Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τύφλα να ’χουν Μαρξ και Ένγκελς!

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

«Η ιστο­ρία όλων των ως τα τώρα κοι­νω­νιών είναι ιστο­ρία ταξι­κών αγώ­νων. Ελεύ­θε­ρος και δού­λος, πατρί­κιος και πλη­βεί­ος, βαρώ­νος και δου­λο­πά­ροι­κος, μάστο­ρας και κάλ­φας, με μια λέξη, κατα­πιε­στής και κατα­πιε­ζό­με­νος, βρί­σκο­νται σε ακα­τά­παυ­στη αντί­θε­ση μετα­ξύ τους, έκα­ναν αδιά­κο­πο αγώ­να, πότε σκε­πα­σμέ­νο, πότε ανοι­χτό, έναν αγώ­να που τελεί­ω­νε κάθε φορά με τον επα­να­στα­τι­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας ή με την από κοι­νού κατα­στρο­φή των τάξε­ων που αγωνίζονταν».*

Όταν πριν από δεκα­ε­φτά σχε­δόν δεκα­ε­τί­ες Καρλ Μαρξ και Φρί­ντριχ Ένγκελς κατα­νά­λω­ναν φαιά ουσία για να ανα­λύ­σουν την πάλη των τάξε­ων, δεν είχαν προ­φα­νώς φαντα­στεί ότι θα ’φτα­νε μια επο­χή που στην Ελλά­δα οι ιδέ­ες τους… δεν θα άντε­χαν στην επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία ενός υπουρ­γού οικο­νο­μι­κών και μάλι­στα «κυβέρ­νη­σης της Αριστεράς»:

«Η επο­χή όπου μια κυβέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς ήταν εξ ορι­σμού αντί­θε­τη με το χώρο της “επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας” έχει παρέλ­θει. Να το πω δια­φο­ρε­τι­κά: Αν φτά­σου­με σ’ ένα σημείο όπου θα ανα­πτυσ­σό­μα­στε και θα έχου­με ένα outputcut το οποίο θα είναι μηδέν, τότε μπο­ρού­με να ξαναρ­χί­σου­με να μιλά­με για συγκρουό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα εργα­σί­ας και κεφα­λαί­ου. Σήμε­ρα είμα­στε μαζί». Τάδε έφη υπουρ­γός Βαρου­φά­κης στο 20ο Banking Forum της Ένω­σης Ελλη­νι­κών Τραπεζών.

Έτσι απλά, με δυο λόγια, δεν είναι και­ρός για αντι­πα­λό­τη­τες και τσα­κω­μούς. Όταν το καλό της πατρί­δας προ­τάσ­σει ομο­ψυ­χία και η κοι­νω­νι­κή συναί­νε­ση παρου­σιά­ζε­ται περί­που ως προ­α­παι­τού­με­νο για την ύπαρ­ξη της πατρί­δας στο μέλ­λον, κατα­πιε­στής και κατα­πιε­ζό­με­νος δεν έχουν παρά να δώσουν τα χέρια μπρο­στά στον κ. Βαρου­φά­κη και… «αν αλλά­ξα­με λόγια βαριά, ριχ’ τα όπως και ‘γω στη φωτιά»…

«Μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη κουβέντα να μη λες»… (Λαϊκή παροιμία)

«Μεγά­λη μπου­κιά να τρως, μεγά­λη κου­βέ­ντα να μη λες»… (Λαϊ­κή παροιμία)

Ο κ. Βαρου­φά­κης κινεί­ται με στιλ, φωτο­γρα­φί­ζε­ται με στιλ, ντύ­νε­ται με στιλ, τρώ­ει με στιλ, δεν θα μπο­ρού­σε παρά και να εκφρά­ζε­ται ―«είμα­στε μαζί»― με στιλ. Όμως στη συγκε­κρι­μέ­νη περί­πτω­ση κρού­ει ανοι­κτές θύρες· ή, για να δανει­στού­με έναν ακό­μα στί­χο της λαϊ­κής μού­σας: «έφτα­σες φίλε δεύ­τε­ρος (και καταϊδρωμένος)».

Δεν είναι η πρώ­τη φορά που υπουρ­γός ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης προ­σπα­θεί να «παρα­κάμ­ψει» (για να το πού­με κι εμείς… με στιλ) την πάλη των τάξε­ων. Τον Μάη του 1976 εν μέσω πανερ­γα­τι­κού ξεση­κω­μού και κοι­νω­νι­κών αντι­δρά­σε­ων που προ­ξέ­νη­σε η συζή­τη­ση στη Βου­λή του φοβε­ρού και τρο­με­ρού «Νόμου 330 περί εργα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων και συν­δι­κα­λι­στι­κών ελευ­θε­ριών», ο αλή­στου μνή­μης υπουρ­γός εργα­σί­ας της κυβέρ­νη­σης της δεξιάς Νέας Δημο­κρα­τί­ας Κων­στα­ντί­νος Λάσκα­ρης είχε ξεστο­μί­σει το… επί­σης φοβε­ρό και τρο­με­ρό «Δεν θα επι­τρέ­ψο­μεν την πάλην των τάξεων»!

«Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»! (Από δεξιά: Κων. Λάσκαρης, Κων. Καραμανλής και Παν. Παπαληγούρας)

«Δεν θα επι­τρέ­ψο­μεν την πάλην των τάξε­ων»! (Από δεξιά: Κων. Λάσκα­ρης, Κων. Καρα­μαν­λής και Παν. Παπαληγούρας)

Η δήλω­ση Λάσκα­ρη στην επο­χή της χαρα­κτη­ρί­στη­κε πρω­το­φα­νής. Από τότε πέρα­σαν σχε­δόν σαρά­ντα χρό­νια και οι επι­διώ­ξεις όλων των κυβερ­νή­σε­ων συνέ­κλι­ναν στον ίδιο σκο­πό. Από τη μια να εξα­σφα­λί­ζουν την εύνοια της κυρί­αρ­χης τάξης των βιο­μη­χά­νων, τρα­πε­ζι­τών, εφο­πλι­στών κ.ά. ―με μια λέξη: αφε­ντι­κά― απο­δει­κνύ­ο­ντάς τους ότι είναι οι πιο κατάλ­λη­λοι να δια­χει­ρι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους και από την άλλη να πεί­σουν τους εργα­ζό­με­νους ότι τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα ταυ­τί­ζο­νται με των αφε­ντι­κών και οι όποιες διεκ­δι­κή­σεις τους αντι­βαί­νουν στα συμ­φέ­ρο­ντα της πατρί­δας που (…παρε­μπι­πτό­ντως και αυτά πάντα είναι ταυ­τι­σμέ­να με τα συμ­φέ­ρο­ντα των αφε­ντι­κών) σήμε­ρα βρί­σκε­ται «σε κατά­στα­ση εκτά­κτου ανά­γκης» και χρειά­ζε­ται πολι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα και ομο­ψυ­χία για να ορθοποδήσει…

Για το πόσο κοι­νά είναι τα συμ­φέ­ρο­ντα εργα­ζο­μέ­νων και αφε­ντι­κών οι πιο αρμό­διοι για να μιλή­σουν είναι οι πρώ­τοι. Αυτοί δηλα­δή που φορ­τώ­νο­νται πάντα τα βάρη της κρί­σης και σήμε­ρα εκβιά­ζο­νται από την κυβέρ­νη­ση μέσω των ΜΜΕ για να φορ­τω­θούν αδια­μαρ­τύ­ρη­τα και τα βάρη της «ανά­πτυ­ξης». Η αλή­θεια όμως είναι δια­φο­ρε­τι­κή, πει­σμα­τά­ρα και άκαμ­πτη και δεν «φοριέ­ται» όπως τα άλλα ακρι­βά αξε­σουάρ του μπον-βιβέρ υπουργού…

Στην ταξι­κή κοι­νω­νία δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει συνερ­γα­σία, ούτε «ειρή­νη». Η ιστο­ρία κατέ­γρα­ψε ότι όπο­τε υπήρ­ξε κάτι τέτοιο ενι­σχύ­θη­κε η θέση της τάξης των αφε­ντι­κών, απο­δυ­να­μώ­θη­καν οι εργα­ζό­με­νοι και πισω­γύ­ρι­σε το κίνη­μά τους.

Ο κ. Βαρου­φά­κης, η κυβέρ­νη­σή του και η τάξη τα συμ­φέ­ρο­ντα της οποί­ας δια­χει­ρί­ζο­νται γνω­ρί­ζουν καλά ότι δεν «είμα­στε μαζί». Όπως επί­σης καλά γνω­ρί­ζουν ότι όσοι και όσο αν προ­σπά­θη­σαν στο παρελ­θόν να στα­μα­τή­σουν την πάλη των τάξε­ων δεν τα κατά­φε­ραν. Ακό­μα και σε επο­χές «μαύ­ρες» που οι δια­μορ­φω­μέ­νες συν­θή­κες τούς έκα­ναν να μοιά­ζουν ανί­κη­τοι, όσο και αν προ­σπά­θη­σαν να αλυ­σο­δέ­σουν την εργα­τι­κή τάξη, να την απο­νευ­ρώ­σουν και να την κάνουν άβου­λο εκτε­λε­στή των βου­λή­σε­ών τους, απέτυχαν.

Το γεγο­νός ότι τα τελευ­ταία χρό­νια το εργα­τι­κό κίνη­μα βρί­σκε­ται σε υπο­χώ­ρη­ση ας μην τους δίνει ελπί­δες ότι μπο­ρούν να το καθυ­πο­τά­ξουν. Η πάλη των τάξε­ων ως βασι­κή νομο­τέ­λεια της ταξι­κής κοι­νω­νί­ας θα εκλεί­ψει μόνο με την κατάρ­γη­ση των ίδιων των τάξε­ων. Μέχρι τότε υπάρ­χουν χιλιό­με­τρα δρό­μος να περ­πα­τη­θεί, μα οι εργά­τες δεν θα ζητή­σουν την άδεια κανε­νός κυρί­ου Βαρου­φά­κη όταν απο­φα­σί­σουν και ξεκι­νή­σουν τη μεγά­λη πορεία τους…

*(Καρλ Μαρξ-Φρί­ντριχ Ενγκελς, «Μανι­φέ­στο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος», εκδ. Σύγ­χρο­νη Επο­χή, Αθή­να 1982, σελ. 18–19.)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο