Όλοι σοσιαλισταί!

Επι­μέ­λεια: Cogito ergo sum //

Το παρα­κά­τω κεί­με­νο γρά­φτη­κε τον Σεπτέμ­βρη του 1881 (πριν 130 χρό­νια!) από τον Πέτρο Κρο­πότ­κιν. Το ανα­δη­μο­σιεύω (με τον αυθε­ντι­κό του τίτλο) όπως μετα­φρά­στη­κε από τον Δημή­τρη Καρα­μπί­λια και δημο­σιεύ­θη­κε στην πατρι­νή εφη­με­ρί­δα “Η Σημε­ρι­νή” στις 14 Μαρ­τί­ου 1946. Ο ανα­γνώ­στης μπο­ρεί να το φρε­σκά­ρει τόσο ώστε να φαί­νε­ται πως γρά­φτη­κε σήμε­ρα, αρκεί να αντι­κα­τα­στή­σει τις περισ­σό­τε­ρες από τις λέξεις «σοσια­λι­σμός» και «σοσια­λι­στής» με τις λέξεις «αρι­στε­ρά» και «αρι­στε­ρός» αντίστοιχα:

Οι χει­ρό­τε­ροι εχθροί του σοσια­λι­σμού, εννο­ή­σα­ντες ότι το καλύ­τε­ρον μέσον να τιθα­σεύ­σουν τον σοσια­λι­σμόν είναι να υπο­κρι­θούν αυτοί ότι είναι οπα­δοί του, σπεύ­δουν να δηλώ­σουν ότι είναι σοσια­λι­σταί. Βλέ­πε­τε χον­δρο­α­στούς που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται ανη­λε­ώς τον εργά­την, την εργά­τριαν, το παι­δί, τους μιλά­τε δια την σκαν­δα­λώ­δη ανι­σό­τη­τα του πλού­του, δια τας κρί­σεις και την αθλιό­τη­τα που συνε­πά­γε­ται. Τους μιλά­τε δια την ανά­γκην τρο­πο­ποι­ή­σε­ως του συστή­μα­τος ιδιο­κτη­σί­ας, ώστε να βελ­τιω­θή η κατά­στα­σις των εργα­τών. Ο αστός, έξυ­πνος, σπεύ­δει να σας δηλώ­σει: «Φυσι­κά! Και εγώ είμαι σοσια­λι­στής σαν εσάς! Είμαι σύμ­φω­νος σε όλα! Όμως, ξαί­ρε­τε; Όχι να τα ανα­τρέ­ψου­με όλα δια μιας, πρέ­πει να προ­χω­ρή­σου­με στα μαλα­κά!» Και σας αφή­νει, πηγαί­νο­ντας να απο­μυ­ζή­ση, «στα μαλα­κά» μερι­κά ακό­μη χρή­μα­τα από τους εργά­τας του, επί τη προ­ό­ψει των ζημιών, που η σοσια­λι­στι­κή κίνη­σις δυνα­τόν μίαν μέραν να του προ­ξε­νή­ση. Άλλο­τε, θα σας εγύ­ρι­ζε την ράχη. Σήμε­ρα επι­ζη­τεί να σας κάμη να πιστέ­ψε­τε ότι συμ­με­ρί­ζε­ται τας ιδέ­ας σας, δια να σας πνί­ξη ευκο­λώ­τε­ρα, ευκαι­ρί­ας τυχού­σης. Αυτό παρου­σιά­σθη ιδί­ως εις τας τελευ­ταί­ας εκλο­γάς της Γαλλίας.

Εις κάθε πολι­τι­κήν συγκέ­ντρω­σιν, όπου εγί­νε­το νύξις περί του κοι­νω­νι­κού ζητή­μα­τος, ο ψηφο­θή­ρας έσπευ­δε να δηλώ­ση ότι και αυτός είναι οπα­δός του σοσια­λι­σμού, εννο­εί­ται, του σοσια­λι­σμού των ταχυδακτυλουργών.Τα δύο τρί­τα των υπο­ψη­φί­ων εδή­λω­σαν εις τους ψηφο­φό­ρους των ότι θ’ ασχο­λη­θούν εις την Βου­λήν με το κοι­νω­νι­κόν ζήτη­μα. Ο Κλε­μαν­σώ εκη­ρύ­χθη σοσια­λι­στής και ο Γαμ­βέ­τας παρ’ ολί­γον. Αν δεν υπο­λό­γι­ζεν εις την υπερ­τά­την ευτυ­χί­αν να ασπα­σθή την χεί­ρα κάποιας Μεγα­λειό­τη­τος, δεν θα παρέ­λει­πε να κηρυ­χθή απρο­κα­λύ­πτως σοσιαλιστής.

Ο Βίσμαρκ δεν εδί­στα­σε καθό­λου. Εδή­λω­σεν ότι είναι σοσια­λι­στής περισ­σό­τε­ρον παντός άλλου, σοσια­λι­στής εξο­χώ­τα­τος. Οι καλό­γη­ροι και οι παπά­δες δεν υστε­ρούν. Ο ιερο­κή­ρυξ της Αυλής του Βερο­λί­νου κηρύτ­τει σοσια­λι­σμόν. Καθώς γρά­φουν αγγλι­κά φύλ­λα, φαί­νε­ται ότι και ο Τσά­ρος φαντά­ζε­ται ότι κατέ­χει τον αλη­θι­νό σοσια­λι­σμό, αφό­του ετο­πο­θέ­τη­σε στο τρα­πέ­ζι του (του γρα­ψί­μα­τος) ένα κομ­μά­τι μαύ­ρο ψωμί από χόρ­τα και λιγο­στό αλεύ­ρι, δια να του επεν­θυ­μί­ζη διαρ­κώς ποια είναι η τρο­φή των ρώσ­σων χωρι­κών. Δεν περι­μέ­νει, ως φαί­νε­ται, παρά την ευλο­γί­αν του Βίσμαρκ και των πατριαρ­χών Αντιο­χεί­ας και Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως για ν’ αρχί­ση να εφαρ­μό­ζη τας σοσια­λι­στι­κάς του θεωρίας.

Εν τέλει, όλοι σοσιαλισταί!

Τοκο­γλύ­φοι, που κερ­δο­σκο­πούν επί της τιμής του ψωμιού για ν’ αγο­ρά­σουν κοσμή­μα­τα των γυναι­κών τους. Εργο­δό­ται που οι εργά­ται των πεθαί­νουν από φθί­σιν και τα παι­διά τους από ατρο­φί­αν. Χωρο­φύ­λα­κες που τους υπη­ρε­τούν. Όλοι αυτοί, αν ενερ­γούν ερεύ­νας, αν φυλα­κί­ζουν και απαγ­χο­νί­ζουν τους σοσια­λι­στάς, αν σκο­τώ­νουν τους εργά­τες και τα παι­διά τους, αν τσα­λα­βου­τούν στην πολι­τι­κή και το χρη­μα­τι­στή­ριο, όλα τα κάμνουν δια να επι­τα­χύ­νουν τον θρί­αμ­βον του αλη­θι­νού σοσιαλισμού!

Αυτό το θέα­μα μας προ­ξε­νεί λύπην. Μας απο­δει­κνύ­ει ότι η αστι­κή τάξις συνω­μο­τεί δια την πλα­στο­γρά­φη­σιν του σοσια­λι­σμού, όπως ακρι­βώς χθες επλα­στο­γρά­φη­σε την δημο­κρα­τι­κήν ιδέ­αν. Μας απο­δει­κνύ­ει ακό­μη ότι άτο­μα θεω­ρού­με­να άλλο­τε ως σοσια­λι­σταί εγκα­τα­λεί­πουν την ιδέ­αν του σοσια­λι­σμού και περ­νούν εις το στρα­τό­πε­δον του αστι­σμού, δια­τη­ρού­ντες, ως προ­σω­πί­δα, την ετι­κέτ­τα του σοσιαλισμού.

Ποία υπήρ­ξεν η ιδέα μητέ­ρα του σοσια­λι­σμού; Η ιδέα της ανά­γκης να καταρ­γη­θή η μισθο­δου­λεία, να καταρ­γη­θή η ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία του εδά­φους, των σπι­τιών, των πρώ­των υλών, των εργα­τι­κών εργα­λεί­ων, μονο­λε­κτι­κώς του κεφαλαίου.

«Παρα­δέ­χε­σθε αυτήν την ανά­γκην; Συγκα­τα­τί­θε­σθε να ζήτε βάσει των αρχών αυτών;». Αυτό ερω­τού­σαν άλλο­τε τον νεο­ερ­χό­με­νο, προ­τού του τεί­νουν το χέρι δια να τον υπο­δε­χθούν ως σοσια­λι­στήν. Δεν τον ερω­τού­σαν αν συμ­φω­νή εις την ανά­γκη να καταρ­γη­θεί η ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία μετά δια­κό­σια ή χίλια χρό­νια! Είναι τεμπε­λιά να θέτη κανείς ερω­τή­μα­τα δια το τι θα γίνη μετά δια­κό­σια χρό­νια! Η κοι­νω­νι­κή μετα­βο­λή διε­κη­ρύσ­σε­το δια την επαύ­ριον! Αυτή η ιδέα ήτο η γραμ­μή δια­χω­ρι­σμού των σοσια­λι­στών και εκεί­νων, οι οποί­οι παρα­δέ­χο­ντο την ανά­γκη βελ­τιώ­σε­ως της τύχης του εργά­του, που ανε­γνώ­ρι­ζαν ακό­μη ότι ο κομ­μου­νι­σμός είναι καλός ως σύστη­μα αλλά δεν παρα­δέ­χο­ντο την εφαρ­μο­γήν του από της μιας μέρας εις την άλλην.

Ένας συνταγ­μα­τάρ­χης της Ρωσ­σι­κής χωρο­φυ­λα­κής έλε­γε εις ένα φίλο μας ότι και αυτός επί­σης ευρί­σκει θαυ­μά­σιον το κομ­μου­νι­στι­κόν ιδε­ώ­δες αλλά δεδο­μέ­νου ότι το ιδε­ώ­δες αυτό δεν μπο­ρεί να εφαρ­μο­σθή προ της παρε­λεύ­σε­ως 200, ίσως και 500 ετών, ο φίλος μας έπρε­πε να καθή­ση εις την φυλα­κήν, προς τιμω­ρί­αν δια την προ­πα­γάν­δαν που είχε κάμει υπέρ του ιδε­ώ­δους συστήματος.

Παρο­μοί­ως με τον συνταγ­μα­τάρ­χην της χωρο­φυ­λα­κής, υπάρ­χουν σήμε­ρα άνθρω­ποι υπο­στη­ρί­ζο­ντες ότι η κατάρ­γη­σις της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας απο­τε­λεί ουτο­πι­κόν μυθι­στό­ρη­μα και ότι κινού­με­νοι δια την κατά­λη­ψιν της κυβερ­νη­τι­κής μηχα­νής μέσω αυτής θα βελ­τιώ­σουν «στα μαλα­κά» την τύχην του εργά­του. Ως εάν ήτο δυνα­τόν η αστι­κή τάξις, κάτο­χος του κεφα­λαί­ου, να επι­τρέ­ψει εις βάρος της σοσια­λι­στι­κά πειράματα!

Όλοι σοσια­λι­σταί!

Ο εργά­της πρέ­πει να δια­κρί­νη ποιοι είνε οι σύμ­μα­χοί του σοσια­λι­σταί και ποιοι οι εχθροί του, οι ταχυ­δα­κτυ­λουρ­γοί του σοσιαλισμού.