Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τ’ απογεύματα της Κυριακής…

Επι­μέ­λεια Κων­στα­ντί­νος Δέδες //

Αυτές οι μέρες, εκτός από δύσκο­λες είναι και ποδο­σφαι­ρι­κές. Ο Νίκος Καρού­ζος, με το ποι­ή­μα του Αγχώ­δης Εμπει­ρία, έδει­ξε για ακό­μη μια φορά για­τί η Κυρια­κή και το ποδό­σφαι­ρο πάνε… μαζί.

Karouzos1

 Αγχώ­δης Εμπειρία

Τ’ απο­γεύ­μα­τα της Κυριακής
ανοί­γω το ραδιόφωνο
σηκώ­νω το καπά­κι της σιωπής.
Ποδό­σφαι­ρο. Χρω­μα­τι­στές φανέλες.
«Έχου­με φτά­σει στο ένα­το λεπτό του πρώ­του ημιχρόνου…»
Κατε­βά­ζω το καπάκι.
Πόσο μπο­ρού­με, αλή­θεια, να κοιτάζουμε
στην ψυχή μας μέσα ολομόναχοι;
Απο­λαμ­βά­νω για λίγο
συντρι­πτι­κή γαλήνη
και ξανανοίγω.
«Την τελευ­ταία στιγ­μή τρέ­χει ο Κλάφτης
και κατορ­θώ­νει να βοη­θή­σει την κατάσταση
προ­σπα­θεί να προ­ω­θή­σει το παιχνίδι
μαρ­κά­ρε­ται όμως απ’ τον Πονεμένο…»
κλείνω.
Ησυ­χία με θεό­κλει­στα παράθυρα.
Ιδε­ώ­δης ηρε­μία των δευτερολέπτων.
Ανοίγω.
Την άρνη­ση πνίγω.
«…ένα πλά­γιο άουτ υπέρ της Ενώσεως.
Το εκτε­λεί γρή­γο­ρα ο Κλούβας…»
αλλά ξανα­κλεί­νω ζαλισμένος.
Φοβε­ρό καπάκι.
Πυκνό­τε­ρη σιωπή.
Ανά­βω κεράκι
και χαί­ρο­μαι την εξου­σία μου.
Ο θάνα­τος εργά­ζε­ται εδώ και εκεί.
Ξανανοίγω.
«Κοντρο­λά­ρει έξω απ’ τη μεγά­λη περιοχή…»
Όλο το γήπε­δο σεί­ε­ται με καταρ­ρα­κτώ­δη βροχή.
«…τη μπά­λα τώρα έχει ο Γρηγορίδης
και ψάχνει μάταια να βρει συμπαί­χτη του…»
Έτσι, στο­χά­ζο­μαι, προ­βάλ­λει η ψυχή
στη ματαιό­τη­τα λάμπει.
Τώρα μπερ­δεύ­τη­κα πια μες στις φωνές
ουρ­λιά­ζουν τα πάντα.
«…ο Πονε­μέ­νος σου­τά­ρει από πολύ κοντά
ο Αρχειο­φύ­λαξ αποκρούει…»
Ν’ ανοί­ξω το παράθυρο
το παρά­θυ­ρο, το παράθυρο.
Αυτή η ζωή… Αυτή η δύναμη…
Να ‘χει την ίδια δυνατότητα
την ησυ­χία και το σάλο…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο