20ό Συνέδριο ΚΚΕ: Κόμμα παντός καιρού, ενάντια στις σειρήνες του οπορτουνισμού και της «κουκουεδολογίας»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Ισχυ­ρο­ποιού­με το ΚΚΕ. Για δυνα­τό εργα­τι­κό κίνη­μα και κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία. Για την εξου­σία — το σοσια­λι­σμό». Με αυτό το σύν­θη­μα, το ΚΚΕ προ­χω­ρά προς το 20ό Συνέ­δριό του που θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί το διά­στη­μα 30 Μάρ­τη με 2 Απρί­λη 2017. Με οδη­γό τη μαρ­ξι­στι­κή-λενι­νι­στι­κή θεω­ρία, τον επι­στη­μο­νι­κό σοσια­λι­σμό, και με βάση το Πρό­γραμ­μα και την επε­ξερ­γα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή του- που ψηφί­στη­κε στο 19ο Συνέ­δριο- το Κόμ­μα της εργα­τι­κής τάξης ετοι­μά­ζε­ται να απο­τι­μή­σει τη δρά­ση του και να προ­χω­ρή­σει στον σχε­δια­σμό για την περαι­τέ­ρω ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή ατσα­λο­ποί­η­ση του.

Σε αντί­θε­ση με όσα δια­δί­δει η αστι­κή προ­πα­γάν­δα, το ΚΚΕ είναι το μονα­δι­κό κόμ­μα που μελε­τά σε βάθος την ιστο­ρία του, που κάνει ειλι­κρι­νή αυτο­κρι­τι­κή για τα όποια λάθη και βγά­ζει πολυ­τι­μα συμπε­ρά­σμα­τα που το βοη­θούν να αντα­πο­κρί­νε­ται στο ρόλο του ως οργα­νω­μέ­νη πρω­το­πο­ρία της εργα­τι­κής τάξης.

Το ΚΚΕ μελε­τά την πολύ­τι­μη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα των προη­γού­με­νων χρό­νων, αξιο­λο­γεί τα λάθη, τις αδυ­να­μί­ες, αλλά και τη νέα, σύν­θε­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που δια­μορ­φώ­νε­ται σε διε­θνές και σε εθνι­κό επί­πε­δο. Αξιο­λο­γού­νται οι δυσκο­λί­ες και τα εμπό­δια, όπως επί­σης και οι νέες δυνα­τό­τη­τες του Κόμ­μα­τος, των κομ­μου­νι­στών, να παρεμ­βαί­νουν στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, να κινη­το­ποιούν δυνά­μεις, να γίνε­ται ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο απο­τε­λε­σμα­τι­κή η ίδια η δρά­ση του ΚΚΕ. Το Συνέ­δριο, αλλά και η προ­συ­νε­δρια­κή περί­ο­δος, δίνουν την ευκαι­ρία για απο­τί­μη­ση και επε­ξερ­γα­σία της δου­λειάς του Κόμ­μα­τος σε μια σει­ρά θέμα­τα: Για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος, για την οικο­δό­μη­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας ανά­με­σα στην εργα­τι­κή τάξη και τα σύμ­μα­χα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, για την ολο­έ­να και πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή, πρω­το­πό­ρα πάλη ενά­ντια στο σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, τα σύν­νε­φα των οποί­ων διαρ­κώς πυκνώ­νουν στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της ανα­το­λι­κής Μεσογείου.

Τα ντο­κου­μέ­ντα του 19ου Συνε­δρί­ου (2013), ερμη­νεύ­ο­ντας σωστά την πορεία των κοι­νω­νι­κών και πολι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, εξό­πλι­σαν την στρα­τη­γι­κή του ΚΚΕ σε μια εξαι­ρε­τι­κά δύσκο­λη περί­ο­δο. Παρά τις δυσκο­λί­ες και τα προ­βλή­μα­τα, παρά την άνο­δο του οπορ­του­νι­σμού και τη γενι­κό­τε­ρη ανα­σύν­θε­ση του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, σε συν­θή­κες υπο­χώ­ρη­σης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, το ΚΚΕ κατά­φε­ρε να στα­θεί ατα­λά­ντευ­το, αντα­πο­κρι­νο­μέ­νο στις σύν­θε­τες απαι­τή­σεις της ταξι­κής πάλης. Προ­σπά­θη­σε να βελ­τιώ­νει καθη­με­ρι­νά τη δρά­ση του, να συν­δέ­ει κάθε πολι­τι­κό ή οικο­νο­μι­κό αγώ­να, συχνά υπό το βάρος δυσμε­νών συσχε­τι­σμών, με το κύριο καθή­κον: την πάλη για την εργα­τι­κή εξου­σία, την προ­ο­πτι­κή του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού. Κατά­φε­ρε να στα­θεί όρθιο στις αντι­κομ­μου­νι­στι­κές επι­θέ­σεις αστι­κών και οπορ­του­νι­στι­κών κέντρων και να πρω­το­στα­τή­σει στην πάλη ενά­ντια στο φασι­σμό-ναζι­σμό της εγκλη­μα­τι­κής Χρυ­σής Αυγής.

Με βάση το Πρό­γραμ­μα και την στρα­τη­γι­κή του 19ου Συνε­δρί­ου, το ΚΚΕ αντα­πο­κρί­θη­κε απο­τε­λε­σμα­τι­κά την τελευ­ταία τετρα­ε­τία στην ιδε­ο­λο­γι­κή επί­θε­ση που εξα­πέ­λυ­σαν ενα­ντί­ον του κέντρα της αστι­κής εξου­σί­ας με σκο­πό την πολι­τι­κή του περι­θω­ριο­ποί­η­ση και την έντα­ξη του στα «κόμ­μα­τα του συστή­μα­τος». Το Κόμ­μα έδω­σε επι­τυ­χώς τη μάχη ενά­ντια στις σει­ρή­νες του οπορ­του­νι­σμού και των ψευ­δε­πί­γρα­φων «αντι­μνη­μο­νια­κών μετώ­πων» που το καλού­σαν να ενσω­μα­τω­θεί στην πολι­τι­κή δια­χεί­ρη­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστήματος.

Οι ίδιες αυτές οπορ­του­νι­στι­κές σει­ρή­νες- είτε προ­έρ­χο­νται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από τα κόμ­μα­τα-δορυ­φό­ρους του (ΛΑΕ, Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας), είτε από «κου­κου­ε­δο­λό­γους», ψευ­το­κομ­μου­νι­στές προ­βο­κά­το­ρες τύπου «Εργα­τι­κού Αγώ­να» και «Νέας Σπο­ράς» — είναι βέβαιο ότι θα επι­χει­ρή­σουν να επι­τε­θούν στο Κόμ­μα εν’ όψει του 20ου Συνε­δρί­ου. Θα επι­χει­ρή­σουν, όπως κάνουν κατά και­ρούς, να ρίξουν λάσπη, να δια­στρε­βλώ­σουν, να συκο­φα­ντή­σουν το ΚΚΕ και την στρα­τη­γι­κή του. Τους το λέμε από τώρα πως ματαιο­πο­νούν. Δεν θα πετύ­χουν τον στό­χο τους.

Από το 20ο Συνέ­δριο, το ΚΚΕ θα βγει πιο δυνα­τό, πιο ατσα­λω­μέ­νο ιδε­ο­λο­γι­κά, πολι­τι­κά και οργα­νω­τι­κά, έτοι­μο να αντα­πο­κρι­θεί στην ιστο­ρι­κή του απο­στο­λή. Ένα Κόμ­μα παντός και­ρού, ικα­νό να αντέ­χει σε πολι­τι­κές ανη­φό­ρες και κατη­φό­ρες χωρίς να αλλοιώ­νει ούτε κατ΄ ελά­χι­στο την στρα­τη­γι­κή του. Αυτή θα είναι και η καλύ­τε­ρη, έμπρα­κτη τιμή για τα 100 χρό­νια της ηρω­ϊ­κής και τιμη­μέ­νης δρά­σης του ΚΚΕ που συμπλη­ρώ­νο­νται το 2018.

Με δεδο­μέ­να τα παρα­πά­νω, οι Θέσεις της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής για το 20ο Συνέ­δριο, που θα δημο­σιευ­θούν μαζί με τον Κυρια­κά­τι­κο Ριζο­σπά­στη την προ­σε­χή Κυρια­κή (18/12), πρέ­πει να φτά­σουν παντού- σε κάθε λαϊ­κή οικο­γέ­νεια, σε κάθε χώρο δου­λειάς, σε κάθε γει­το­νιά, σε νέους και νέες που προ­βλη­μα­τί­ζο­νται και παλεύ­ουν για ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον, οπου­δή­πο­τε χτυ­πά η καρ­διά του εργα­ζό­με­νου λαού. Με μαχη­τι­κό­τη­τα, ενθου­σια­σμό και αισιο­δο­ξία για να σπά­σει ο πάγος, ν’ ανοί­ξει και να χαρα­χτεί ο δρόμος.…