Χρυσή Αυγή: Ηρθε για να μείνει;

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Τα φαι­νό­με­νο Χρυ­σή Αυγή δεν είναι παρο­δι­κό και κακώς μας αιφ­νι­δί­α­σε με τη «διάρ­κεια» και την ανθε­κτι­κό­τη­τά του για­τί δε λάβα­με υπό­ψη την ιστο­ρι­κή πεί­ρα. Από τις εκλο­γές του 2012 κατα­γρά­φει μια στα­θε­ρή εκλο­γι­κή δύνα­μη και προ­φα­νώς ασκεί και αντί­στοι­χη επιρ­ροή σε λαϊ­κά στρώματα.

Η έξαρ­ση του φασι­σμού δεν είναι τυχαία (και στην Ελλά­δα και στην Ευρώπη).

• Υπάρ­χουν από­γο­νοι και υπο­στη­ρι­κτές του φασι­σμού – ναζι­σμού της 4^ης Αυγού­στου και της δικτα­το­ρί­ας του ’67 (αντί­στοι­χα και στην Ευρώ­πη), οι οποί­οι απο­τε­λούν το χρή­σι­μο πρόπλασμα.
• Εχει προη­γη­θεί μια έξαρ­ση του αντι­κομ­μου­νι­σμού μετά το 1991, με υιο­θέ­τη­ση και ανα­πα­ρα­γω­γή του από την ίδια την Ευρω­παϊ­κή Ενωση
• Αγνοια και δια­στρέ­βλω­ση της ιστο­ρί­ας (ήσσο­νος σημα­σί­ας σε σχέ­ση με τα άλλα παρα­δείγ­μα­τα αλλά ενδει­κτι­κό για­τί αφο­ρά τη νέα γενιά, στο σχο­λείο ο φασί­στας Μετα­ξάς ονο­μά­ζε­ται πρω­θυ­πουρ­γός και του πιστώ­νε­ται το ΟΧΙ του λαού)
• Ο φασι­σμός υπο­θάλ­πε­ται από το κεφά­λαιο και απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται όταν παρα­στεί ανά­γκη για να ανα­κό­ψουν τη ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση, να δια­σπά­σουν τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, να τα απο­προ­σα­να­το­λί­σουν. Χρη­σι­μο­ποιεί­ται η δημα­γω­γία των φασι­στών για τη δημιουρ­γία ενός αντι­δρα­στι­κού ρεύ­μα­τος Αν παρα­στεί ανά­γκη το κεφά­λαιο μπο­ρεί να τον χρη­σι­μο­ποι­ή­σει και ως μορ­φή δια­κυ­βέρ­νη­σης, είτε να συμ­με­τά­σχει σε κυβερ­νη­τι­κά σχήματα.
• Αμα τη εμφα­νί­σει βρί­σκο­νται και οι τρό­ποι έμμε­σοι και άμε­σοι για τη διεύ­ρυν­ση της επιρ­ρο­ής της (Μέσα Μαζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης κλπ).
• Και βέβαια πολύ­τι­μη βοή­θεια η περιρ­ρέ­ου­σα πολι­τι­κή ατμό­σφαι­ρα και η πολι­τι­κή ατζέ­ντα που δια­μορ­φώ­νε­ται. Ένα πολι­τι­κό περι­βάλ­λον ατα­ξι­κό, απο­λί­τι­κο με έμφα­ση σε δευ­τε­ρεύ­ο­ντα στοι­χεία που γαρ­γα­λούν το θυμι­κό και διε­γεί­ρουν την αγανάχτηση.

Κι γι’ αυτό δεν προ­κα­λεί (ή δεν πρέ­πει να προ­κα­λεί) εντύ­πω­ση ότι  υπάρ­χουν άνθρω­ποι που πιστεύ­ουν τον Μιχα­λο­λιά­κο όταν λέει ότι αυτό που πολι­τι­κά πρε­σβεύ­ει ως στά­ση και πρα­κτι­κή δεν έχει σχέ­ση ούτε με το ναζι­σμό ούτε με τη δικτα­το­ρία του Παπα­δό­που­λου. Γι’ αυτό και αυτού του είδους οι συνε­ντεύ­ξεις και μάλι­στα σε στιγ­μές καθοριστικές…

Το μέλ­λον κρύ­βει δυσά­ρε­στες εκπλή­ξεις (μεσο­πρό­θε­σμα). Το ζήτη­μα της αντι­με­τώ­πι­σης της κυρί­αρ­χο και σίγου­ρα δε σχε­τί­ζε­ται με τα θολά «αντι­φα­σι­στι­κά μέτω­πα» και δεν μπο­ρεί να ξεκο­πεί από την πάλη ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό, τη μήτρα που τον γεν­νά «κι ο φασι­σμός δεν μπο­ρεί να πολε­μη­θεί παρά σαν καπι­τα­λι­σμός στην πιο ωμή και κατα­πιε­στι­κή του μορ­φή, σαν ο πιο θρα­σύς κι ο πιο δόλιος καπι­τα­λι­σμός» (Μπ. Μπρεχτ).

Ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να δυνα­μώ­σουν οι δομές ταξι­κής, λαϊ­κής αλλη­λεγ­γύ­ης  και πολι­τι­στι­κής – ιστο­ρι­κής παρέμ­βα­σης για να δια­μορ­φω­θούν στα λαϊ­κά στρώ­μα­τα κρι­τή­ρια απόρ­ρι­ψης των φασι­στι­κών ιδε­ών και πρα­κτι­κών. Η μάχη θα κρι­θεί στη γει­το­νιά, στο σχο­λείο, στον τόπο δου­λειάς. Εκεί πρέ­πει να παρέμ­βουν οι συνει­δη­τές αντι­φα­σι­στι­κές δυνάμεις.