Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Όνειρα κι αλήθειες

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Τις προ­άλ­λες, ο αρχη­γός της επί­ση­μης αγα­πη­μέ­νης στο Βελι­γρά­δι, όταν αυτή σήκω­σε το τιμη­μέ­νο, γνω­στο­ποί­η­σε με μια συγκι­νη­σια­κά φορ­τι­σμέ­νη ανα­κοί­νω­ση πως αυτή θα είναι η τελευ­ταία χρο­νιά που θα τον βρει στα γήπε­δα ως παί­κτη. Μια σεζόν που μπο­ρεί να μην το βρί­σκει στα χρώ­μα­τα της αγα­πη­μέ­νης του Βασί­λισ­σας για ένα ιδα­νι­κό φινά­λε (εκεί όπου αγα­πή­θη­κε από τον κόσμο της ΑΕΚ, αλλά προ­δό­θη­κε από τους διοι­κού­ντες), θα του χαρί­σει όμως έναν τελευ­ταίο τελι­κό Κυπέλ­λου Ελλά­δας και μάλι­στα με μια ομά­δα της Α2, το Φάρο Κερα­τσι­νί­ου, που ήταν και το τελευ­ταίο (απά­νε­μο) λιμά­νι της πολυ­ε­τούς καριέ­ρας του.

Και τώρα που αυτή φτά­νει στο τέλος της, οι φίλοι του μπά­σκετ θα το θυμού­νται για μια σει­ρά αγω­νι­στι­κούς λόγους: την έκτη αίσθη­ση που είχε ανα­πτύ­ξει στο ριμπά­ουντ, το ανορ­θό­δο­ξο αλλά άκρως απο­τε­λε­σμα­τι­κό σου­τά­κι από το στή­θος, την μπα­σκε­τι­κή ευφυ­ΐα που του επέ­τρε­ψε να παί­ξει τόσα χρό­νια στο κορυ­φαίο επί­πε­δο, μολο­νό­τι υστε­ρού­σε σε φυσι­κά προ­σό­ντα, τον τελευ­ταίο τίτλο της ΑΕΚ, που περί­με­νε 32 χρό­νια για να ξανα­γί­νει βασί­λισ­σα, το μαγι­κό καλο­καί­ρι των εφή­βων το 95′ που τους ανέ­βα­σε στην κορυ­φή του κόσμου, την τρε­λή διε­τία της εθνι­κής Ανδρών, από το 05′ ως το 06′ με αυτόν αρχη­γό και προ­πα­ντός τον άθλο απέ­να­ντι στους Αμε­ρι­κά­νους στη Σαϊ­τά­μα, που απο­τε­λεί την τελευ­ταία κατα­γραμ­μέ­νη ήττα τους σε διε­θνείς διοργανώσεις.

Θα το θυμού­νται όμως και για όσα έκα­νε εκτός γηπέ­δων. Την τρε­λή προ­φη­τεία του για το χρυ­σό στο Βελι­γρά­δι μετά από τρεις ήττες της Εθνι­κής σε ισά­ριθ­μα φιλι­κά, τη μετα­γρα­φή του στον Άρη για­τί είχε ανα­πτύ­ξει αίσθη­μα μέσω δια­δι­κτυα­κής αλλη­λο­γρα­φί­ας με τους οπα­δούς της ομά­δας που το γού­στα­ραν, το κέρα­σμα στους οπα­δούς της Σιέ­να και σε ένα ολό­κλη­ρο γήπε­δο για τα γενέ­θλιά του, το πάθος του που τον κρά­τη­σε στα παρ­κέ ως τα σαρά­ντα του και βασι­κά την ειλι­κρί­νειά του, όταν απαρ­νού­νταν πχ το προ­σω­νύ­μιο “Διό­σκου­ροι” που του κόλ­λη­σαν μαζί με τον Χατζή, με τον οποίο είχε αδιά­φο­ρες σχέ­σεις. Ή όταν απο­φά­σι­σε να κυκλο­φο­ρή­σει την αυτο­βιο­γρα­φία του, ενό­σω ακό­μα έπαι­ζε, από την οποία είναι παρ­μέ­νος και ο τίτλος της ανάρ­τη­σης. Εκεί όπου δεν είχε πρό­βλη­μα να μιλή­σει ανοι­χτά για όλα, χωρίς μαλ­λιά στη γλώσ­σα, και να καρ­φώ­σει από το συγκά­τοι­κό του Σοφο­κλή, που ροχά­λι­ζε δυνα­τά καμιά φορά, και δεν μπο­ρού­σε να ελέγ­ξει τη δύνα­μή του, μέχρι τους διοι­κού­ντες του δικε­φά­λου που κορόι­δευαν ανοι­χτά αυτόν και τους συμπαί­κτες του και είχαν διαρ­ρεύ­σει σενά­ρια πως είχε χρη­μα­τι­στεί για να έχει μειω­μέ­νη από­δο­ση στους τελι­κούς με τον Ολυ­μπια­κό, που έφε­ραν τελι­κά τον τίτλο με την ανα­τρο­πή από 0–2.

Για αυτό κι οι απα­ντα­χού μπα­σκε­τό­φι­λοι εύχο­νται να κάνει πρά­ξη την απει­λή του από το απο­χαι­ρε­τι­στή­ριο μήνυ­μά του και να μεί­νει στο χώρο, έστω και από κάποιο άλλο πόστο, που θα τον κάνει να νιώ­θει πιο άβο­λα, χωρίς αθλη­τι­κή περιβολή.

Υγ: από την αυτο­βιο­γρα­φία του είναι παρ­μέ­νος και ο επί­λο­γος του κει­μέ­νου, όπου ο Κακιού­ζης ανα­φέ­ρε­ται μετα­ξύ άλλων στην τότε γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέ­κα Παπαρήγα.

Αν μου έμει­νε κάτι ακό­μη από την εκδή­λω­ση στο Μέγα­ρο, ήταν η προ­σω­πι­κό­τη­τα δύο ανθρώ­πων: Της γενι­κής γραμ­μα­τέ­ως του ΚΚΕ, Αλέ­κας Παπα­ρή­γα και του βου­λευ­τού του Συνα­σπι­σμού Φώτη Κουβέλη.

(…)

Εξί­σου θετι­κή εικό­να σχη­μά­τι­σα και για τη γραμ­μα­τέα του ΚΚΕ. Καταρ­χάς ήταν η μόνη πολι­τι­κή αρχη­γός από τα μεγά­λα κόμ­μα­τα, πέραν του πρω­θυ­πουρ­γού φυσι­κά, που μας τίμη­σε. Η Παπα­ρή­γα μπο­ρεί να φαί­νε­ται λαϊ­κή, να είναι γυναί­κα και ως εκ τού­του να απέ­χει των αθλη­τι­κών γεγο­νό­των, ωστό­σο μας τίμη­σε και για αυτό την τιμώ και εγώ. Είναι σημα­ντι­κό οι πολι­τι­κοί που κατέ­χουν τις τύχες του λαού μας στα χέρια τους να είναι άνθρω­ποι με επί­πε­δο, σοβα­τρό­τη­τα, υπευ­θυ­νό­τη­τα και σφαι­ρι­κή αντί­λη­ψη. Και το γεγο­νός ότι πιά­σα­με κου­βέ­ντα με την Παπα­ρή­γα για μπά­σκετ, σε μένα λέει κάτι.

Αν κάνει κάπου λάθος σε κάτι από τα παρα­πά­νω ο Κακιού­ζης, δεν είναι στη συμπά­θειά του για τον Κου­βέ­λη. Αλλά στο στε­ρε­ό­τυ­πο ότι η Αλέ­κα ως γυναί­κα απέ­χει των αθλη­τι­κών γεγο­νό­των. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία..

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο