Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Υπόψην κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα παιδιά παίζουν «εξορία»

«…Τα κορι­τσά­κια μου με είχαν αγκα­λια­σμέ­να σφι­χτά, σαν να προ­αι­σθα­νό­ντου­σαν πως περ­νού­σα μαζί τους την τελευ­ταία νύχτα. Το πρωί με πήραν και μένα. Τα παι­διά δεν κατά­λα­βαν τίπο­τα. Ξέσφι­ξα τα χερά­κια τους απα­λά απα­λά και σηκώ­θη­κα δίχως να ξυπνή­σουν. Το πρωί ρωτού­σαν ανήσυχα:

- Πού πήγε η μανούλας

Τους είπαν για κάποιο ταξί­δι. Το πίστε­ψαν στην αρχή, μα σε λίγο έμα­θαν την αλή­θεια από τα παι­διά της γει­το­νιάς. Και τώρα το ξέρουν, πως η μανού­λα είναι μακριά σ’ έναν τόπο στη μέση της θάλασ­σας. Δεν έδει­ξαν την πίκρα τους. Μα οι συγ­γε­νείς γρά­φουν πως δεν παί­ζουν πια με τρε­λό ενθου­σια­σμό, όπως πρώ­τα. Στ’ αθώα ματά­κια τους χύθη­κε η μελαγ­χο­λία. Και το πιο τρα­γι­κό, ο παι­χνί­δι τους γυρί­ζει πάντα στο ίδιο θέμα:

- Εσύ θα είσαι ο Ερυ­θρός Σταυ­ρός κι εγώ θα σου φέρ­νω το δέμα για τον Αϊ-Στράτη.

Ρίχνουν τα καρα­βά­κια τους στη θάλασ­σα να πάνε γλυ­κό­λο­γα στη μητέ­ρα. Γεμί­ζουν κου­τιά με χαλί­κια, που είναι κου­φέ­τα και σοκο­λά­τες και τα ταχυ­δρο­μούν για το μακρι­νό νησί.

Θυμά­μαι τα χρό­νια της Κατο­χής, που τ’ αγό­ρι μου, τώρα πια μεγά­λο, έπαι­ζε με τους φίλους του «βομ­βαρ­δι­σμούς» και «εκτε­λέ­σεις». Μα τότε ήταν ακό­μα παι­χνί­δι μονά­χα αυτή η μιμη­τι­κή σκη­νή, ενώ τώρα είναι εκδή­λω­ση πόνου, βαθιά κι ανέκ­φρα­στη θλίψη.

Να τι με βασα­νί­ζει περισ­σό­τε­ρο απ’ όλα μακριά τους. Ας μην άγγι­ζε τα παι­διά μας αυτή η θύελ­λα, που μας συνεπήρε…»

 

Από την εφη­με­ρί­δα «Ελεύ­θε­ρη Ελλά­δα» (28/8/1947), όργα­νο του πολι­τι­κού συνα­σπι­σμού των κομ­μά­των του ΕΑΜ

 

Το εικα­στι­κό είναι του Γιώρ­γου Φαρ­σα­κί­δη, φτιαγ­μέ­νο στην εξο­ρία, «Δώρο του πατέρα»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο