μεγα­λύ­τε­ρη ίσως τιμή τους στα χρό­νια της λεγό­με­νης μεταπολίτευσης.

― Αν δυσκο­λευό­μα­στε να απο­δε­χτού­με ότι ο λαός επι­δο­κί­μα­σε με την ψήφο του έναν από τους προ­τει­νό­με­νους τρό­πους σφα­γής του και επι­βρά­βευ­σε την πολι­τι­κή εξα­πά­τη­ση, δεν μπο­ρού­με να απο­φύ­γου­με την παρα­δο­χή ότι η «λογι­κή» του μικρό­τε­ρου κακού μεγά­λω­σε. Όπως και η από­στα­ση που χωρί­ζει τις προσ­δο­κί­ες από την ανοχή.

― Οι δυνά­μεις του «δεν αλλά­ζει τίπο­τα», «δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση» (πέραν του ζοφε­ρού για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα ευρω­μο­νό­δρο­μου) έχουν –για τα καλά- το πάνω χέρι. Η θριαμ­βευ­τι­κή τους νίκη από­ψε δεν θα κάνει αύριο μικρό­τε­ρο κρό­το από αυτόν του «θριάμ­βου» του δημο­ψη­φί­σμα­τος, όταν το μπα­λό­νι θα σκάσει.

― Τα πραγ­μα­τι­κά εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα θα αρχί­σουν να απο­τυ­πώ­νο­νται από τις αμέ­σως επό­με­νες μέρες, στην πλά­τη του λαού. Με τη μορ­φή φακέ­λων  θα γλι­στρούν κάτω από την πόρ­τα μας, ή «προει­δο­ποι­ή­σε­ων» της Γενι­κής Γραμ­μα­τεί­ας Δημο­σί­ων Εσό­δων  θα αλώ­νουν το ηλε­κτρο­νι­κό μας ταχυδρομείο.

― Οι κομ­μου­νι­στές έδω­σαν για μια ακό­μα φορά έναν τίμιο αγώ­να, με καθα­ρά επι­χει­ρή­μα­τα και συνεί­δη­ση. Ίσως ήρθε η ώρα να προ­βλη­μα­τι­στούν περισ­σό­τε­ρο για την πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή  αξιο­ποί­η­ση των όπλων τους και, αν χρεια­στεί, να επα­να­προσ­διο­ρί­σουν το βελη­νε­κές τους.

― Το πόσο αντι­στρέ­ψι­μη είναι η σημε­ρι­νή κατά­στα­ση θα μετρη­θεί και από τον αριθ­μό των σκα­λο­πα­τιών που πρό­κει­ται  να κατε­βεί ακό­μα ο καθέ­νας ξεχω­ρι­στά στην κλί­μα­κα των προ­σω­πι­κών του υπο­χω­ρή­σε­ων και παρα­χω­ρή­σε­ων και από το για πόσο ακό­μα θα εξα­κο­λου­θεί να συμ­με­τέ­χει στη σκη­νή του εγκλή­μα­τος στους ίδιους πάντα προ­βλέ­ψι­μους ρόλους, του θύμα­τος ή του θεατή.

― Η ανά­γκη για μια κοι­νω­νία όπου ο άνθρω­πος θα απο­λαμ­βά­νει τη ζωή και δεν θα αγω­νιά για την επι­βί­ω­σή του, δεν πνί­γε­ται ανά­με­σα στο εφι­κτό και την «κανο­νι­κό­τη­τα». Οι «θριαμ­βεύ­τριες» δυνά­μεις του σήμε­ρα θα βρουν τη θέση που τους αξί­ζει· θα τις βάλει εκεί η δικαί­ω­ση του αγώ­να των κατα­πιε­σμέ­νων. Το χτί­σι­μο της λαϊ­κής εξου­σί­ας δεν είναι σύν­θη­μα αλλά ακα­τα­νί­κη­τη ανά­γκη της ψυχής του κατα­πιε­σμέ­νου, που «ξανα­σαί­νει ξεπλη­ρώ­νο­ντας με μια χού­φτα άστρα όλα της τα χρέη».