ξανά στους δρόμους της προσφυγιάς, μητέρα
ξανά οι υποκριτές, οι φαρισαίοι, οι γραφειοκράτες
με τη βία σε διώχνουν απ’ την πατρίδα
ναι, μητέρα, απ’ την πατρίδα
ναι, μητέρα, από το καινούργιο σπιτικό μας
γι’ αυτό δεν φύγαμε από τη γη των προγόνων;
γι’ αυτό δεν με έπνιξαν στα νερά του Αιγαίου;
και τι ζητήσαμε
λίγη γη, ένα κρεβάτι, δουλειά
ελεύθεροι να ζήσουμε, σαν άνθρωποι
σαν άνθρωποι…
αλλά όπως φαίνεται
μια φορά κυνηγημένος, σημαίνει
μόνιμα να ζεις στην εξορία
μακριά απ’ τις πολιτείες των ανθρώπων
άγνωστος μεταξύ αγνώστων
το μαχαίρι σου να ακονίζεις
για να μη κλέψουν την καρδιά σου
ναι, το ξέρω, ανάξιοι είναι να αγαπήσουν
Θεός τους είναι το χρήμα
κι η καταστολή, ένας άγγελος της καταστροφής
έπνιξαν εμένα, τώρα πνίγουν εσάς
τον Αχμέτ, τον Σαχζάτ, τον Αμπντούλ
στο όνομα της “εθνικής ενότητας”
στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων
που, όπως πάντα, την έναρξη σημαίνουν
μιας μακρόχρονης λεηλασίας
ξανά στους δρόμους της προσφυγιάς, μητέρα
ξανά οι υποκριτές, οι φαρισαίοι, οι γραφειοκράτες
με τη βία σε διώχνουν απ’ την πατρίδα
ναι, μητέρα, απ’ την πατρίδα
μακριά σε στέλνουν απ’ το σπίτι σου
σε παλιά κοντέινερ, σε σάπιες ψαρόβαρκες
σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
φυλακίζουν, πάλι, την ελπίδα σου
εμπρός, μητέρα, σήκωσε φωνή
διεκδίκησε τη ζωή σου
τα δάκρυα δεν φέρνουν την αλλαγή
πολέμησε, όπως τόσο καλά ξέρεις,
σήκωσε το κεφάλι, χαμογέλασε
σε φοβούνται, μητέρα
το δίκιο μας φοβούνται
σε αυτή τη μάχη όσοι αγαπούν τη ζωή
θα είναι οι νικητές
ύστερα, όταν νικήσεις
θα μπορείς πάλι να κλάψεις
κι αν μπορείς, να με θυμάσαι
όχι σαν ένα θύμα
αλλά ως ήρωα
ενός πολέμου ταξικού
Ειρηναίος Μαράκης
18/8/2015
