Φοιτητικές εκλογές 2016

Γρά­φει ο 2310net  //

Το κεί­με­νο αυτό γρά­φε­ται καθώς εξε­λίσ­σο­νται οι φοι­τη­τι­κές εκλο­γές. Ως εκ τού­του δεν έχω γνώ­ση των απο­τε­λε­σμά­των και της εξέ­λι­ξης της δια­δι­κα­σί­ας. Γνω­ρί­ζω μόνο ότι στο Πάντειο (στην Πάντειο, πάντα έτσι θα είναι για τους Παντεια­κούς), δια­κό­πη­κε η δια­δι­κα­σία όταν άγνω­στοι έκλε­ψαν τις σφραγίδες.

Οι φοι­τη­τι­κές εκλο­γές ήταν ανέ­κα­θεν το highlight της χρο­νιάς ενός συν­δι­κα­λι­στή. Ήταν κάτι σαν τελι­κός champions league. Όλη η σκλη­ρή δου­λειά της χρο­νιάς θα απο­τυ­πω­νό­ταν με νού­με­ρα και θα απο­τύ­πω­νε τους συσχε­τι­σμούς για το επό­με­νο διάστημα.

Το πραγ­μα­τι­κό επί­δι­κο είχε σημα­σία μόνο για τις σχο­λές που χτυ­πού­σα­με πρω­τιές. Στις υπό­λοι­πες, πέντε πάνω, πέντε κάτω δεν άλλα­ζε κάτι επί της ουσί­ας, αφού ακό­μα και όταν η συμ­με­το­χή στα όργα­να συν­διοί­κη­σης των σχο­λών ήταν μεγά­λη, επί της ουσί­ας σε λίγα πράγ­μα­τα γινό­ταν καθο­ρι­στι­κή. Άλλω­στε, οι μεγά­λες απο­φά­σεις δεν παίρ­νο­νταν στη Σύγκλη­το και τις Γ.Σ. των τμη­μά­των και των σχο­λών, ούτε εκεί γινό­ταν ουσια­στι­κή παρέμ­βα­ση αφού αυτή την κρα­τού­σα­με για το δρόμο.

Οι σημε­ρι­νοί 30φεύγα είχαν την ατυ­χία να ζήσουν στην πιο αμή­χα­νη επο­χή του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος. Τότε που προ­σπα­θού­σα­με να πια­στού­με από κάπου για να ξανα­στή­σου­με ένα κίνη­μα το οποίο κάπο­τε ήταν μαζι­κό, δυνα­μι­κό και συνέ­βα­λε στην δημιουρ­γία πολι­τι­κής σκέ­ψης και ταξι­κής συνεί­δη­σης μιας ολό­κλη­ρης γενιάς. Μέχρι που αυτή η γενιά ισο­πε­δώ­θη­κε από τον οδο­στρω­τή­ρα ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Εκεί­να τα χρό­νια της αθω­ό­τη­τας μιλού­σα­με για τη Σύνο­δο της Μπο­λό­νια, τη Συν­θή­κη της Λισ­σα­βό­νας. Φωνά­ζα­με στον Πέτρο Ευθυ­μί­ου να γυρί­σει στο Λαμπρά­κη, θέλα­με το Χίλ­τον φοι­τη­τι­κή εστία και δίνα­με ατε­λεί­ω­τες μάχες για το αν θα έπρε­πε η ειδί­κευ­ση να βρί­σκε­ται μέσα ή έξω από το πτυ­χίο. Χωρίς η Ανώ­τα­τη Εκπαί­δευ­ση να έχει τότε κάτι πιο επί­και­ρο από την τυπι­κή ισο­τι­μία ΑΕΙ-ΤΕΙ, κατα­φέρ­να­με κάθε δυο βδο­μά­δες να κάνου­με ένα συλ­λα­λη­τή­ριο, μια γενι­κή συνέ­λευ­ση, μια κινη­το­ποί­η­ση. Είχα­με κλη­ρο­νο­μή­σει την κουλ­τού­ρα, τις μορ­φές, τα ήθη και τα έθι­μα του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος των 70s και 80s, αλλά μας έλει­πε η μαζι­κό­τη­τα και κυρί­ως το ενδια­φέ­ρον της μεγά­λης μάζας των φοι­τη­τών για αυτά που λέγα­με και κάναμε.

Κανείς μας τότε δεν μπο­ρού­σε να προ­βλέ­ψει ότι πολύ σύντο­μα θα ερχό­ταν ένα τσου­νά­μι επί­θε­σης στην Ανώ­τα­τη Εκπαί­δευ­ση και θα φού­σκω­νε ένα δυνα­μι­κό φοι­τη­τι­κό κίνη­μα το 2006. Δυστυ­χώς για μερι­κούς από εμάς ήταν ήδη αργά κι έτσι αφού σπέρ­να­με για χρό­νια, όταν ήρθε η ώρα του θερι­σμού είχα­με πια απο­φοι­τή­σει και τα βλέ­πα­με από μακριά, σαν παλαί­μα­χοι ποδο­σφαι­ρι­στές που βολο­δέρ­να­με στα αλώ­νια και μόλις κρε­μά­σα­με τα παπού­τσια μας είδα­με με χαρά και λίγη ζήλια την ομά­δα μας να κου­νά­ει το σεντό­νι του champions league.

Ωστό­σο οι φοι­τη­τι­κές εκλο­γές ήταν πάντα μια ωραία μέρα. Όσο ωραία τέλος πάντων μπο­ρεί να είναι  μια μέρα στην οποία είσαι ανα­γκα­σμέ­νος να βλέ­πεις καβλω­μέ­να δαπι­τά­κια να βρί­ζουν από τα χαρά­μα­τα μέχρι τα άλλα χαρά­μα­τα με συν­θή­μα­τα τον Τσε, άσβερ­κους πλη­ρω­μέ­νους μπρά­βους της ΠΑΣΠ να θέλουν να εξα­σκή­σουν πάνω σου απλά μαθή­μα­τα σοσια­λι­στι­κού ντα­βα­τζι­λι­κιού, βανά­κια με ρέην­τζερς και χρυ­σαυ­γί­τες να κόβουν βόλ­τες, απο­γο­ή­τευ­ση στα μάτια των δικών σου που δεν μπο­ρούν να κατα­λά­βουν πως γίνε­ται εμείς να αγω­νι­ζό­μα­στε για  το δίκιο των φοι­τη­τών και αυτοί να ψηφί­ζουν ΔΑΠ για­τί τους έδω­σε σημειώσεις.

Ωραία μέρα ήταν πάντα για­τί ήσουν εκεί. Έβα­ζες το γού­ρι­κο μπλου­ζά­κι με το οποίο πρό­περ­σι πήρες κάλ­πη, περί­με­νες να ανοί­ξει η κάλ­πη, είχες πάντα το νου σου για τις πιθα­νές νοθεί­ες της ΔΑΠ (μετα­ξύ μας όσο και να είχες το νου σου αυτοί τις έκα­ναν και εσύ δεν έπαιρ­νες χαμπά­ρι), τα πανη­γύ­ρια, τα δάκρια χαράς, λίγες ώρες ύπνο πάνω στο έδρα­νο στις αδιά­φο­ρες κάλ­πες για να ξυπνή­σεις φρέ­σκος τα χαρά­μα­τα για­τί ήξε­ρες ότι φέτος η «ψυχο­λο­γία είναι κόκ­κι­νη». Συν­θή­μα­τα, φασα­ρί­ες, τσα­κω­μοί για μια αφί­σα με αυτούς που σήμε­ρα έγι­ναν στε­λέ­χη πρώ­της γραμ­μής στα κόμ­μα­τά τους, άπει­ρες ώρες αφι­σο­κόλ­λη­σης, τα γιγα­ντο­πα­νό… Όλα αυτά που εξορ­γί­ζουν τους νεο­φι­λε­λέ­δες που θέλουν να βγά­λουν τα «κόμ­μα­τα» από τις σχο­λές. Όλα αυτά που τότε δεν ήταν απλά ζήτη­μα ζωής και θανά­του, αλλά κάτι παραπάνω.

Με την από­στα­ση των χρό­νων που πέρα­σαν πια θυμά­μαι τις φοι­τη­τι­κές εκλο­γές σαν την πιο ωραία εμπει­ρία των φοι­τη­τι­κών μου χρό­νων. Θυμά­μαι κάθε λεπτο­μέ­ρεια κάθε μέρας και νύχτας πριν, κατά τη διάρ­κεια και μετά από αυτές. Και αν μπο­ρού­σα να γυρί­σω το χρό­νο πίσω, αυτή θα ήταν η στιγ­μή που θα διά­λε­γα να ξαναζήσω.

Καλή ξεκού­ρα­ση σε όλους και όλες που έδω­σαν τη μάχη και φέτος με την ελπί­δα να ευχα­ρι­στή­θη­καν κάθε στιγμή!