Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Όπα-είπα, κράτσες-κρούτσες

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Στη Γιου­ρο­βί­ζιον νίκη­σαν τελι­κά οι «Ήρω­ες» από τη Σου­η­δία. Κι ας μην ήταν της σοσια­λι­στι­κής εργα­σί­ας. Κι ας μην ήταν «άπαρ­τα βου­νά», με τη ζεστή φωνή της Δημητριάδη.

Αλλά αν είσαι από αυτούς που πιστεύ­ουν πως όλα έχουν γρα­φτεί κι η ανθρώ­πι­νη κατα­στα­λαγ­μέ­νη σοφία μας περι­μέ­νει να την ανα­κα­λύ­ψου­με και να την τρυ­γή­σου­με, τότε όλα όσα χρειά­ζε­ται να ξέρει κανείς για αυτό το πανη­γυ­ρά­κι, βρί­σκο­νται βασι­κά σε αυτό το επει­σό­διο των «Απα­ρά­δε­κτων», που ήταν χρό­νια μπρο­στά από την επο­χή του, με κρυ­φές πολι­τι­κές προεκτάσεις.

Ακο­λου­θούν μερι­κά παρα­δείγ­μα­τα που το αποδεικνύουν.

-Ο Σπύ­ρος Παπα­δό­που­λος είναι σαν την «πρώ­τη φορά αρι­στε­ρά» κυβέρ­νη­ση. Έχει αρι­στε­ρό παρελ­θόν κι ιδε­ο­λο­γι­κό πρό­βλη­μα με τη συμ­με­το­χή, καθώς φοβά­ται μη τυχόν ξεφτι­λι­στούν ‑σ.σ.: με τη (μου­σι­κή) συμ­φω­νία που θα κλη­θούν να (υπο)γράψουν. Αλλά οι αντι­στά­σεις του κάμ­πτο­νται πολύ εύκο­λα (τρα­βά­τε με κι ας κλαίω) κι ανοί­γει με ακορ­ντε­όν το τρα­γού­δι, που θα κρα­τά το ρυθ­μό στους εταί­ρους που χορεύ­ουν πεντοζάλη.

-Το βασι­κό όπλο της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης κατά τη δια­πραγ­μά­τευ­ση, είναι η δημιουρ­γι­κή ασά­φεια. Όπως στο στί­χο του ρεφραίν «όπα-είπα, κρά­τσα-κρού­τσα» και στη δια­σκευή της Μαντου­βά­λας, με όλα τα φωνή­ε­ντα αλλαγ­μέ­να σε «ι».
Μιντι­βί­λι, ιγί­πι γλι­κί μι/ λιχτι­ρί νι ‘ρθις στιν ιγκι­λί μι
Κι όποιος κατάλαβε…

-Η πρω­τα­γω­νι­στι­κή τετρά­δα ψάχνει να βρει ενα­γω­νί­ως, στα πλαί­σια της δια­πραγ­μά­τευ­σης, τι είναι «αυτό που θέλει η Ευρώ­πη», μέχρι να παρέμ­βει κατα­λυ­τι­κά ο ευρω­σκε­πτι­κι­στής Βλά­σης: «έλα μωρέ, σιγά την ήπειρο».

Το μυστι­κό είναι να βρουν μια διε­θνή λέξη, που να την ξέρουν όλοι. Ο Σπύ­ρος σκέ­φτε­ται σε χαλε­πούς, αντε­πα­να­στα­τι­κούς και­ρούς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τη λέξη «socialism», αλλά η ιδέα απορ­ρί­πτε­ται μετά από ένα διά­λο­γο με το Βλάση.

-Όχι μωρέ, θα μας περά­σουν για Πασοκτζήδες.
-Για­τί μόνο το ΠΑΣΟΚ έκα­νε σοσιαλισμό;
-Σιγά το σοσια­λι­σμό που έκανε.
-Αυτό λέω κι εγώ, σιγά που έκα­νε

Σήμε­ρα βέβαια έχουν αλλά­ξει πολ­λά πράγ­μα­τα. Αφε­νός ο «σοσια­λι­σμός» που μας απα­σχο­λεί σήμε­ρα είναι ροζ κι όχι πρά­σι­νης από­χρω­σης. Αφε­τέ­ρου η διε­θνής λέξη στην οποία θα μπο­ρού­σα­με να χτί­σου­με το τρα­γού­δι μας και τη γνω­ρί­ζουν όλοι, είναι το GREXIT.

-Η μου­σι­κή ιδέα-πρό­τα­ση του Γιάν­νη απο­τυ­πώ­νει δια­χρο­νι­κά τα εκλο­γι­κά μαγει­ρέ­μα­τα και την προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δο διαρ­κεί­ας στη χώρα μας.

Ok, yes. Ok, yes. Σε είδα στο Σύνταγ­μα προχτές
(σ.σ.: έμμε­ση παρα­πο­μπή στους «αγα­να­κτι­σμέ­νους»).
Ok, yes. Ok, yes. Πάει η Ελλά­δα σε εκλο­γές.

Που γίνε­ται ακό­μα πιο επί­και­ρο, όταν το λέει με φωνή αλά Μίκη, που κλεί­νει φέτος τα ενενήντα.

-Ο Σπύ­ρος σκέ­φτε­ται προς στιγ­μήν να βάλει στο στί­χο το Γέλ­τσιν και τη Ρωσία, αλλά τρώ­ει άκυ­ρο. Τα γιου­χα­ΐ­σμα­τα κι η εχθρό­τη­τα του γιου­ρο­βι­ζιο­νι­κού κοι­νού απέ­να­ντι στη Ρωσία, είναι η χαρά του μέσου Οακ­κί­τη. Αν είναι πάντως να γλι­τώ­σουν από αυτές τις δια­βό­η­τες ανταλ­λα­γές βαθ­μών μετα­ξύ των χωρών του ανα­το­λι­κού μπλοκ (που όλοι τις κάνουν βασι­κά), υπάρ­χει λύση. Να ενώ­σου­με ξανά τις σοβιε­τι­κές δημο­κρα­τί­ες και να ξανα­φτιά­ξου­με τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Και σε ένα βάθος χρό­νου τις ενω­μέ­νες σοσια­λι­στι­κές πολι­τεί­ες της Ευρώπης.

Κι ένα τελευ­ταίο σημείο.

-Στο επει­σό­διο, η κρι­τι­κή επι­τρο­πή απο­φα­σί­ζει να απορ­ρί­ψει όλα τα δια­γω­νι­ζό­με­να τρα­γού­δια και να ακυ­ρώ­σει τη συμ­με­το­χή, λόγω του χαμη­λό­τα­του ποιο­τι­κού επι­πέ­δου. Σήμε­ρα αυτό το τελευ­ταίο θεω­ρεί­ται σχε­δόν προ­τέ­ρη­μα και προ­ϋ­πό­θε­ση για τη συμ­με­το­χή. Σε βαθ­μό που αυτή η σύν­θε­ση των Απα­ρά­δε­κτων να μοιά­ζει σχε­δόν αριστούργημα.

Κι αν στέλ­να­με αυτό στην τελι­κή; Εξάλ­λου ο στί­χος «βγά­λα­με Αρι­στο­τέ­λη και κρα­σί απ’ το βαρέ­λι» ήταν πιθα­νό­τα­τα πηγή έμπνευ­σης για την ελλη­νι­κή συμ­με­το­χή της επό­με­νης χρο­νιάς με τη Γαρμπή:

τη μια μας παί­ζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι
παι­διά του Πλά­τω­να και του Αριστοτέλη
μας ξεγε­λά­νε με σεκλέ­τι και μεράκι
πνεύ­μα αθά­να­το, σε τρώ­ει το σαράκι

Τι έγι­νε ρε παι­διά; Είχε πολι­τι­κό μήνυ­μα η Καιτούλα;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο